Alle inzendingen over uitblazen

Van de één op de andere dag zwangert ze om mij heen en is het uitblazen geblazen…

de rolluiken neergelaten daarachter geeuwt de dood hij smeert een snede brood van al die kaarsen blazen al dat doven ietwat moe komt hij nu zelf stilaan aan uitblazen toe.…

Toch is diezelfde olifant degeen die na het lezen als geen een: het verhaaltje uitblazen kan!…

daar te staan tegen een bakstenen muur lucht in te zuigen, met getuite lippen langzaam uitblazen, rust vinden in wijdte rondom benen gekruisigd door zichzelf wederhelft gevangen in schaduw de terugblik naar jezelf…

Want als de storm in Tibet zo blijft razen Zou dat de vlam wel eens kunnen uitblazen…

De man, die dikwijls jarig is geweest, presteert het met z'n leeftijd hoog te scoren, doordat-ie lang geleden is geboren. We vieren opa's overjaardagsfeest. Het is een feest dat in het honderd loopt. Het aantal kaarsjes op de taart is C. Het cijfer is Romeins. Het valt niet mee: z'n uitblaaspoging faalt al onverhoopt. Z'n eerste poging…

Hij wil gaan liggen, uitblazen een poos, En hangt smaakvol in evenwijd'ge bogen Zijn dweilen uit, om onderwijl te drogen, Rood, geel, groen, blauw van verf en bloed en roos; Op 't tekenvuil in 't oosten gooit hij boos De kop'ren kam, nu helemaal verbogen. - Pet-blauw, knoop-geel, stuiptrekkend vastgezogen Veel buit aan kam: hij voelt…

Ik hoopte er op Maar er kwam niets Jouw hoofd na jaren strijd eindelijk zacht rustend op het kussen En terwijl je mij ontglipt hou ik je vast Ik hoef niets meer te zeggen, Ik hou van je en ik ben hier Ademnood veranderde in ademen Ademen veranderde in zuchten Zuchten veranderde in uitblazen Uitblazen veranderde in stilte Stilte…

De jongen en zijn spiegelbeeld kijken elkaar aan de een lacht naar de ander zijn blij dat ze bestaan De man ziet zijn spiegelbeeld wat ouder meer getekend een glimlach plooit zijn lippen hij laat zich niet verslaan leunend tegen de kussens houdt de oude man zijn armen voor zich uitgestrekt de spiegel voor zijn gezicht Met het uitblazen…

Als ik de lucht zou zijn, Dan zou de dood mij als vijand zien, Zou ik de wereld goed bekijken, Alle zeeën, alle rijken… Als ik de lucht zou zijn, Dan zou ik kaarsen stiekem uitblazen, Over de groene velden razen, En het steeds maar overdoen…

Te lang wachten op 'n vergeten afspraak te lang moeite doen om zo'n afspraak te vergeten Ons naïef door elkaar laten leiden naar een nieuwe kans om nieuw leven in te vullen Nadien ook onze roes uitblazen wanneer we na enkele glazen de verdoving merken van 'n zalig nachtje uit Ach, hoe we ook dansten zongen en verdriet hadden…

Dus: is de hemel op aarde, het paradijs ook, vraag ik me alleen af: waar we nou terecht komen, als we onze laatste adem uitblazen!…

’t is donker buiten en koud lampionnen schijnen als spoken de wind wil ze uitblazen denk ik, diep in m’n jas gedoken in de verte zie ik het vuur al ik ruik de rook tot hier straks speculaas en chocomel en de grote mensen bier ik sta in een cirkel van licht voor warm en achter koud het vuur danst als een geest terwijl de tijd zich verdicht…

onvertogen, de levenden kunnen slechts wachten op die verlossing ze kunnen immers nog zoveel bewijzen het kost alleen maar jaren een scherpe pen slijt nu eenmaal niet zo snel als een stukje krijt uitgestreken door de tijd en massa's malse regen ik hou de teugels in verspil geen inkt meer dan nodig, ik adem mij weg naar later waar ik uitblazen…

uitgesponnen of nog in heipalen die huishouden op brakke grond het is op de scheiding van een tijdsidee dat denken de versnelling vergeet of weigert of juist niet om naar zijn eerste dan wel achteruit te springen immers handelen is nu nog dood het is wel weten dat een wiel gaat draaien omdat inademen volgt op uitblazen…

Ik hoor mezelf bezig in de keuken, koken hoort niet zo te klinken Er is voor alles een tijd maar die ligt vast in dagelijkse routines Wanneer het donker wordt kan ik uitblazen, naar buiten kijken, naar de vogels kijken Op vakanties ontdek ik de wereld door de ogen van de jongens die rotsen en rivieren bedwingen De meisjes zijn prinsessen…

velen gingen je voor en zullen nog volgen in de worsteling om boven te geraken op de top het uitblazen het om je heen kijken in grote verwondering de wereld zien van boven en daar ook de ontdekking dat je het nooit zo zag daarna eindelijk de beloning in een stofwolk naar beneden langs Chalet Reynard en verder door het bos naar Bédoin…

Wie kaarsjes op een taart uitblaast down under Wordt straks bestraft door de gezondheidsraad Men blaat dat blazen de gezondheid schaadt Niet blazen houdt de kinderen gezonder ‘Belachelijk’ meent menig viroloog (De weerstand is alvast behoorlijk hoog)…

Murw gebeukt door De golven van de Oceaan die leven Heet, overspoeld door Golven van een te Zware storm op zee Een mens - vleugellam Als wrakhout aangespoeld Op het verlaten Strand van mijn jeugd - Bij 't uitblazen Van welhaast de laatste aam Tot leven gewekt Door het luide krassen Van meeuw en stern - zij Zweven schitterend…

Ieder huis kent Van binnen en van buiten Verweven met ieders verhaal is een ontmoeting Met deze geest voor ieder fataal Het kan aardse deuren sluiten In een lichtval ongekend De mens Treedt door de deuren Van het aardse gebeuren Naar het onbekende toe Het ultieme Het kille vuur Als een straffe daad van een tovenaar Die licht kan uitblazen…

Langs eindeloze wegen wil ik dwalen langs vurige minnaars uit het verleden op krakende knieën naar de einder kruipen de kaarsjes uitblazen in de kroeg. 's Morgensvroeg. Een nacht onder narcose, en snedige messen waken in een woud vol huilende wolven geblinddoekt de Mont Blanc beklimmen trein reizen naar een onbereikbaar oord.…

Hij wil gaan liggen, uitblazen een poos, En hangt smaakvol in evenwijd'ge bogen Zijn dweilen uit, om onderwijl te drogen, Rood, geel, groen, blauw van verf en bloed en roos; Op 't tekenvuil in 't oosten gooit hij boos De kop'ren kam, nu helemaal verbogen. - Pet-blauw, knoop-geel, stuiptrekkend vastgezogen Veel buit aan kam: hij voelt zich…

Antwerpen steekt als eerste van wal nee, niet met hun haven of met hun voetbalploeg unicum in het land: "de vervuilinglast" een absurde geweven taks die oudere auto's moeten weghouden uit het centrum van Antwerpen wanneer hun dieseluitlaat te hoog uitvalt discriminatie eerste klas want fabrieken rondom de stad mogen gerust vuile rook…

Mijn liefde niet kan tonen met een handkus Omdat ik niet weet of je het toe laat als ik je ga versieren Ik wil jouw pijn wegnemen en laten verdwijnen met een kuch Je vrijheid willen geven net als de vogels in de lucht De kaarsjes kunnen uit uitblazen voor de momenten Die we saampjes konden vieren Maar je koos voor jezelf, tijdloos, waardoor…

Even lijkt het alsof je iets wil zeggen maar het blijft stil in de kamer waar jij op je bed ligt en waar je vroeg of laat je laatste adem zal uitblazen. Ik denk terug aan de mooie momenten, aan de gesprekken tussen jou en mij, voel de band die we samen delen heel intens, maar ook dichtbij.…

nagenieten kan van het avondje bingewatchen met popcorn en zure dropjes naar die gekke meneertje boon rijd jij nu op een nieuwe fiets in jouw steeds grotere wereld dansen wij vandaag feestelijk door de kleurrijke lintjesregen van de twaalf bonte ballonnen die wij vandaag voor jou oplaten wij zingen en glimmen vol trots als jij de kaarsjes uitblazen…

Stokoud de laatste adem uitblazend Dankbaar in een laatste roes glijdend De moeder der berusting omhelzend in een verkwikkende bevrijding? Verscheurd door folterende pijn van een ongeneeslijke ziekte Tot stijgende morfinetroost wegkwijnend leed uitdooft?…