Alle inzendingen over strijd OR woede

Maar daardoor is 's mensen wezen ook strijd, Want 't voorwerp van zijn arbeid is natuur, En haar vermeestert slechts het sterkste vuur, Dus: strijd van allen zonder onderscheid.…

En van die levenden geweld'ge dood, Door strijd, van die doden het doden boet.…

En in bittre strijd Om de aarde vechten voor hunne arbeid. Over de ganse aard maken de naties Hun bonden, hun wereldorganisaties, Voor de gezaamlijke wereldarbeid, Maar die reusachtige bonden van naties, In hun vijandige organisaties, Drijft de arbeid tot nog hogere strijd.…

O overal is de goudene strijd Ontstaan uit de arbeid, sinds eeuwigheid.…

door het storten van het bloed, en strijd, Gloeit dus ook ander licht op uit d' arbeid, Dat is het gouden licht der geestesarbeid, De geestesarbeid zelf, de gouden waarheid.…

De bloed'ge strijd om het bezit Is ook een strijd om machtigste geest, Het bezit van het goud, het wit, Zweept óp de geest het allermeest. En 't storten van het mensenbloed, En 't willen winnen in de gloed Van staal en vuur, die moorden, doet De geest stijgen in 't Al, de sterren tegemoet.…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

In mijn stoutste dromen ging ik hem te lijf, met goedendag, salpeterzuur of met een ordinaire rijf. Maar ‘t zou wellicht zo vlot niet gaan, die gast heeft ooit nog judo gedaan en leerde smerige streken van nonkel Kageebee, hoe je banden lek moet steken of katten kan verzuipen in een vieze achteraf w.c. Maar kom genoeg gelachen, Vladi is…

Door soms maar zo in woede te ontsteken Creëerde hij een sfeer van blinde angst Maar empathie duurt doorgaans toch het langst Dat hij dat niet goed wist is wel gebleken Hoe moet het ministerie verdergaan? (Mathijs van Nieuwkerk zoekt nog steeds een baan)…

Waarden zullen vervagen Wegen zijn onbegaanbaar Een strijd van vele geslachten Op de paden van verderf Woede kruipt door aders Beneveld menig geest En het oog van de oorlog Kom hier goed uit de verf Niets kan waanzin stoppen Het vechten om de macht Verwoestend zijn hun handen Verscheurend zijn hun blikken Niemand zal de winnaar zijn…

hem liet schrikken beven kan zich niet meer beheersen laat agressie overheersen uit zijn woede onverhuld had ze maar moeten komen die vrouw van zijn dromen allemaal haar schuld.…

Woede, ziedende ziel, verloren in hartstocht, Een niet te temmen rode waas, Verloren in het verloren zijn, Woede, traan.…

Bliksem en donder Verdriet en woede Alles tegelijk Een uitbarsting is gekomen Een diepdreigende uitbarsting Van verdriet en woede Opgekropte emoties Het lijkt net onweer Maar geen onweer in de lucht Maar in een ziel Een ziel die is verwoest Verwoest door emoties Emoties van woede en verdriet…

Toch kun je dit niet winnen, De strijd is te zwaar. Je weet nu diep van binnen Het einde is daar.…

Onder d'uitgeholde oever van een trage moddersloot, zat een waterrat te kluiven aan een stukje tarwebrood. Maar daarboven, in de weelde van een groene netelvracht, lag een oude, bonte kater op zijn eerste ochtendwacht. D'een nog onbewust van d'ander knabbelde aan zijn stukje brood. D'ander spiedde, bukte, en likte even aan zijn achterpoot…

de strijd is losgebrand tussen het gevoel en het verstand van rust is nu geen sprake meer hiertegen heb ik geen verweer. een weg door diepe afgronden, die als ze praten konden hun inhoud zouden prijsgeven van dit bewogen leven.…

Mijn liefde voor jou, Een strijd tussen hart en geweten, Jouw liefde voor mij, Een strijd tussen hart en geweten?…

Er wordt een strijd gestreden en in m'n ziel getreurd om dingen uit 't verleden wordt er een strijd gestreden om dingen nog van lang geleden wat er toen eens is gebeurd wordt nu een strijd gestreden en in m'n ziel getreurd…

er woedt iets binnen in mij...... en ik kan het niet omschrijven geen brand, geen storm,'t lijkt een vechtpartij en ik kan er maar geen vat op krijgen er knaagt iets binnen in mij...... en ik zou niet weten wat het uitricht ja, de gevolgen zet je niet even opzij en blijven ook niet onderbelicht er bonkt iets binnen in mij...... een heel…

In sneeuw lacht koel de trots vlak door mij. Mijn schoenen markeren de macht, om wie stiert later bevriest een tijd, gevierd te weten, indien egaal het ligt onder voeten van krak, rozige toeten even leeft mijn baar. Het enig verweer hoort naar haar door haar verlaten. Voor het regionalisme dienen aan zij die stilstaan omkijken naar…

stil 't is rustig op de wegen Gedachten vullen mijn hoofd flarden hoop, maar ook vrees wisselen elkaar af Voor me doemen plots de felverlichtte ramen op Binnen vecht een mens voor haar leven Ze heeft zoveel gegeven en mooie herinneringen komen naar boven, maar terwijl mijn ogen zich met tranen vullen besef ik toch ook, dat dit een strijd…

ga ik de volgende keer de strijd weer aan…

Maar waarom dan die gedachtes van een leven zonder haar Ik kan toch niet zonder je wat is dit toch raar Als ik je zie, dan weet ik schat je hoort aan mij zij Een strijd van gevoelens diep binnen in mij…

rede en dwaasheid wisselen elkaar af ouder en anders daarom niet verstandiger onbedwingbaar hart vraagt wat onmogelijk is in plotseling oplaaiend vuur wenkt het avontuur dagen vergaan in een waan van weemoedigheid broze gedachten over onbezonnen lentes gevolgd door bittere inkeer ontbreekt echter nog steeds de weerbaarheid tegen…

alleen stilte heerst van binnen en ruisen van het bloed dat zoveel leven maken kan maar nu naar wegen zoekt om dit weer op te wekken mijn hart is er wel goed voor…

ook nu wel eentje weer hij cirkelt boven het water en ontwaart een stuk of tien een paar tellen later heeft hij genoeg gezien hij duikt naar de aarde als een racende raket en schat de buit op waarde maar ai, hij stuitert tegen het net hij worstelt en komt boven en telt zijn zegeningen maar als we de natuur mogen geloven gaat de strijd…

strijd die je moet geven Vecht voor wat je wilt Want niemand zal het je geven Je moet strijden voor je eigen leven…

Droog, leeg, onervaren. Mijn kussensloop is vies, Mijn hoofd zit vol wartaal. Vaag, onbegrepen, kapot. Wanneer vind ik het licht?…

zoals mist in de ochtend kan hangen zo bekleed mijn schuldgevoel zich over mijn psyche mijn opvattingen worden genarcotiseerd door mensen in dronken beelden ik verlies mezelf in de massa geweten knaagt een gat in mijn hoofd het lijkt wel een strijd tussen filosofen mijn innerlijk aarzelt maar ik laat geen twijfel meer toe ons taalgevoel…