Ik sjouw met stukkies rotzooi
van tien keer mijn gewicht.
ik struikel en ik schuif vooruit
het is eigenlijk geen gezicht.
Maar soms is er een dag,
dan heb ik niet veel zin.
dan denk ik bij m'n eigen,
'was ik maar koningin'.…
In duzend stukkies vlieg ik door het zwerk.
Een hartklep hier, een dijbeen daar, straks leg ik nog het loodje!
Een pittig vrachtje plak- en puzzelwerk
voor strandwacht, eerste hulp en twintig naaisters, wat een zootje!
Zeewaardig, comfortabel, vast van koers en beresterk,
beloofde mij die handelaar, m’n grootje!…
'de vermoeid ogende man
besloot toch maar even
plaats te nemen op het
met graffeti besmeurde
bankje in het park'
met deze fraaie volzin
voor een mogelijk stukkie
wil ik de 100ste geboortedag
van Simon Carmiggelt onder
de aandacht brengen...
zoveel ogen die zijn stukjes
hebben verzwolgen zodat we
wel verplicht zijn er een
ogenblik bij…
981
Bezig met laden