Alle inzendingen over wandlaar

II Wandlaar die me hier begraven ziet, Als ’t sterven 'n kunst was, dan lag ik hier niet.…

De hond, met wie hij elke bete broods deelt, zijn trouwe metgezel in wel en wee, ziet de schaarse wandlaar aan met smekende ogen, totdat een aalmoes valt in ’t blikken bakje, dat hij voorzichtig met zijn tanden vasthoudt; en beiden huivren in de gure wind.…

Neen, wandlaar! zie niet om naar die de weg slechts raden Maar vraag die eniglijk aan die hem weet en wijst; Betreed hem, leidt hij ook langs onbezochte paden, Met onverschilligheid voor die u laakt of prijst.…

O klamme koude, die me 't krimpend herte beklemt, en 't àl ontzielt en mijn gedachten, als bloemen, dor voor ze in de zonne lachten, doet nederbuigen onder 't lood der smerte, - doet nederbuigen in wanhopig smachten, zo droef, ach, o zo droef, tot haar verterte de tred des wandlaars, onbewust hoe 't herte toch pijnlijk krimpen kàn om al…

't Is te laat, als straks de wandlaar ze afplukt, door haar schoon bekoord, Als de vlinder, als het bijtje, rustloos steeds, haar rust verstoort. Zó in heilige ochtendstilte, vrij van elk bespiedend oog, Rijze, als frisse rozengeuren ook uw eerste bede omhoog.…

O klamme koude, die me 't krimpend herte beklemt, en 't àl ontzielt en mijn gedachten, als bloemen, dor voor ze in de zonne lachten, doet nederbuigen onder 't lood der smerte, - doet nederbuigen in wanhopig smachten, zo droef, ach, o zo droef, tot haar verterte de tred des wandlaars, onbewust hoe 't herte toch pijnlijk krimpen kàn om al…

Gij vraagt niet veel: een blik, een groet, En — deernis van des wandlaars voet. Toch zijt gij schoon, gij lenteboô! Maar zacht als schoon, en even bloo, En met die needrigheid bekleed, Die harten steelt, maar 't zelf niet weet.…

De wandlaar, die haar zag; Die hare scheuten zag; Gaf dikmaal haar zijn zegen: "Groei" sprak hij "Bloemtjen groei; Voor zeis en storm bevrijd; Gedrenkt met milde regen." Doch ijlings kwam een bui In 't huilend noorden op, Met schrikbaar ijs geladen; De losgeborsten wolk Hing donker boven haar, En kletterde op haar…

En waar de bomen schaduw wuiven En als kwikzilver 't razend nat De wiegelende bloem bespat, Buigt zich de wandlaar warm en mat Van 't stijgen, knielt en drinkt zich zat Aan 't leven dat de stroom bevat, Dat vóór de stroom de wind bezat, Dat uit de ether hem gegeven Een vlaag is van het eeuwig leven, Verschonken voor de moede mond…

God-zijn wegen zijn verholen, Als Hij zalfkruid wassen doet Waar de slange zit verscholen Die de wandlaar bijten moet: Dank aan Hem, aan Wie 't bekend is Of er mate in onze ellende is. Dank aan die 't geween daar van Met het wenen troosten kan!…