Alle inzendingen over vreugdeloos

- vreugdeloos en zonder LACH…

Besluitloosheid is een tijddief - aan niets houdt hij vast Uitstel is zijn voornaamste medeplichtige - vreugdeloos en zonder lach.…

als dikke poten op hoge hakken mij op de tenen trappen blijf ik vreugdeloos aan een straattegel plakken…

Keer op keer heb ik getracht, het gene wat mij treurnis bracht, uit dit leven weg te nemen, en zo de vreugde weer te zien. Keer op keer heb ik gedacht, zolang ik doe wat hij verwacht, het tij spoedig zou gaan keren en het geluk van mij te zijn. Keer op keer heb ik bedacht, dat wanneer ik de pijn verzacht, hij mijn gebeden zou verhoren…

doe mij een plezier luister/directie Albert Heijn NU eens echt naar Wakker Dier uw krenterige klanten interesseren mij geen zier fanaten de eerste dag/nieuwjaar werd met geld gesmeten 't leken bommen granaten stickerloos kipfilet 2 keer 1 stuk jaar 2020 nog steeds voor hen... geen seconde geluk vaste klant…

als ik jou nooit meer spreek kan ik net zo goed dood gaan heeft het leven voor mij geen zin al zijn er nog zoveel mooie dingen alles is vreugdeloos en leeg waar ik ook aan begin…

Niet vast haakt in vreugdeloos zoeken, Maar vindt en doorbloedt. Zo krachtig, prachtig. Je lichaam valt open in lagen, Lijnen ontrold en ten toon. Glanzende liefde op je huid.…

Het eten van de Vondelflat is pet Hoewel een pet aanzienlijk beter smaakt dan ’t spul dat voor de oud’ren wordt gebraakt en vreugdeloos op tafel wordt gezet Sluit óp die directeur die al zijn eten De komende tien jaar van Zinn moet vreten!…

stap, stap uitgelopen schoenen de hoek om uitgesleten geulen der tranen in het gezicht zijn ziel verloren misbruikt door hen ver achter zich vreugdeloos, doelloos met pijnsteken in zijn herinnering zoekend naar beter met z'n ogen smekend naar een nieuw begin…

Een vroege lente kunnen we op onze buik schrijven Op het terras geen enkel glas met ijsblokjes Geen blote lijven van de meisjes-van-de-bank van een argeloze studente Geen stukje bloot van de heer-op-leeftijd de dame-van-stand Mijn ochtendkrant meldt een wind die aanwakkert De tulpjes en narcissen gaan tegen de grond…

Zwaarder dan licht beschaduwt mijn gezicht leegte die alleen stilte voedt vreugdeloosheid tegemoet. Zinloosheid alleen, broosheid klankbordloos leven leegte als vast gegeven. Ongevraagd een eeuwigheid geplaagd in verre nevelen gehuld leegte troosteloos ongevuld.…

scheuren hebben we niets aanschouw ze en trek uw conclusies in sluipregens duelleren mensen in ragfijne intriges achter schermen wroetend om plaatsjes te veroveren in historie het zijn echt geen indianenverhalen het charisma van deze wereld op zijn zachts gezegd verwonderlijk genoemd worden ik meng mij niet in dit vreugdeloos…

steriele straten ogen niet alleen verlaten de bewoners verslapen in haastig opgetrokken wijken jaren die zonder betrokkenheid vreugdeloos verstrijken in weekenden rapen de gapende massa’s moed voor verplichte werkweekritten ontladen dan het onbehagen door zich stevig te beklagen vittend op verzuurde buren uren turend naar de buis…

Als dor blad dwarrelden zij op uit, en sloegen weer neer in een vreugdeloos groepje oude mannen dat op een verhoogd grasveld stond.…

December stapt weer in het jaar De beuken kaal, het eikenhakhout bronst iets groen De vlinderstruik moet het met dorre aren doen De perken kleurloos want de herfst is er mee klaar December stapt wat vreugdeloos in ’t jaar December glijdt weer in het jaar De ochtendvorst, het struikgewas rouwt grijs berijpt De hongerige kraai die naar een vetbol…

En diep begraven in zichzelf verstreken daarop lange jaren van vreugdeloosheid, navelstaren De tijd gleed voort, ’t leek ver na elf. Gisteren werd het graf gevonden een rotte wond, nat en bedorven Het kind daarin bleek ongeschonden en Goddank nog niet gestorven.…

Als ooit jouw aanraking geen beroering wekt dan ergernis of niets, als ooit de dagen zich weer sluiten in de aaneengeregen rij van opsomming zonder apotheose* als de dood zich in ons heeft gemengd en vreugdeloos met ons aan tafel zit waar alleen nog de verveelde conversatie van de vorken klinkt, als ooit jouw bloed niet meer het mijne is…

oh, mijn hart is zo bewogen als ik jou gebukt zie gaan, moegesjouwd en neergebogen zo vreugdeloos in je bestaan. Mijn kind, geef alles maar aan mij en leg je leven voor mij neer, jouw zorgen maken je niet blij en zoveel wonden doen je zeer.…

as is zij de vale wade verhullend veile waar die echter lonkt en lacht en wulps verleidt tot scandaleuze pronk en praal as kerft zich een wraakgierig spoor van derf in verwrongen maskers van papier-maché waarin gestolde ogen schuilgaan voor de kille glans van naakt ontwaken in een vreugdeloos bestaan as bezoedelt de guirlande van drie…