Alle inzendingen over verwarring OR zonderling

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

Verwarring Vrije wil was mijn zonde Verbannen uit de hemel Verscheurd door de strijd van goed en kwaad Mag een gevallen engel Verwarring voelen?…

Wodka Vuurwater Spraakwater Voor een kater Tranenmaker Ruziemaker Voor een nachtbraker Slappeling Zonderling Zonder trouwring Slappe zak Bullebak Elke ochtend weer een wrak…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

Mezelf een beetje niet helemaal die komiek of die zonderling van vroeger nog in korte broek op weg in de straattaal van mijn schaduw vermoei ik mijn nachten nabij de trotse pruimenboom geef ik mezelf een beetje leven in mijn wolvengehuil. *…

Ik, de zon en de weg en de zon, de weg en ik in zonderlinge samenhang op dit ogenblik. Ik ruik geen bloemen, ik zie geen bomen, geen vogels, geen heg. Ik voel maar een gaande man in de zon op een weg. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1976.…

als jij mijn geest zou zijn zou je verdrinken in het onbegrip van anderen zou de verwarring die zuiverheid zaait je overwoekeren en achterlaten als een verlept en verdroogd icoon geslachtofferd door het onkruid dat zich mens noemt als jij mijn geest zou zijn zou de zuiverheid verwarring zaaien in jou…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Ik heb in m'n hart 'n zonderlinge wezen Dat een bizarre tango danst; herrezen,- Ik weet niet hoe, zo vaag is alles, - uit 'n aloude sarkofaag. Terwijl het danst, hoor ik het zingen Met bonte blijdschap over weemoedszwangre dingen.…

Ik leg jou te vondeling in mijn laatste woorden jong gestorven zonderling geroosterd door gestoorden breng alsnog de zwanenzang die geen mens mocht horen lach een kuiltje in je wang en word opnieuw geboren.…

de wind lag stil in lauwe lucht terwijl ik kuierde naar jouw gesloten graf ik rook de geur van rozen nog die ik had neergelegd in 't dunne twijgenhout een bloeipartij waarvan ik dacht de vlinders vliegen lang genoeg wie zou me storen daar waar de verwarmde bloem zo roerloos lag op jouw gezicht de schemering bedroog de avond viel…

een zacht gevoel overdondert wanneer ik even in gedachten zweef door de koelte van een lentebries lijkt mijn geest voor jou gevangen dolend als een lamme zak dwaal ik in een doolhof rond maar kan jou nergens vinden mijn hart verandert in een tranendal…

Wat voelt als kale zachtheid blijkt een brok verdriet, intens verdiept als meteoor gehard. Binnen bonkt een grijze herinnering als holle echo doorheen een blakende stilte. Rusteloos stroomt het als vergeten door gletsjers van verleden sterft een duizend doden op het schrift van het gemiste lot.…

Als ik eens zeker wist wat jij nu dacht zou ik dan zeker zijn van wat jij bij mij in beweging bracht Is het schijn of is het echt wat doet mij aan jou denken dit gevoel, ik vecht Met mijn ogen of dicht het maakt geen verschil ik zie je niet maar voel het wel de vraag is of ik het wil Je maakt me bang soms, een beetje maar. wat…

Als ik eens zeker wist wat jij nu dacht zou ik dan zeker zijn van wat jij bij mij in beweging bracht Is het schijn of is het echt wat doet mij aan jou denken dit gevoel, ik vecht Met mijn ogen of dicht het maakt geen verschil ik zie je niet maar voel het wel de vraag is of ik het wil Je maakt me bang soms, een beetje maar. wat…

Blind voor mezelf waar anderen duidelijk zien hopeloos verloren met de uitweg in zicht doof voor mezelf waar anderen kunnen luisteren proberend te vluchten van hier naar hier gevoelloos voor mezelf waar anderen me raken rotsvast gevangen in een open veld…

Niet meer het weten herkennen in het doel van het streven van wat het leven ook mag bieden Stilstaan en de dromen vereeuwigen in het gruis van vertrapte idealen Spoken jagen achter het toneel op het ritme van de akoestiek Het applaus ontwijken om geen gezichten te herkennen die ik niet kan onthouden…

Opzoek naar werkelijke zingeving en op een goddelijke beleving gaat het echt gebeuren vannacht en wordt deze queeste volbracht Het gaat zo beginnen Mijn handen die trillen Mijn ademhaling wordt zwaar Ik wil haar beminnen zij ligt ervoor klaar Ik hoor ze steeds praten Het gaat over mij Dat ik het niet kan en dat ze me haten…

De bruggenhoofden bogen toen de colonne hen vermeed hebben ze allen dan toch gelogen toen ik naar het water keek? Wat ik daar zag drijven was je reinste spot k zag naakte lijven in visgerij verweven doch ik kon me niet bewegen mijn adem zat op slot in de boeien van het leven…

Waar verblijft mijn hart nu toch wanneer telkens mijmeringen die als gevallen appels me verstrooien en de regen ze wil rapen tussen de stromen die als kleine beekjes de gaard veranderden in dromen die ik niet wil kennen ik hou me vast aan de lijzijde van ‘t gebed en laat de wind rusten tegen mijn zij en sluit mijn ogen totdat ik…

Mijn gedachtes staan stil Is dit echt wat ik nu wil? Ik ben zo alleen ik voel de pijn Wat ik nu wil? Elke seconde bij je zijn! Luister naar je hart Dat is vaak wat wordt gezegd Hou ik van hem? Ja en dat meen ik echt.. Mijn verstand zit in de weg Is alles nu wel goed wat ik zeg Mijn hart zegt ja mijn verstand denkt nee Wat moet ik hier…

Het weten sluist bewust de dood de achterkamer binnen waar de nacht is blijven steken achter de half gesloten gordijnen waar naakte schimmen vrijen en de wereld ligt te vergeten in het opdrogende zaad, wellicht zijn engelen de nakomelingen van god ik kan ze niets verbieden want mijn brieven staan nog ongeschreven in het spiegelschrift…

de stiltebloemen spreken zwijgend in een taal die wij slechts verstaan en in de luwte van jouw profiel huis ik zonder besef van tijd en teken ik muizenpootjes die dribbelend jouw beekje oversteken doch legt deze ranke nacht weer een strop om mijn besef van tijd en dwaal ik in de gitzwarte duisternis in holen waar ik me stoot aan…

kleine vlekjes duisternis regisseren de bewegingen op het kruidnagelende kruispunt, ik prefereer liever de ondergrondse het is wat zachter en heeft de geur van lavendel de drukte boven maakt grote gaten die gevuld zijn met ontelbare stemmem en beelden die dogmatisch mijn rust verorberen al is het wel dat mijn diafragma me nog leidt…

mijn laatste hoop schuurt als een anker vol berouw over het zand waar wij onze namen van dichtbij leerden kennen woorden waren twijfelachtig daarom was het spreken ons niet gegund we hoorden elkander in de klankschaal die onze dromen leerde om met gesloten ogen verre sprongen te maken maar jij sprong en durfde het vallen aan ik bleef achter…

Kromgewaaid hout verkracht strandgebeuren vissen snakken naar adem met dichtgeknepen strottenhoofd langzaam deinende borsten van je lief in kuise bewaring geven verzekerd als tijdloos krediet toomloos verlangen een dankjewel per flessenpost.…

als een op hol geslagen paard laveert mijn geest tegen spijt en vreemde tekens, de zon geneest en is de dood voor niets geweest alle rondingen in hoekige jaren hebben mij verdomd verwond, geen tekens van haat maar wel een verzadigde blik, voldoening in een met moeite gespaard colbertje weliswaar met krijtwitte strepen rafelig en steeds…