Alle inzendingen over waakvlam

Toch is er licht, een kleine waakvlam die we koesteren.…

- De laatste wanhoop 'n wolk opgezogen in d'ijle atmosfeer Eenzaam strand priemt door pluizige vrieslucht met 'n lans van gloeiend zand verwekt 'n plaats waar twijfel een nutteloze waakvlam is Hoop ontspringt en ontwaakt focust op de meelijwekkende horizon wakkert zijn zelfdbeeld aan beslecht simpel een gespeelde strijd Overreden…

Even licht zijn waakvlam en de klimop van zinloze brieven die de wind vroeger zichzelf schreef. Een sleutelbos rammelt. Zijn hand trekt het schuifslot los. Bomen moffelen met hun wortels. De geur van vers brood waait ongewenst aan van straat.…

naar haar Mijn verlangen terug naar toen De herinnering blijft daar Bij die allerlaatste zoen De gedachten blijven over Een herinnering is wat ik heb Het is iets wat was Verloren zuivere liefde; valsheid, nep Want mijn meisje is veranderd Is niet zoals ze was Haar wezen verandert Van hout, terug naar as Haar liefde is dood Haar waakvlam…

Toch is er licht, een kleine waakvlam die we koesteren. Vrede die we zoeken en willen, van harte voor iedereen. Geloven we dat nog? Hopen we daarop?…

Ben ik ermee op dreef dan schiet in mij vanuit een waakvlam vuur op.…

Haar vel deint van een lage lach Toch blijft zij liever droog op haar vlot Met zilte vingers Knoopt ze haar bloes aan de mast Tokkelt een toonvast lied Tot de minnaar spartelt op haar dek De zomer draalt op haar laatste benen Een waakvlam prikt de zool De hitte vlucht uit mijn wintertenen Naar een zuiderse schoot Ze gaat een ander ontdooien…

Met een vurig betoog over goed is goed genoeg houd ik de waakvlam aan nu jij van alleen informatie levend wegzakt onder het ijs Al zijn het natte dagen die buiten bevriezend voor je uitlopen hoe aangenaam ben jij in je eigen gezelschap.…

jij wil niet veel Eva alles of niets zoals het leven zelf zoals elke tuin de hof van Eden jij wil een hemelbed vol donkere aarde een lichaam dat leeft met huid en haar een taartje dat naar alles smaakt een wijnglas waarin de ganse zomer zingt jij wil een lege schelp vol golvende baren een broekzak waarin de wereld kan een waakvlam die…

Maar dan weer verder, als een waakvlam nog net zichtbaar in een uithoek van je hersens. Tot ook die in het sterrengat verdwijnt. Waarna nog slechts een tekstwolkje met wat lichte en geschikte woorden vlak bij je mond achterblijft. Een wolkje dat tenslotte als een luchtbel op het puntje van je neus ontploft.…

Terwijl ik dit schrijf voel ik opnieuw je handen die strijken langs mijn lichaam, variërend in snelheid Met een vinger steek je de waakvlam van de tederheid aan Haar warme gloed verspreidt zich tot zij het breekbaar hartje raakt.…

Zoveel moois waaraan ik steeds weer wennen moet, vertrouw op het gevoel als vlinder van nacht, de waakvlam van het lichaam ongetemd, ongeremde schoonheid op onwerkelijke toppen, zoals wij die in een ademloze passie hebben beklommen, in een climax waarin de uren van het lot niet meer worden geteld.…

Maar dan poeft de waakvlam en likt dat  metalen staafje rustiek rood. Na, voor de zekerheid nog even drukken Denk ik, nu zal het wel lukken... En de eerste donkere dagen rollen gierend van het dak Ik hoop zo dat ze niets breken maar wel dat ze blijven liggen.…

Terwijl ik dit schrijf voel ik opnieuw je handen die strijken langs mijn lichaam, variërend in snelheid Met een vinger steek je de waakvlam van de tederheid aan Haar warme gloed verspreidt zich tot zij het breekbaar hartje raakt.…

Lust lekte weg Als door een doorzeefde darm Tumult vulde straten Toen jouw waakvlam sidderde De stuip voor de stille sluimer Viel je samen met jouw aanhang Mij en een vuistvol anderen. Versnipperd over het vage koren Versneden in duizend dolle deugden Die verder duren In een landschap dat laait.…

Het is donker en het sneeuwt elke nacht over de velden van stilte: in het schemerland waar leven nog slechts waakvlam is waar ik met gesloten ogen bewegingloos verlang naar rust en slaap die tergend talmt te komen.…