Alle inzendingen over vonken OR fractal

De zeevonk is verraderlijk en mooi Verraderlijk om in te recreëren Maar mooi om van veraf te signaleren Dat water met die vreemde rooie tooi Ze is er weer, maar laat je niet verleiden Een gloed om als een femme fatale te mijden…

keer over, denk ik 's nachts na het plassen, terug in bed blijf ik het overdoen maar jij doet niet mee en ligt daar maar de slaap te slapen die ik zo hard nodig heb Ik wil niet vluchten maar moeite doen, vechten voor wie we kunnen zijn en toch krijg ik het koud van jou, ik bevries van een angst die ik niet ken Mijn hart, de vonken…

De vonk in het vuur de druppel in het water het voelt als jouw hartslag waardoor 'n beweging ontstaat Niet om het vuur te doven maar om warmte te verspreiden…

Nou is die Freek toch door een haai gebeten! Hij toont met trots zijn rode onderarm De kustwacht plaatst een bordje met ‘Alarm’ Daaronder leest men in de volle breedte in gestileerde letters, uiterst fraai: ‘Kijk uit: ADHD-haai in de baai!’…

Als twee druppels vliegen vonken 's avonds nacht tegemoet Vuurvliegjes lichten immer altijd bij Hoewel hun schaduw reeds de dood vonden verloor te allen tijden de nacht Door subliem samenspel van krach- ten moet nu reeds worden ingebonden door krokodillentranen te plen- gen, nachten te verlengen Hoewel inmiddels poes su- blimeert…

Verscholen in de kern van het ieder vers daar waar het slaan met de stenen die tegen elkaar de beste vonken laat voortbestaan een poëtisch verhaal van dichterlijk vuur uit eerzucht van pennen zijn ontstaan, ontsnapt aan de stroom van krachten in hun baan van blijdschap te bewenen in het literaire landschap maar herschept zichzelf…

Het zou van mij mogen als de vonken er bij jou uitvlogen En als ze zijn neergebogen zal ik pogen met al mijn vermogen enigszins ingetogen naar je te knipogen zodat je zienderogen weer lacht…

Handen hielden elkaar vast, vonken sprongen over, en weer, ratelend waren de harten, sissend toen het gedoofd, werd, alsof, ze het er niet mee, eens was, toch bleef het, Kloppen.…

opgeladen energie spanning een vonk werkeloos wachtend spinnen we een draad ragfijn maar voldoende? hoeveel weerstand kan ik nog weerstaan?…

woorden scherp en vol venijn lijkt de band even verbroken omdat wij onszelf niet zijn dan groeit er een kloof die niet te overbruggen lijkt er valt een stil onbehagen omdat de een voor de ander niet wijkt soms lijkt het bijna of wij elkaar niet verstaan allebei een andere taal spreken wij alleen door zullen gaan dan toch is er die kleine vonk…

Ik zie je lopen daar Jaren niet gezien Ik vind je mooi, als vroeger Maar, die vonken van weleer Ze zouden mij verteren Ik wil zo naar je toe Ach 't kan niet meer, het kan niet meer 'k Zou oog in oog vergaan al zouden wij ontmoeten Want in de hitte van jouw liefde Kan 'k niet voor je bestaan.…

Clara kwam langs het huis ligt vol met sterren van heinde en van verre liggen zij uitgestrooid in de verstuurde brief die wij vandaag ontvingen liet zij de woorden zingen het lied van leed en lief en jaren naderhand als wij zijn uitgeflonkerd de schemering haast donkert dan licht er aan de kant één vonk, een niet-verwachte zo tussen…

Ik probeerde te onthouden te luisteren naar wat je zei Maar steeds keek ik naar je ogen en je glimlach Die lach die ik toen voor het eerst zag En die …lach die was voor mij Het was zondagavond laat ik zal het nooit vergeten Die klik die vonk.…

Gevallen in de chaos als een vonk, Heeft haar gestalte ons kort bekoord. Een vonk - die weer verslonk. Nu tasten wij naar verf en woord En voeden onze herinnering Met een gedicht of tekening.…

(tanka) Traag glijdt de stoomtrein door de nacht, hijgt bezadigd; een grote vonk zweeft en daalt, is een felrood oog, hard priemend maar levensmoe.…

Waar zal die laaiende gestalte van mij dan uit bestaan en waar kwam die al te late eerste vonk vandaan?…

Wat kriebelt er toch in mijn been, ojee Iets wat het daglicht nog niet kan verdragen Zit stiekem onderhuids aan mij te knagen Het bivakkeert er al een maand of twee Ik ben plat op mijn buik er uitgekropen Want op één been van Vonk kan ik niet lopen…

De eerste vonk waardering Voor de eenzaamheid in’t nu Wetende niet anders kunnend Te zijn hier met mezelf Onmogelijk te ontlopen Is hier de confrontatie Met mij met gij met God Alles te verdragen Dat is nu mijn lot…

Ogen ontmoeten, daar zijn de vonken Glazen prosecco die klonken De passie maakt me dronken Hoe diep ben ik gezonken Mijn hart blijft maar bonken Ben ik erin gestonken ?…

Lieve Geest Toon mij de weg naar de mooiste teksten laat mij gaan langs lief en droefenis Leid mij door de zee van diepe woorden naar de juwelen van vergetelheid Geef mij de vonk dat heel het hart doet warmen laat vonken doven op papier Leid mij door het web naar de digitale roerselen van de dichterlijke ziel Nee nog beter: Laat…

Digitale taal virtuele vonken Beeldscherm en toetsenbord een woord, nog een woord als vanzelf elkaars klankbord gevonden op het net Liefde jij, ik en een "klotsend waterbed"…

Niets is er over Geen vonk geen lonk Het strakke is niet meer De gratie is niet van weleer Rondingen hebben haar verlaten Wat eens prangde hangt nu neder De mond is pijnlijk omringd met kloven Doch heeft het mijn liefde voor haar Nimmer kunnen doven…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

ik heb van pure liefde bloemen doodgetrapt die bedoeld waren voor in je haar onhoudbaar zijn de vonken die door mijn neuronen razen en mij dwingen een onbenoemde roos voor je te maken niet zomaar even plukken ik wil haar ontrukken aan mijzelf…

er drijven vonken door de lucht ze kleuren nacht naar donkerblauw geaderd met de zegens van een vreugdevuur in dit blije uur breng ik je wensen vreugdevol en stil Gelukkig nieuw jaar……

Die het negatief is van Het meest uitbundige licht Dat een mens zich voor kan stellen, De volle zon, Verbleekt bij de aanblik Van het licht dat schijnt In mijn hart, Ontstoken door de vonken Die spatten van mijn liefde Voor jou…

na het lostrekken van het mes het schikken van haar en jas de plots verstomde roffel het vallen van het doek het smeulen van de vonk hoe weinig is van hem overgebleven hij trekt zich terug met niets anders dan stilte in zijn oren…

Van de meeste relaties spetteren de vonken d'r niet vanaf Ze zijn als een brandende kaars waarvan de vlammen er ook niet vanaf vliegen Maar de kaars dooft niet de kaars brandt van zichzelf op!…

door het deurgat breekt het licht onweerstaanbaar binnen de klaarte spettert vuurblond om je hoofd de dag slaat vonken in de smidse van je lach de morgen kriekt uitgelaten boven de rivier.…

Ik wacht op het teken in je ogen die vonk vol mededogen om even wat dichterbij te mogen al is het met gesloten ogen jij, die mijn ziel zo zorgzaam blijft zogen blijdschap in mij want het is goed tegen uitdrogen…