Alle inzendingen over tikkende

De dag, (avond en nacht); triptiek Hoewel de zon schijnt Is de eerste ruzie reeds feit Dagen die lengen 't Verdriet in alle schijnwerpers Woede verbittert, zonder dat ik Het wil laten gebeuren Farce van een huwelijk In een relatie van teveel en weinig Overdaad en twist Door teveel woorden. Ergernis Woorden die schelden Frustratie…

Olieboortorens van Shell zijn een tikkende tijdbom en vuil spel.…

Tikkend en rammend Op toetsen daarvoor gemaakt Ontstaat mijn gedicht…

Ritmisch tikkende vervuld van hoop en liefde Brekend nooit kapot…

Ritmisch tikkende vervuld van liefde en hoop brekend nooit kapot…

een stok raakt de grond tikkende tijdbom van hout nachtschade woekert…

je ogen priemen tikkend het raam glashard ik hoor me weer aan scherven vallen en voel opnieuw de splinters…

de tikkende regen verstoorde de nacht mijn wangen betraand mijn hart bebloed stervend van je woorden tot in mijn ziel gestoken de brokken die ik maakten hebben je me laten kraken…

Ik passeerde tijd. Zij zweeg, liet mij voorbijgaan. Ik zing een lied in mijn hoofd, alweer. Bomen zwaaien, zwiepen. Een nieuwe wind, een nieuwe dag. Ik knijp mijn ogen dicht om de nacht te missen, maar zij is overal aanwezig, op tijd om ergens te zijn.…

Iedere komma omarm ik als jouw aanstaande vervolg het leven waar je nooit een punt van maakte bundel ik bij iedere klank van de tikkende klok dat het beeld van mijn mijmeren frequent verlicht.…

van de binnenkant naar buiten tikkend op een leeg omhulsel aanschouwt zij wat er buiten afspeelt dat haar niet raken kan, of toch distantieert zij zich onbewust van gevoelens die niet de hare zijn de eenzaamheid is groot zo ook de angst om te spreken het onzichtbare gevecht…

nacht kan gaan slapen als dageraad is opgestaan mogen dromen zich vergapen aan frisse moed weer opgedaan ieder leven draait zijn uren tikkend, middels biologische wijzers…

Een tikkende bom, een glimlachend masker. Wat als God toch bestaat? Traag verlies ik m'n grip op alles deze keer voorgoed…

het houdt me op de been het houdt me sterk het is overal op school op het werk even jezelf geen tikkende klok meer horen altijd leuk zonder je ergens aan te hoeven storen zonder te weten wat er van je terecht zal komen blijf ik lekker dagdromen…

Ik neem afscheid van mijn leven het licht van zon en maan van de regen tikkend op mijn broos bestaan. Niet meer aarzelend in de wind nooit meer zwaaien naar een spelend kind. Ik hoef alleen nog maar te zijn kan slechts mijn wezen delen. Ik ben alleen met velen.…

het onbedoelde teken dat niets vraagt het behoedzame hert ongewis tussen de bomen de onverwachte dichtbije stilte zeldzaam zacht het onvindbare woord dat geen ruimte behoeft de onstilbare tijd die ons tikkend naar de afloop draagt…

Grabbelend, grijpend naar de ruimte tussen ons in blijf jij in jezelf en daar, ik in mij en hier en verloopt de tijd tikkend traag. Loom is de oeroude klok. Zij geeft niet om jou niet om mij het doet haar geen moer. Ze kijkt de leegte van de tijd tussen ons voorbij.…

de tijd wil nu wel eens naar buiten wil weg uit zijn tikkende beklemmende hok wil in alle vrijheid vogels horen fluiten want als hij binnen blijft, dan wordt hij echt een oude sok eindelijk lukt het vader, de tijd gaat los straks een winters uurtje terug en dan weer een voorjaars uurtje naar voren het brengt verwarring in het bos je moet de…

Eenzaamheid is een ver huis Een bemost graf, foto van een vrouw Een kalender met verjaardagen Dat tikkend klokje op de schouw De flat is comfortabel, het eten goed De verwarming staat op 20 Ik kijk uit naar het lieve meisje dat elke week mijn voeten doet…

met palmbladeren bedek ik je bed ik tooi je met veren van de krachtige arend omring je met hemels geurige kruiden zuchtend blaast de machine lucht in je longen het infuus dient tikkend zout en glucose toe helend verbinden we de treden van de trap…

Tikkend wachten op de bus Ritmisch gevangen in zijn lus Stoplicht vol gapend ongeduld Telefoons leggen beslag Licht blauw vergijzelt de dag Traag wordt koffie gevuld Aandacht wordt gehacked Richt zich op en strekt Dag in agenda gehuld…

Als schuwe dieren kruipen ze voort de eenzame uren Terwijl ze langzaam hun territorium verliezen aan het angstfenomeen dat gezonde minuten wegvreet en verandert in onzekere seconden tikkend als de dreiging van een tijdbom Allemaal zo onbestemd lijkt het bijna irreëel maar de aanwezigheid valt niet te negeren…

Waanzin als waterdruppels, zachtjes tikkend, wachtend op een einde aan de leegte. Daar wast de duivelse wezel zijn handen in maagdelijk witte onschuld. Terwijl de dronken wijven de eenzaamheid wegwuiven als ware het een vissersboot in winterse hellewind.…

Geestelijke gedichten schrijven is iets waartoe ik me gedreven voel al pennend en tikkend heb ik de gedachte dat vele mensen mijn werk kwezelachtig zullen vinden schijnheilig vroom daarbij geef ik me er rekenschap van dat ik ondanks mijn braaf schrijven in wezen een Satansknecht ben dat de lezers hiervan het tot zich door laten dringen…

met het groene palmblad bedek ik je witte bed zuchtend blaast de machine lucht in je longen ik tooi je met veren van de krachtige arend het infuus dient tikkend zout en glucose toe ik omring je met hemelse geurige kruiden helend verbinden we de treden van de trap…

De tikkende klok in mijn lichaam geeft Zo vast en zeker weer dat het leeft, Zo goed om dit keer op keer te vernemen. De tijd dringt wel, want door het toenemend gevoel bekort, Niet langer nog te dralen, Het voedsel neder te laten dalen, Het is mijn maag die knort.…

Dagen gaan traag voorbij Uren, minuten, seconden Traag tikkend in een monotoon ritme, zonder jou.... Mijn hart verkilt De handen koud Alle inspiratie kwijt, verdwenen met jou.... Een zoete droom van warm verlangen Denkend aan jouw geur, jouw naam op mijn lippen Zonder jou, in gedachten altijd samen!…

Gouden warrige haarlokken losjes als tamboerijnbellen tikkende tijdloze klokken tenen die naar voren hellen draven langs zwarte grachten in warme zakken tissueproppen zijn frases zullen verzachten benen die niet zullen stoppen Twijfelachtig wil ze negeren en ontbering voorkomen haar tranen stromend dresseren wuivend pampasgras, pijnbomen…

Geduld, als je op snelheid komt, een hoger ritme dat het hart kalmeert en alles - bomen groeien door het raam, de glasgordijnen ademen als een dier - wordt daarin opgenomen: je handen, snel als wolken in september, tikkend op een zwart klavier. ----------------------------- uit: 'Kaneelvinger', 2005.…

herdenk de doden in twee minuten stilte een nachtegaal zingt een ode aan het leven dat gewoon doorgaat ondanks de wroeging de ijle klaagzang in volgepakte treinen ondanks de stilte zingt een nachtegaal in het struikgewas ondanks hamert een verre specht met tikkende kop acht keer per seconde tegen een dode uitgeholde boom…