Kijk daar een dor blad
dat over het voetpad trekt
daar dwarrel ik dan
Hoe een dichte mist mijn twee ogen bedekt
zodat er weinig zicht vloeit uit op hetzelfde moment stroomt
verdriet in de aderen waar ook een dor blad drijft met een of ander wind
Waar komt deze oneindige treurnis vandaan daar ze nog eens wordt gevoed door pijn.…
zinsbegoocheling vrijheid gegeven
onmatig in een geruisloze windvlaag
met een herinnering magnetisch opgewekt
in afgewikkelde nachtspoel
pulserende velden
berimpelen wazig een regenplas op het voetpad
vol wegzeilend herfstblad nog
en snel een nauwe zeestraat
gegrist uit de winterse geo-gedichten van White
of Ten Berge
weerspiegelt…
Hij droomde, de arme vreemdeling,
En als hij 't oog ontsloot,
Zag hij alleen zijn schaduw,
Die langs het voetpad schoot.
Hij hoorde 't avondklokje,
Dat wegstierf in de vert':
-- Gaan zo de erinneringen
Nooit sterven in het hert?
Hoe treurig is 't ontwaken!…
Dit herdenken, dit gevoelen is voor mij de schoonste plicht;
't lenigt mij des levens kwelling, 't maakt mij elke onspoed licht;
't strooit nog bloemen langs het voetpad
'twelk ik vaak met smart betree
en vertroost nog als mij 't lijden
kluistert aan mijn legerstee.
Neem dan met een hart vol liefde 't needrig kinderoffer aan!…
72
Bezig met laden