Alle inzendingen over verdriet OR familie

Het verdriet van de zoon om de vader het verdriet van de dochter om de moeder zo diep, als het verdriet van de zoon om de moeder en het verdriet van deze dochter om het gebrek van haar vader die niet van haar kon houden zoals ze wilde niet meer kon vertrouwen op het bijleggen van geschillen is het diep verdriet van denken tekort…

een vlucht zwanen tekent witte wieken in de zwaarte van de lucht eens droeg het meisje paarlen gevlochten door het haar nu staat ze daar en tuurt een koningsdochter in de rouw trouw aan haar lieve broers de wind neemt haar bittere tranen mee gevangen door gespreide vleugels gebaar van welkom in hun harten te lang getart…

Zo bijzonder als je kinderen tegen je zeggen, keer op keer, “papa, ik wil zo graag bij je zijn”, Elke keer weer word ik week, breken ze mijn schil weer open, dwars door alles heen, Vervagen mijn angsten, mijn onzekerheid, en vervliegt mijn twijfel, Het geeft mij het beste antwoord op die ene vraag, “hoe kan ik de beste papa van de wereld zijn”.…

haar moeder’s hand daaraan haar ringen de wijsvinger een beetje krom een lach op haar gezicht.. vredig maar onwezenlijk hoe ze daar lag en tegelijkertijd toch niet hoe zij later in 't ouderlijk huis een extra trui aantrok haar moeders trui en hoe zij zich toen nestelde als een poes in de witte rieten stoel haar moeders stoel…

De pijn slijt niet Ondanks de tijd Wat mis ik je... Ik wil roepen en tieren Maar niemand hoort me Warme waterdruppels Staan te dringen Maar ze vloeien niet De pijn voelt des te scherper nu Verdrongen Maar constant aanwezig.…

Intens verdrietig en alleen staat je familie om je heen. Na een nacht zoeken en dwalen vonden ze jou en komen je halen.…

geweest doorgaan is het motto bij een familie gebeuren mis ik hem dan het meest…

2020 wuifde ik uit met een traan, van al het verdriet dat werd aangedaan. Terroristische aanslagen, die wij met afschuw op de media zagen. Corona die de mensen in zijn macht houdt zowel het leven van jong en oud. De draad van hun leven werd doorgeknipt velen zijn tussen hun familie weggeglipt.…

“Lieve ouders familie en vrienden Het spijt me zo Maar dit was wat ik verdiende Ik wil niet langer leven Ik de hemel vind ik rust Dat ik jullie verdriet doe Ben ik me wel bewust Maar ik kon niks anders Ik zal jullie nooit vergeten Het is totaal niet jullie schuld Dat moeten jullie weten Hiermee wil ik zeggen Bedankt voor mijn leven…

er hangt een familie om mijn nek de ene verdrietig de andere gek ze schuilen bij mij en ik bied ze hulp bij de een droog ik tranen duw een ander uit zijn schulp voor de een doe ik boodschappen bij de ander maak ik schoon ik draag ze al maanden het lijkt zo gewoon maar er zijn van die dagen dan wil ik niet meer ben ik moe…

Haar familie is haar passie haar thuis, Die ik graag bezoek Traan van vreugde. Gezicht als geboorte. Heerlijke knuffel. Maar haar familie is haar passie haar thuis. Ze heeft zwart haar en een vrolijke schaterlach. Ze zoekt het lied van hoop. Stemmen die stralen. Maar haar familie is haar passie haar thuis.…

Er heerst stilte in de zaal en ook verslagenheid hard en zacht verdriet een houding aannemen dat hoort nu niet. Bijeengekomen voor een laatste keer met deze ziel erbij familie, vrienden en aanverwanten iedereen een dagje vrij.…

zee zo oneindig de kuststrook lijkt verdwenen als opgegaan in een nevel het twistend bootje in een eenzame cirkel vaart zo ver van een thuis meeuwen schreeuwen vechten zich een plaats in het bestaan jij roept naar een haven het vuurtorenlicht je zoekt een baken, een zicht waar zijn toch de liedjes de golvende woorden van je…

Zeg me, wanneer het minder wordt, het gemis, zeg me wanneer het minder gevoelig wordt, geen pijn meer doet. Zeg me hoelang ik je zal blijven missen, zeg me! 'k ben de wanhoop gepasseerd, niemand heeft me ooit geleerd, hoe om te gaan met dit moordende verlies, zeg me, wanneer het niet zo schrijnend meer is, dat ik je…

Ben 'k even zielig niemand die het ziet, mijn stil en weggestopt voel- en tastbaar verdriet. Lopend in de regen, hou ik mijn tranen niet meer tegen, dat doet de regen ook niet!…

Soms is een traan een uitweg, een uitlaadklep, een emotie van liefde, vreugde of verdriet, het is maar net, hoe je die traan op DAT moment ziet. Soms, of vaak of: helemaal niet, is het datgene wat je juist NIET ziet, maar waarvan je ook niet wilt laten zien, dat.....verdriet, emotie en blijdschap kort bijeen liggen…

Niet te tellen de tranen niet te herstellen het verdriet. Niet te stelpen de tranenstroom dus doet ze gewoon niks, laat de stroom Lopen. Want verdriet stop je niet!…

Niet te stuiten, het tranendal niet te stoppen de tranen-waterval Het verdriet, zo intens zakdoeken te weinig. Zo hard is de klap dat ze nooit, nooit meer met huilen stoppen mag. Zo snikt ze, gierende uithalen zo weent ze, grenzeloos tegen dit verdriet is geen medicijn dus laat haar, laat haar gewoon maar verdrietig zijn.…

Ik zag in mijn oude tante De trekken van mijn moeder . En van een oma en een opa, Die ik nooit echt heb gekend . Hetzelfde bloed stroomt door mijn lichaam dezelfde oogopslag gelijkt. De verbeten trekken om haar mond. Het in zichzelf gekeerde staren in de leegte van een landerige dag, waar op wasdag alle lakens heerlijk wapperen in de zon…

Waar pijn en verdriet te erg overheerst. Ik wil niet meer leven ik wil dood. Ik wil bij mama zijn zonder verdriet en pijn.. Maar diep van binnen weet ik ook dat ik hier hoor te zijn. Dat er mensen zijn die mijn aanwezigheid nodig hebben Die ik pijn en verdriet zal doen als ik er niet meer zal zijn.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

het blijft een groot vraagteken de familie blijft achter met groot verdriet op de begrafenis zal niemand ontbreken We weten dat dit eenieder kan gebeuren maar we staan er zelden of nooit bij stil maar misschien moeten we wat minder zeuren als ons leven niet afhankelijk is van een pil...…

Zekerheid werd angst, liefde langzaam haat, geluk ging over in verdriet, de redding kwam te laat. Nu zeven jaren later, gewend aan pijn en haat, afgesloten van mijn familie, hervind ik weer de draad. Toch denk ik vaak aan vroeger, die zorgeloze tijd, en mis ik mijn vader, die mij moeiteloos mijdt.…

Ik heb familie en lieve vrienden, zij kennen mijn enige wens. Zij luisteren en beschouwen me niet als zieke maar als mens.…

Zo viert de onvrede bij de familie Piggelmee hoogtij in de verkleumende omgekeerde bloempot; is er weinig rede voor wintervreugde bij een stil verdriet om een droevig kabouter-lot. Desondanks koestert het mannetje Piggelmee geen gevoelens van onvrede, die zijn grenzen niet kent.…

in jou en jij in haar wat waren ze mooi die jaren voor jullie beiden maar terwijl jullie samen leefden hand in hand begonnen vanuit het oosten donkere wolken samen te pakken en richting Nederland begonnen ze te drijven familie eer, werd er geroepen werd er gedreigd schande en verdriet je moeder sterft er bijna van van de schaamte…

Een foto, zes jaar oud begraaf ik in de tuin -- onze geheimen.…

Tijd heeft het mij heelhuids onderwezen waarom de dingen de dingen moesten zijn, liet mij in nachten vaak het sublieme lezen in ook mijn nachtelijke schrijfsels vol geluk en pijn. Zegt, vertel, valt huidhonger ook echt te genezen, brengt tijd ooit iets anders om ook jou te laten lezen. Tijd leerde mij hoe ik zelf grenzen moet trekken tot…

Wat behelst onzegbaarheid, als je al naar de randen van de aarde bent geleid, daar waar het eerst pikdonker is en dan weer licht, alles ook klaarheid geeft aan een echt open gezicht. Niet als gebeiteld gelaat al gevat in marmer of leisteen want ook jij, hoe zeg je dat, gaat nog niet elders heen. Niet naar daar waar de vele sterren overtogen…