Welhaast ivoren glanzen ze,
de molens van Tarifa.
Soms kartels op de smaragden rug
van een sluimerende draak,
één oog geopend naar de
Afrikaanse kust.
Dan weer blij wiekwentelend:
windvaantjes op de fietsjes
van lachende kinderen.
De molens van Tarifa;
Don Quijote
zou er zijn handen vol aan hebben!…
Op de kade van Tarifa,
waar wij met onrustige handen
ons staren bedekken,
dwarrelt zacht
de vluchtige woestijn.
Vanavond zullen de vuren
aromatische geuren
en licht verspreiden
terwijl wij oude verhalen
van kruisridders en Saracenen vergeten.…
kort voor Tarifa rechts
kronkelt een nieuwe asfaltweg
glimmend haast spiegelglad
richting zee
daar kruip je dan
bijna tot in zee
tot op het strand
o stad
zo diep gelouterd
tot in je grauwe stenen
het is hier stil
het is hier beter
niet te spreken
want stenen
spreken niet met woorden
maar met beelden
het forum ligt verstomd…
Bleke kamelen balanceren verward
op het koord van de branding terwijl
de lichten van het veer naar Tarifa
dansen op het ritme van mijn tango.
Een bronzen serveerster trakteert me op
een beker wijn en een heupwiegende blik:
wow, de sterren strooien schijfjes
verblinding op mijn ogen!…
433
Bezig met laden