Alle inzendingen over verdriet OR wilg OR natuur

spreken kan dan het verstand Druktemakers voor de winkelpuien Witte sneakers hoppend in de rij Voor damesmode- en horlogezaken Dernier cri van dure Noorse truien Overal en nergens tegelijk Smachtend naar 'iets' in de loop der dingen Als hun mobiele camera's gaan zingen Dan zetten zij elkaar constant te kijk To be or…

De Turk gaat door En niet de Noor Durf ik dat zo te zeggen? Wordt Murphy's law Na Montenegro Toch weer Memphis' law? Wel als De Pay Er net zo fraai Weer twee weet in te leggen…

was alles dor en zonder waarde waar de natuur haar zomerse jas gaf aan de vrouw die af en toe kwam kijken de wind speelt met een mooi stukje aarde en ziet de naderende winter niet als straf de oude wilg zal zich met leven verrijken…

Moet ik zeggen klootzak Grote eikel die je bent Me dagen laten wachten Wat ben je voor een vent Of moet ik zeggen sukkel Waarom doe je me dit aan Alleen de grootste klootzak Verdwijnt stil uit mijn bestaan Of moet ik zeggen loser And damn I hate you so much And deep down I feel broken Cause maybe I was longing for a touch Or shall…

knoestige vuisten op een rij rijzen op naar de verre kim wederzijds de waterzij gedijen geknotte wilgen in perfecte trim weliswaar door mensenhand gezaagd tot beelden der natuur tonen zij ons ongevraagd een weelderige bloesem kür…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

in de blauwe lucht te bloeien traan voor traan treuren zij hun verdriet de vervulling van hun wens nimmer in het verschiet niet alles is echter zo hopeloos als het lijkt want alleen iemand die heel goed kijkt ziet in het water de weerspiegeling van wilg en horizon in tedere omstrengeling…

wilgen zijn niet net bollen suikerspin nee het zijn net wilgen en dat zij het ook en dat is nu zo mooi aan wilgen. ----------------------------------- uit: Verspreide gedichten.…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

zo af en toe ben ik solidair met de wilg in ’t vijverpark dan treur ik wat om dit en dat kan enkel dan verlangen om met en rond haar takken het hoofd te laten hangen zoek me dan een stekje een verstopplekje tussen het blaadjesgordijn daar, waar ik in mezelf verloren gewoon verdrietig mag zijn…

geknotte wilgen staan als verweerde trollen op het winters land mist versluiert kruin en stam geen vogel begroet het licht…

Nog even ongeknot tenen wilgen fraai zo smal op hun karkas dreigen om te waaien bij iets meer dan wind kijken je knoestig aan als wezens uit een fantasy of uit een ver verleden leg ze vast voor ze vallen en verdwijnen in de tijd…

Door inheemse stilte wentel ik mij bij het zoet water meer waar blanke nimfen spiraalvormig dansen in een cirkel van zilvergroen gras alsof verlegen verliefd zijn ook bij de oppervlakte hoort van een noeste onherbergzame woestenij te ruig en stoer om echt te strelen ik kronkel mij lenig in het rond, geknot of niet het is me om het even…

het is wilg om het even belet wilg niet te leven wilg heeft de wraakgodinnen uitgenodigd voor het eten in een zelf geknoopte mand met voorjaarsfruit van buurtbomen laat ze maar komen met kikkerbloed regen en striemende verhalende wind de alles overstijgende liefde die uit de gouden hemel valt.…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Lier aan wilgen gehangen. Ander instrument aangeschaft. Met voorhamer van grote gevoelens op xylofoon van ziel. Ziel kapot, natuurlijk. Met hark ziel in hoek geveegd en opgestookt. Meer ziel dan hij dacht. En vervolgens op hark viool gespeeld, met zaag als strijkstok.…

Wees willig ruist zij met beleid En laat uw tenen gewillig snoeien Beknotten voordat uw schoonheid In volle pracht begint te bloeien…

zij staan daar soms geknot zij bestaan daar bomen over de slootkant waaieren uit want de wind waait verliezen blad in een herfst die niet te winnen valt maar wel vrij…

Wilgen weer geknot het lijkt me wel een netjes afgesproken spel…

Wilgen in de mist verzonken in hun zwijgen roerloos vers gekapt…

Kijk naar die wilg een bos van twijgen op wat zijn kop zou moeten zijn uitgehold om er doorheen te kijken getordeerd de dood op 't lijf stilzwijgend gehavend de toorn voorbij op de hoek van een wei op een kruispunt van twee wegen…

verderop staan twee wilgen hoe oud zouden ze zijn vast jonger dan mijn broer gisteren gaf ik hem koffie toen hij het alfabet leerde hij spreekt weinig alleen tot mij ik bekijk hem van afstand wat lijkt hij op ma zouden de twee wilgen de taal begrijpen die ma in het vreemde land sprak…

geworteld in drassige grond op de oever waar de dode snoek lag een droom over jou en mij en de zwanen, omdat het zwijgen verstilde in pasteltinten kleurde jouw hart omdat mijn ziel geen stem had wie kon ik zijn, zo hier alleen een lief konijn, een derde been een beeltenis van serene vrede omdat ik geen woord voor het schrift had en wilgen…

ze staan er nog de wind, gevangen in hun kruinen struint de kale takken door je hoort ze zachtjes kraken en hun blaadjes raken stil de grond de vooravond van winter wint met lange passen tijd je schuifelt mee en kwijt melancholie aan koude voeten met een neus vol rottigheid het laat de regen wenen in een langgerekt verwijt als weemoed…

Wilg, zo mooi door Stuart Staples bezongen. Gij staat hier voor eeuwig vanzelfsprekend, zo indrukwekkend ongedwongen.…

Je waait door mijn leven als wind door de wilgen. Soms dan storm je. Takken dreigen dan door te knakken. Je beweegt me als wind door de wilgen. Zonder jou zweef ik stil in de atmosfeer als de takken van wilgen zonder wind. Dan zweef ik net zo lang tot het waaien weer begint.…