Alle inzendingen over wat rest van het ver

verdwaasd dool ik in cirkels, onherkenbaar hier struikelend over resten van 'n verse vechtpartij, kruipt bloed weg achter ontelbare glasscherven die stil getuigen straatnamen zijn onbeduidend, geuren beklemmend rennen plots gehavende zielen rakelings langszij opgaand in een mist van vertwijfeling met de dood in het hart aanschouw ik een…

Nederland economisch 2013: het land van "kaas, boter en eieren", die blijven we (ver)kopen en voor de rest, de rest blijven we kijken, kijken en (n)iets (ver)kopen!…

Wat rest is, de left- overs wat rest is een restant wat rest zijn de brokstukken van wat eens een geheel was, wat rest is de hond in de pot, de deksel op de neus.…

Het is een grote stap voor mij te nemen maar ik wil je bij me in me leven en als het even kan de rest van mijn leven…

De kleine aarde, ik en de rest. Het mannetje leeft. Heeft zijn plaats van gewest tot gewest. Het vrouwtje zorgt zoals zij al eeuwen doet. Het bestaan smaakt naar meer en vraagt maar door Ik en de rest, de kleine aarde heeft er niet meer de middelen voor.…

ze zegt dat ik haar pijn niet kan voelen zij wijst me hier de grens van haar honger naar kaalte het schrale overleven ze lacht dat het schalt leeft liefst in oude kleren wijst naar strepen op de rots hoe hoog het water was een licht gebaar naar het verlaten huis ze wijst naar de vervallen schuur aan het einde van de slechte weg…

Hij is tegen referenda maar wil ook geen revolutie wel raadplegingen of Maxima niet populairder is als zijn staatshoofd Willem Hij is zeer voor mijn moeder raadpleegt die elke week op zaterdagavond met een maaltijd "Moeder (hij mist Beatrix), wat vindt u" "Jongen, kind, Marcie, gewoon 'doorrutteren' schat"!!…

jij bent voor de wereld niet wie jij denkt te zijn de wereld rondom jou kijkt met andere ogen ieder die met jou werkt ziet wat jij hen betekent van fantast tot idealist de dagdromer of realist de mensen die jij bemint zien waarvan zij houden van hartendief tot rover de minnaar of charlatan in alles wat jij doet of laat wat jij zo…

van Heilig Moeten en Groot Verlangen afdalen naar Wilskracht en Strijd maar nee ook die kosten teveel energie wat rest is echt alleen wat is en stroomt en poëzie (met dank aan Emily Dickinson, gedichten nr. 536 + 569)…

tussen de resten van haar leven vond ik brieven zonder woord boeken die niet zijn geschreven vragen die nooit zijn gehoord tussen de resten van haar leven vond ik beelden uit haar jeugd liefdes die niet zijn bedreven kinderjaren zonder vreugd tussen de resten van haar leven vond ik foto’s zonder kleur dromen die niet zijn gebleven rozentuinen…

moederziel alleen het leven voor haar schatten eindigt nooit sprokkelt splinters scherven snippers in haar kinderen verstrooid…

vergetelheid dimt elk licht er ligt een mist in je ogen blikken vinden niet meer wat jij ziet is geweest en verweven met de jammer van gemis er is geen morgen in jouw toekomstbeeld van leegte vergeven rest je geen streven dan iets te beleven nog even…

benen lopen verder mijn tijd ver vooruit ogen kijken terug zien geen toekomst in verleden mijn mond valt open en woorden gaande weg mijn rest sterft stroom afwaarts na een volgende bui verteren naar ontstaan…

Als kersverse vader op weg naar huis opgepakt tewerkgesteld in Duitsland daar leiden de laatste sporen naar de Gestapo die jou verdacht van afgevoerd naar Lahde waar jij nog geen maand later het leven liet al wat rest is 'n 'Sterbeurkunde' ~ IM Opa Kees ~…

Wat ons verbindt, maar ook scheidt, wat ons ontvlucht, maar ook zoekt, wat ons kwelt, maar ook omhelst, wat ons rest na de echo van de schreeuw - stilte.…

het huis van zand spoelde weg toen handen met gieters naderden het schip bracht zichzelf tot zinken toen het voor even de wind zag liggen het schelpdier werd een kraal verloren verhaal toen zand haar bedolven had het vloeibaar goud stolde kreeg de vorm van een kroon de liefde die een treurspel werd…

de warmte van het nest er mogen zijn vliedend op steltpoten onbeholpen staketselend ver vooruit op de rest dat is mijn punt ik hoop dat u er iets mee kunt…

Ik fietste netjes door het rode licht Toen er een motoragent aan kwam scheuren Om mij met veel misbaar te gaan bekeuren, Van veraf had hij mij al in het zicht. Ik paste mij daar aan aan het verkeer, In het vervolg doe ik dat dus nooit meer.…

was nog boers en plat in 't land één dorpsstraat: ‘t Lage End de smid de wagenmaker één vleeshouwer één spekslager boerinnen lang in ’t zwart klederdracht met gouden spelden zon op oneindig groene velden hollandsch oude pronk en pracht ’s zondags na de kerk d’herberg met ’t biljart Oh Oh Oudsoetermeer gehucht van boeren in hoeven verse…

waarom liefhebben beperken tot verjaardagen waarom niet verdagsecondes, verweekminuten en vermaanduren ook want nakende zijn ons beider vereeuwweken…

Ik heb geluisterd naar de Paus ‘The pope’ van het instituut RK Kerk ik heb gekeken naar Priester Bodar boudoir van intrinsieke depressiviteit wat een slechte poppenkast wat een intrinsieke leegte wat een geklets wat een armoe alles wat gezegd werd had al gezegd moeten worden had al gedaan moeten worden had al niet meer moeten bestaan…

tasten, en blijft in feite vervolmaakt, wat hij in het ziellespel durft aan te raken, te delen met z’n handen die de muzen strelen, is hij tot stomheid geslagen, schuilt achter spiegels waarin hij beeld en alter ego herschikt, likt de tijd uit wonden die hem naar het licht hebben gedragen verbaast door de maakbaarheid van de muze,wat rest…

reeds tot het verleden hoort een laatste diepe ademtocht de afstand wordt al groot wat doet het ook terzake het is het eind van de wereld niet al werd de laatste weerstand gebroken door de onafgebroken schreeuw in mij een opflakkerende herinnering al is niemand aansprakelijk het is niet eerlijk de pijn gaat niet meer voorbij al de rest…

na, als spinrag in de kamerhoeken, het web waarin de glinstering van tranen zich edelstenen waanden, alhoewel ik in het heden al voorgoed vertrokken ben, in dat bed hoeft de tijd mij niet te zoeken, op de spiegels van het verleden hangen nog de druppels wasem van mijn stem, één goede schoonmaakbeurt en de ruimte is weer vrij van resten…

In vlammenpracht, die pralend hem omvangt, Rijst hoog de ruiter op zijn donker ros, De wapperende manen waaien los Van 't edel dier, dat naar 't gebied verlangt, Waar reiner lucht het vonkelend omprangt, Waar het zal dolen door 't fantastisch bos Van sprookjesrijken, waar met vreemde dos Onaardse kleur 't onaardse land omhangt. De ruiter…

Dat zwart skelet, van windselen ontdaan, Waaraan het uitgedroogde vlees nog kleeft, Die groezelige hoop, waarvoor men beeft, - Bedenkend het meedogenloos vergaan Van al wat ademt onder 't licht der maan, - Die mummie heeft verlangd, geliefd, geleefd Het volle leven; wat maar 't leven geeft Heeft zij genoten in haar aards bestaan. Zij…

Ets van Beuer. Trots op het witte ros, dat buigt gedwee, Verheft hij zich, de Sultan, met gebaar Van heerschappij, en angstig deint de schaar In 't vale schemerlicht van de moskee. En door de ruimte ruiht een bange beê Tot hem, de heerser, aan wiens voeten daar Een mensenhoofd geveld ligt, met gestaar Van brekende ogen in een macht…

Jij en ik en de wind om ons hoofd om ons heen met ogen dicht lijkt de wereld nog veel kleiner verder weg alleen jij en ik en de wind om ons heen heel ver weg van de rest van de wereld…

Hoe ver je oog ook reikt hoe ver je blik ook ziet aan het eind van de horizon eindigt de wereld niet. Het verre daarachter wat je ogen niet zien ligt de rest van de wereld gehuld in geheimen misschien. De zon lijkt verdronken in de spiegelende zee waar het onder gaat langzaam naar benéé.…

teveel verdriet hangend in de lucht altijd gemengd met resten tederheid als onvervuld verlangen naar meer dan matheid als onverwerkte blokkades afgeremd door onzekerheid in een ver verleden lonkt nog immer ongecompliceerdheid als fluisterdun ideaal…