Alle inzendingen over tweevoudig

De amaryllis ontplooit haar pracht in tweevoud De bijen slapen…

zoals een dier kan kijken in oogopslag in onderzoek naar trouw zoek je me om wat ik ben hou je van me hou je me ----------------------------------------------- uit: 'Te leven in tweevoud van eenvoud', 2002.…

' na Ze werd tweevoudig wereldkampioen Als vis bewoog zij zich daar door het water En zeg nu zelf: dat dubbel goud, dat staat 'r.…

Door mijn ziel opgevangen ogenblikken breken mijn gedachten in tweevoud van stil wachten... Op mijn adem die stokt totdat in liefde vertaald jouw naam zich herhaalt...…

(Een naamdicht -tweevoudig zelfs) H OL LEED: ER zit . E en man vast ..... I n de ...... N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

Als iemand binnen komt naar buiten treedt uit zijn beslotenheid dan worden liefde en verdriet een tweevoud dan ben je met tweeën alleen en niemand die onze eenzaamheid delen wil in de naam van de vader en de zoon in alle eeuwen der eeuwen laat ons beiden bidden wat een geluk…

wrijving in mijn hart hoe zeer ik je wil het brand zo hard al het water ter wereld is een kansloze blusser je legt je hand op m’n wang zegt dat je van me houdt dwingt me dichter tegen je aan grijpt me vast verstrengeld rollen we van het strandlaken in het zilte strandzand en hoe zeer we elkaar willen passie viert hoogtij springvloed in tweevoud…

Vier grabbelhandjes Vier keer middenoortje Bij honger en tandjes tranendal in koortje Vier trappelvoetjes Twee smurriemondjes Opgeluchte snoetjes bij twee vieze kontjes Twee snotsnotneusjes Net zoveel willetjes Dus twee watergeusjes bij loon op vier billetjes Tweemaal meer zorgen vanaf de start morgen na morgen dubbel zoveel hart…

In de geur van paarse seringen de herinnering stijgt voorbij oranjeroze opent een lichtvenster tweevoudig val je op mijn tong Eenzelfde kamer aan verlangen verdwijnend wij was zo dichtbij Fijngewreven magie kleeft als draden waar vast de aarde ligt…

Toen de nacht nog vol beloften was (je lippen zacht, een stil gezicht) en er zich uit onze liefde hevige verlangens hadden opgericht (en ik mij reeds in tweevoud waande) Toen de wind zich door de muren drong om onze naaktheid te doen beven, wenste ik met jou niet groots maar ontzettend KLEIN te leven.…

in mijn stilte vind ik geen woorden die je kan lezen noch kan spreken zelfs fluister is niet te horen beeldt enkel uit tweevoudig jou in mijn ogen gebaar jij de warmte die je doet zinnen en ook doet weten zelfs mijn lach is niet te breken licht steeds op eenvoudig jou…

Haar vasthouden in sepia, in tweevoud zelfs en dan met jou delen, wat opkomt bij jouw woorden, eens gezegd blijft Het licht ontsnapt aan haar sluier werkelijkheid is het schuim van giftig wier op het zand van het strand Dubbelzinnig in drievoud kijkt zij mij aan geeft antwoord op mijn vragen, herinnert mij aan dagen van venijn en zeurende…

Ik haat ijverige schrijvertjes die goochelen met cijfertjes vermenigvuldigen en keren pennenlikkend masturberen plussen en minnen delen mij in kwadraat bestelen Uitgerekend door een breuk geveld kom ik afgemat en uitgeteld gevierendeeld en dwarsgelegen mezelf in tweevoud tegen Verdomme, ik zal die schrijvertjes van dubbel en dwarse cijfertjes…

Vroeger draaiden we een koordje voor onze knikkerzak, om te knikkeren in de pot. Mijn moeder wou heel zuinig zijn en gaf ons dan twee draadjes. Maar na een paar keer strikken, was het ding alweer kapot. Want voor een sterker snoertje, zijn drie draadjes nodig, zo wordt beweerd. maar wist zij veel, dat had ze niet geleerd. Want draai je…

De Ronde waar hij ooit fraai triomfeerde Kwam deze zondag naar 'zijn' Kanegem De dood, als in een sick-joke, haalde hem Net voor het peloton zijn dorp passeerde 't Is 'n manier van heengaan die verdomd Dicht bij het sterven in het harnas komt…

Gisteren waarde zij in de bergen rond met haar kin gleed zij over richels met haar neus kietelde ze de bomen en elk oog volgde, voor zover mogelijk beek en stroom naar hun oorsprong terug Glimmend liet haar voorhoofd bijwijlen de bergen in tweevoud aanwezig schijnen en waar haar zwetend aangezicht wat al te morsig was geweest liet zij haar…

beheerst althans zo leek het bewoog zich mijn leven het afgelopen jaar bagage onvolmaakt nog onaangeroerd stond al maanden klaar om de hoek wachtte de bedaarde boemel op een tweevoudig spoor het was tijd ik moest instappen maar voor ik het wist reed hij alweer door - maar nu… opnieuw waag ik de tocht druk mijn neus wat…

de stad ontploft tweevoudig als de daders galopperen in het lagere dal - want ik ben eertijds met de helm geboren en zie, met verdeeld gemoed, in de stand van je ogen de verborgen toegang tot het koninkrijk der doden o wee, ik zet een stap achterwaarts en neem met overleg mijn hoofd in mijn handen reeds heeft de aarzeling de tover verbroken…

een fluistering van de wind… Als jouw liefde zich open plooit in zachte strelen van je tong een warme hand zich ten rusten legt bereiken vleugels van verlangen m’n hart… Glijdend naar de bodem van ontgroening gelijkt het mos de zachtheid van je ziel niet meer dan de maan getuigt in stilte van een passioneel verlangen in tweevoud…

God's wonderen zijn hier nog niet verdwenen; tweevoudig gaan zij voor het goede merk. De stretching en de pasvorm stichtelijk gedragen zoals het hoort, onthullen nimmer meer dan een paar benen sterk genoeg voor het woord.…

Zij waren liefst bijeen onder het koele linnen Der ruwe lakens over de brede sponde Zo dat zij omhelzende zich nog in een Tweevoudig gewaad, een legertent bevonden. Door de gordijnen woei dan de avond binnen, Een zachtzwoele die goedvond dat zij zich vonden, Maar eindelijk koel werd en week.…

verdwenen in een restant van zwarte dons tanden van tijd hebben zomers opengereten en, in de bron, het bruidsnest ontwricht het enige dat vleugels kon bewegen en nu ik zwijg, huil om het ontsluierd gezicht; wij vluchten van dit ongemeubileerd leven, verwekt schijn het ontwijde takkenlicht op een stenen tafel hadden wij woorden geschreven: tweevoud…

Ik weet heel goed wat liefde geven is Ik weet ook wat het is om het te krijgen Zou ik als dichter daarvan moeten zwijgen Dan wordt gebrek een dubbel kommernis Werd het tweevoudig, dat erosgemis Dan zou ik het ook dubbel laten wegen Je veux l'amour heb ik nimmer verzwegen 't Is een psychofysieke ergernis Wil elckerlyk niet naar 'n engel…

valt nu jij hier niet meer bent je gezicht nog sprekend door mijn herinnering schalt waarom verbleekt de warmte nú wél als de nacht valt nu jij niet meer naast me ligt de dekens nog geurend in mijn vuisten, gebald waarom zoekt de liefde nú wél als de nacht valt naar vertier buiten mijn weten jouw lach en jouw eenvoud oplichtend in tweevoud…

schoenen maar lieffie, nu draag ik enkel jouw hemd het laatste dat ik uittrek als je zo weer bij me bent" De adrenaline borrelt met elke hartslag in me omhoog Terug naar huis gaan, dicht bij haar zijn Dat is het enige wat nu telt Over een uur kan ik bij haar zijn Als ik zo omkeer bij Kreuz Langenfeld Omkeren, wat een mooi woord Iets dat in tweevoud…