aan hen die zich kwellen
met vragen en medelijden
ook het kaf, het gras en de mooiste bloem
zullen niet eeuwig zijn
maar schoonheid keert telkens terug
laten we dat voorop stellen
een hand, een troost, een eerste herinnering
zal u verblijden
beseft u nu uw eigen schoonheid en uw pijn
dan heeft u straks het grote verdriet achter de…
Ik treur om vergane tijden,
die niet meer terug komen,
ik treur om verlorenen
die er niet meer zijn,
ik treur om de jaren die voorbij zijn
en nooit meer terugkeren,
ik treur om al die nutteloze acties
met zoveel doden tot gevolg,
ik treur, omdat er een vader
zijn kind liet sterven,
vergat het af te geven op de crèche,
ik treur,
maar…
blaren
bloed doorweekt
de raaf strijkt neer
plukt aan zijn zwarte veren
wijl haar ogen zoeken
glinsteren de zijne
met een geheimzinnige
mysterieuze glimlach
in een vleugje
van de wind
dan zinkt zij ter aarde
ontvangen
in de moederschoot
de wolf huilt
wijl haar ziel uilt
naar de raaf
de wind zucht
zingt zijn eindeloze lied
der verlorenen…
het woord heb ik in mijn hart geborgen
want ik wist dat één woord
meer zal vertellen dan zinnen kunnen openbaren
van af het begin en eind van alle verhalen,
is de kern altijd hetzelfde- liefde, zoektocht en
overleven-
de stem heb ik om mijn taille gebonden
zij is zicht voor blinden en verlorenen
zij is redding voor wie het horen wil
én van…
tekent op de barricade
hij lacht smalend
proost me jonge dromen toe
de muze is allang geleden gevallen
ik veeg het roet bijeen
vouw de achterpaden naar het narrenhof open
neem zijn hand in de mijne en breng hem naar de kasteelvrouw
die bij de openhaard het paard van stal haalt
ik zing onder de pilaren nog eenmaal
het refrein van de verlorenen…
tekent op de barricade
hij lacht smalend
proost me jonge dromen toe
de muze is allang geleden gevallen
ik veeg het roet bijeen
vouw de achterpaden naar het narrenhof open
neem zijn hand in de mijne en breng hem naar de kasteelvrouw
die bij de openhaard het paard van stal haalt
ik zing onder de pilaren nog eenmaal
het refrein van de verlorenen…
Glorie aan de verzadigde dag
die mensen naar verlichte holen drijft;
aan de verlorenen van wie er altijd wel een paar
overblijven, onder het dak
van donkere honger. Glorie.
---------------------------------------------------------------
uit: 'Het wasgoed van een onbekende jongen', 1999.…
1.505
Bezig met laden