Alle inzendingen over waar OR tijd OR leeft

Ach waar is die Erasmus nou gebleven Leeft hij nog wel in deze tijden voort Wordt hij nog steeds gelezen of gehoord En zijn gedachtegoed nog doorgegeven Ik rijd eroverheen en weer terug Bedankt man....voor het bouwen van die brug…

Ergens tussen hoop en vrees Ondergedompeld in diepe pijn Hoor ik de echo van je stem Het geluid waar ik wil zijn Als ik mijn ogen sluit zie ik jou Mijn liefste mijn verlangen Onbeschrijfelijk is het gemis Tranen beroeren mijn wangen Waar jij leeft zijn mijn gedachten Diep verweven in mijn hart en ziel Jij vult mijn dagen onbewust Vanaf…

maak me vrij van doemdenken oftewel, geloof in jezelf waar adem leeft daar waait de wind van Gods geest in vrijheid je liefkozend tegemoet…

Geweld leeft in doodgewone mensen. Bij vredelievende mensen zoals wij. Bij liefhebbers van de liefde. Bij haters van de haat. Afgunst op het werk. Pesten op school. Bekvechten thuis. Jaloers zijn op de buren. In onze eigen straat.…

liefde leeft…

zoals het was en is het worden mocht of misschien wel mag: zo zal het gaan ik tast af langs doorzichtig spiegelen waar gefilterd licht subtiele beelden weeft leeft mijn eendagsbloem in witte uren tegen muren uit de tijd…

Alle tijd van de wereld trilt. In een druppel water. In een korrel zand. In de kosmos. In energie. In een cel. Eeuwig leeft alle tijd van de wereld. In dorre woestijnen en in oceanen. Ook in een mens die gestorven is, en in onze herinneringen leeft. In een aandachtig levend mens, die alle tijd van de wereld heeft.…

Het jaagt zich uit de verzen die het maakt en 't leeft in haar, zijn woord is pad noch pas: zij zijn voorbij waar tong de lippen raakt.…

Niemand bepaalt de tijd waarin je leeft. Het is alleen aan jou hoe jij de tijd besteedt.…

Die zwerver die in mij leeft, wil juist dan naar buiten; dwalen, voelen, praten, ruiken Vergalt voor mij het genot van strakke pakken, dure pennen, welvarende buiken, In mij leeft een zwerver, ik weet niet waar hij is, Ik wil gaan staan en roepen: “Waar is jullie zwerver!”, maar ik ben bang dat ik de boot dan mis..…

De wil om alleen nog maar in mezelf te praten, een wereld waar alleen wij samen zijn. Vragen om hulp lukt niet mijn stem vergaat in het gebulder van de gedachtenchaos. Realiteit en verbeelding mengt zich tot een wazige drab waaruit het monster kwam. Ik ben bang.. Niet voor het monster nee dat niet.…

Bedek de ogen met zijde, de oneindigheid staat er vol van, daarin verdrinken beelden in stromen tranen, die ons besprongen , verlaat de kuise wil, waaraan je bent ontkomen in een achteloos gebaar, de choreografie van een gefascineerde beweging, beloften gevoerd met zachte woorden, een dans die leeft in mijn verstrikte handen.…

wat geweest is, is niet geweest, maar leeft voort!…

Maar de woorden zijn vervaagd Al voordat hij er erg in heeft Dus langzaam komt hij weer bij zinnen Opent luiken, ramen, deuren Verdrijft de eenzaamheid naar buiten En vertelt, tot in den treure Dat hij leeft…

ze kan het moeilijk begrijpen ze wil alles bekijken en het één met andere vergelijken maar de wonden spreken boekdelen haar stem is weg ze probeert te praten met een uitweg langzaam aan te herstellen maar haar boze dromen die kwellen door de zanderige, heuvelige wegen en de modder onder haar voeten zal zij meer weten dan ons hoe het is om…

onbewogen, “al zwevend de zon tegemoet, wolkenhoog, in al de mooie kleuren van een regenboog, voor al de mensen, zonder onderscheid, van ras, kleur of gender, gelijk in vrijheid, in eerlijk respect voor ieders mijn en dijn, het eeuwenoud verhaal, in elk zijn welzijn, de wijze les over wie liefde krijgt en geeft”: “Heb eerbied voor al wat leeft…

Een droom te mooi om waar te zijn…

Waar is de tijd? Hij lijkt te zijn verdwenen Alles vliegt voorbij Waar is de tijd gebleven? Gisteren nog daar, overmorgen weer hier, Waar was ik eergister? Was ik daar of nog steeds hier?…

Zij leeft haar leven met slag en stoot overwint zij storm Vindt zij in iemand een veilige haven die armen om haar slaat Dan maakt zij die los na verloop van tijd Want zij verkiest het eenzaam lopen langs de vloedlijn waar zij steeds nieuwe dingen vindt na zware storm.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Dood is hij niet dood want de stilte is waar hij begint. Zijn muziek is altijd dichtbij het leven en de woorden die leven met zijn stem die wenst wat niemand kan vergeten als hij de dood weer ontroerd laat wachten op zijn laatste act. (25 jaar is geen eeuwigheid)…

al draai je niet meer mee in het spel op aarde je blijft voor mij altijd van grote waarde ik zal je koesteren in het besef dat je niet meer leeft ik zal je liefhebben zolang de rivier in mij tranen geeft…

boodschap me niet over jouw laatste kerst dit jaar ik wil het, hoor je, toch niet horen alsof je de dood nu al binnenlaat begin deze keer niet over het duister en kom me niet aan met het leed van oorlog en honger en zorgen kom alsjeblieft met je warmte ik kruip dicht tegen je aan en besef godzijdank dat je leeft…

Dwalend in gedachten gaan mijn ogen voort naar al wat leeft. En wat mij toelachte op de helling van pijn en vrees. Ergens in een hoekje waar ik een boek lees. De stilte overheerst mijn hartslag lijkt monotoon. Is af en toe van slag van immer wonderschoon.…

Wie dan leeft zal omkijken en denken dat wij zonder zorgen waren, maar wij zijn niet zonder zorgen, dat wij ons druk maakten om een dode mus, maar wij maken ons niet druk om een dode mus, maar om een levende, een levensgevaarlijke, een dodelijke mus en dat wij gelukkig waren en niet beseften hoe dood wij spoedig zouden zijn. ---…

de wind die over de zeedijk ons bevoer als vreemdelingen op haar rug blies de klanken van de door ons bespeelde klankschalen over kwelder en Wad zij, zij die de dood heeft geaccepteerd leeft haar laatste momenten voor vandaag aan mijn zij, spelen met de muziek en de klanken de wereld laten overgaan en wellicht de hemel alvast voor haar…

Is de tijd te dichten? Iets zinnigs over te zeggen? Iets te schrijven wat beklijft? Dat is nog maar de vraag! Over tijd kan je wel denken En maximaal overdenken Neem daar de tijd voor Dat is geen vraag, dat is een weet!! Want wie de tijd neemt Ademt de tijd Leeft tijdloos!!!…

Geluk dat brengt ons liefde en ware liefde kan nooit stuk. Hopelijk komt liefde terug in ’t leven. en vriendschap in onze staat. Want wat God ons heeft gegeven, komt terug, ‘t zij vroeg of laat.…

Je ademt zoals je leeft Onrustig en niet bij de tijd Een secondewijzer zonder richting Een leven waarmee je lijdt.…

wat en waar is de tijd is het die zoals we die destijds hebben ervaren is dat de ware of die zoals ik ze nu samenvattend in een flits terug droom al die voorbije jaren vertel me welke wijn is toch de klare niemand die echt de ware kent daarom zeg ik de enige ware klare tijd is hoe je het ook keert of wendt nu op dit moment…