Alle inzendingen over vergeef OR hem

Each Time You Die Alone, The First To Die, Maybe You Die Today or Die Tomorrow, Die Now, Again, or Die Once Without Sorrow, Die Twice, Die Hard or Die And Say Goodbye. Maar híj blijft leven, wat er ook gebeurt, Die 007, ‘shaken’ dan wel ‘stirred’.…

speels pak ik weer de hand aan van de toekomst omdat het morgen is, omdat het regent en omdat ik graag de rest vergeten wil de vingers in de oren en de ogen sluiten de oren volgestopt met proppen was een zieke schaduw van mezelf zal zich vertonen het dennenbos is bruin en niet meer groen de zon gaat nog mooi onder ‘net…

schuldig gesmokkel tussen repen van Cote d' Or ben ik afvallig…

Zen-slagen wonder Spreek "To be or not To be" Goed te "zijn"- "zonder"…

<< >> Controversy Whether tricked or not.…

Lieverd Vergeef me als ik het je moeilijk maak, vergeef me als ik je soms pijnlijk raak. Vergeef me als ik mijn gevoelens soms verlies, vergeef me, want het is niet iets waar ik voor kies! Vergeef me, want je weet dat ik het nooit zo bedoel, vergeef me, want je weet hoeveel ik voor je voel!…

Is het bijzonder, veelgevraagd, mensen te vergeven, pardonneren jij zonder zonden mijn zoon ver- geven streelt het jouw ego, hem te vangen in de echo egoïstisch mens, balancerend op grens in vader- ogen hij gaat kapot voelt het goed te straffen in vader- ogen jij een teefje, dat dommig staat te blaffen.…

Vergeef mijn onuitgesproken woorden Ze blijven steken in mijn keel Vergeef mijn onzichtbare tranen Ik laat ze niet zien, het zijn er teveel Vergeef mijn verlangen naar jou Het voor altijd samen willen zijn Vergeef mijn dromen Ze doen me zoveel pijn Vergeef mijn liefde voor jou Ik ben bang dat het zal blijven bestaan Vergeef me, asjeblieft…

Pas toen wij daar aankwamen besefte ik bij de oever van de rivier van spijt dat de tijd nooit meer kan goedmaken wat er is gebeurd wij stierven daar gezamenlijk alsof wij beiden te ver gingen in onze haat en nijd geen grens kon ik bereiken geen kus kon of kan mij ooit nog bevrijden omdat de tijd geen wonden heelt daarom zijn wij het liefhebben…

Ik vergeef je dat je keek zonder te kijken. Aanraken zonder gevoel te laten blijken. Ik vergeef je dat je mij in een droom liet geloven. Dat je niet aan mij dacht zonder het te hoeven beloven. Ik vergeef je waar oren geen gehoor kregen. En donkere wolk om het hart vol met regen.…

laat je niet gevangen houden door wettische gebouwen met ogen vet en wil is wet die noch van mens of broeder houden de getrouwen hun woord de strot in douwen roofzuchtig hun aardse huisje bouwen de begerige ogen astraal gaan ze keer op keer met dat wat een ander toebehoort aan de haal met een hart van staal…

straight ahead immer gerade aus en dan ineens die afslag naar links, rechts, einde rotonde or whatever...…

ik streelde je met zinnen, mijn engel die je verkrampt deden verlangen naar gesmolten chocola en vanille-ijs met erotische lyriek verdoofde ik al die zuchtende zinnen van jou en schilderde een schokkend stilleven de aanwezigheid van onzichtbaren deed je vechten tegen je schorre stem die felgekleurde zinnen schreeuwen wou ik streelde je…

flauw kaarslicht tovert schemerdonker en silhouetten tegen de wand zwart contrasterend in alle facetten komen ze beeldend tot leven onder één vorm op het stenen doek aan de ene kant van het lege bed…

spreek sporadisch fluisterend, mijn lief en vertaal het in lichaamstaal houd het water kokend aan de praat in je nachtkleren en ochtendhumeur en zet je lippen aan dat warme vocht laat me het zilte van je mond kussen en proeven van de jij waar ik naar zocht in de zwarte schaduw van een zomers terras wentel welig zuchtend, mijn lief en…

je straalt als een donderwolkje zo je daar staat aan de halte bij je moeder en je zusjes, je broertje en je tante die je oom kon zijn met ingetogen passie tover je walging en afkeer uit je onzichtbare hoge hoed met neergebogen hoofd en ogen distantieer je je koeltjes van hen die je altijd gekend hebt je straalt als een donderwolkje…

vermeden to be or not to be, that is ...…

Het komt misschien door het weer Dan schijnt de zon, dan weer niet Zo ook met mijn gevoelens elke keer Dan ben ik happy, dan weer niet. Als ik happy ben, dan zou ik willen schreeuwen De wereld laten weten hoe blij ik ben En al het moois in de wereld willen omarmen Ben ik dat niet, dan zou ik willen huilen dicht tegen je aan willen kruipen…

In God's latrines krijsen blondines non-stop zijn "IT'S NOW OR NEVER !"-kreet.…

Teek it or leave zoiets! Nieuwe bacteriën vormen bedreigingen voor ons bestaan Weer zo’n vies beest zonder tekenbevoegdheden Rutte kom op man en doe er wat aan!…

, afgedwongen heb vergeef me dat ik niet meer kan vergeef me Amen.…

Nu ik jou daar zo zie lopen Nu ik jou daar zo zien staan Zie ik met mijn eigen ogen Wat ik jou aan heb gedaan Nee, ik wil je niet vergeten Ik wil je nooit meer kwijt Ook al heb ik fout gezeten Ik zeg het je dat het me spijt Maar wil je me vergeven Ook al doet het zoveel pijn Want zo kunnen we toch niet leven Ik wil altijd bij je zijn…

dobber ik niet genoeg in uw wassend water niet genoeg in uw zilver meer vlinder ik veel te veel tussen nu en later veel te veel tussen nooit en weer laaf ik me niet genoeg aan uw dikke druiven niet genoeg aan uw droge wijn tortel ik veel te veel tussen grijze duiven veel te veel tussen echt en schijn open ik niet genoeg de deur…

Vergeef het me...…

De woorden vallen vergeefs zwarte moeder aarde toe er kiemt niets er welt niets er groeit niets er bloeit niets er kwelt slechts de klei die ondoordringbaar klit. De zin in iets verbleekt in het zicht van barre jaren die me verweren zonder spijt. De kou van de hemelnacht verbindt miljarden sterren een ijzig kale eeuwigheid.…

vergeef me als ik even niet verbergen kan de pijn die in mij schuilt vergeef me als ik je even niet versta omdat mijn hart zo hard huilt vergeef me als ik overmand word door gevoelens die mij verplichten om soms toe te geven vergeef me op mijn momenten van zwakte voor al het moeilijke in mijn leven het is niet altijd makkelijk te lijden…

Twee woordjes zo dunnetjes gefluisterd vergeef me een ijle schijn omkranst het breken van de ogen twee handen zo fragiel geaderd in rozenkrans gevlochten omringd door wit satijn je gaat stil, zo stil op jawoord gedragen..…

Ik moet het je nog vragen Mijn tijd is bijna voorbij Nog een boodschap voor jou Het enige wat telt ben jij Leef je leven in geluk Neem niets aan maar vecht Het spijt me dat ik mezelf ben Ik probeerde het echt Mijn tijd is aangebroken Ik kan het eindelijk laten gaan Maar nu nog het laatste woord Met de laatste traan Het spijt me Vergeef…

Vergeef me, ik zal niet meer zoveel verlangen -- en meer ontvangen.…

ze zoekt in haar zakken naar het treinkaartje een bewijs van retour in de hal wacht ze een man met lange tanden brengt haar een briefje een illusie armer zoekt ze op het perron naar haar vertrektijd…