vlinderbank
netgedicht
3.0 met 32 stemmen 
689
689de tuin
zwijgt de eerste leugen
toen ik nog uit bloemen dronk
rode tulpen op
mijn suikerwitte huid
een wereld die eeuwig zou
blijven
onder de kleine
appelboom en
zwaluwen, zomerrijp
ademde de overvloed breed
het onuitwisbare beeld
dat ik zo zacht strelend
vertrouwde
tijd is tastbaar
ook de tuin
om wat geleden werd…
Bezig met laden