vuurduvel
netgedicht
eenmaal daar, de voeten gestrekt
tot aan het warmste gedeelte
gedachten staren slechts
de vlammen geven ze
een eigen leven
ze gaan spoorslags
op de loop voor knopen
in je buik en vaste vormen
door een oververmoeid
bestaan
eenmaal daar gegaan
sluiten ogen zonder slaap
de warmte trekt
een gapend gat tot
proportioneel verlangen
...…