Alle inzendingen over uitspansel

De weergoden mennen zwarte paarden door ‘t uitspansel, schrikbarend als de hel Hun sporen glinsteren fel en in de lucht kletteren hier en daar de karwatsen De wind giert en toont als een bondgenoot zijn kracht.…

perk de ruimte in tot eigen schaal los van het allesomvattende uitspansel, een gekromde uitspatting van de vergane tijd.…

De tengels kringelen omhoog als bloedbestorven slagaderen snakkend naar het uitspansel van onbedoezeld zuurstofrijk. Blauwzwart ligt de hemel te wentelen in weifelzucht. Het snakken naar genade wordt er niet meer gehoord. De sterren staan strak van stress te schitteren in schijnheiligheid.…

Steeds weer moest de liefde minstens een Chinees vuurwerk van de zinnen zijn, een alternatief uitspansel bijeenbemind - o, die hoogmoedblaf van jonggelieven. Inmiddels is de streng van jou naar mij door louter compromis aaneengeregen en met de geur van hoger honing viel het ook wel mee - of tegen, het is maar hoe je het onderschrijft.…

wangen warmen, ze zo blinken van lichtweer, twinkelend de vallende sterren aan je voeten, in hun nabijheid ver, zinken ze, zoals ze in je slaap woekerden, bedreven, geladen toonloos en aanbiddelijk in hun ligging, wilvol dauwfris, en verstrengelen zich met je hunkeren; je staart; voelt, dooft de suizende pluimen: tuurt reikhalzend naar het uitspansel…

Ga maar zacht alvast, naar duizelingwekkende oneindige sterrenpracht van het uitspansel en duidt een plaats daar boven, want jij bent moegestreden op je levensweg lusteloos verdwaald. Hebt dagenlang gevochten. zo sterk je kon je ogen sluitend voor verdriet.…

zonder jou door het leven gaan met alleen de herinnering aan jouw liefde Kijkend naar de hemel Zoekend naar de plek waar je bent zo onbereikbaar zie ik de sterren in het uitspansel als een schijnsel uit lang vervlogen tijden. Zo ver weg.... Ze zeggen dat het went Dat ik door moet gaan met leven maar.. Hoe moet dat zonder jou?…

Fel en grijs, met scherpe gouden randen, trekken wolken langs het loden uitspansel, en de kleine, dappere gespikkelde lijster - sommigen noemen deze vogel de regenroeper - is hoog opgeklommen naar de zwiepende top van een zilvergrijze, jonge berk, dit zwerk is nu vol en zwaar, zo vochtig, zo warm en broeierig, vol onbekende erotiek, intens…

schijnsel geven elkaar wild verdringen reuzen uit de oertijd zwaaien grote stenen bijlen verjagen woest houwend het krioelende sterrengruis hakken de harde dorre grond de geduchte mannen lopen langs gewekte akkers en ruisende boomgaarden welke warm beschenen worden door een Alpha en Omega blinkend als één nieuwe zon aan een helder uitspansel…

Ik kan niet openen, ik kan niet luiken het wètend zien van mijn gekeerd gezicht: 't uitspansel wordt het dal waar mensen duiken en elke ster een aarzlend mensen-licht.…

Zij zag hoe heel langzaam het blauwe glas Van 't uitspansel besloeg met duisternis, En van het rood alleen de heugenis Bleef leven aan den opgeblazen zoom Van een rood wolkje -- overdag was 't room Geweest, nu leek het een violenbed, Heel alleen liggend maar doortrokken met Een heerlijk paars licht, in verlaten gaard.…