Alle inzendingen over ween OR dood OR gedachten

Wenen weent, is in tranen, Oostenrijk jankt Ach, wie gun je zo'n smadelijke dood in een ernstig verkreukelde hap schroot Toch zal door velen hun God worden gedankt! Enge Haider is dood en overleden was nu toch te ver naar rechts afgegleden…

is als wenen: Land van lachen en van schreien Tot de stille dood haar strekte, Waar haar smart en haar verblijen Al de zuivere echo's wekte, Nimmer zal de ziel vergeten Schone wereld waar zij leerde Wat zij zelf niet had geweten Dat zij de eeuwen lang begeerde. ------------------------------------- uit: Vergeten liedjes (1909)…

Deze gedachten blijven Mijn gedachten Geheugen Foto’s De enige hou vast Asjeblieft, Kom terug..! Ik weet dat het niet gaat Maar vaak wens ik je bij me Dan wens ik dat je in mijn armen springt, Jou armpjes om mijn nek geslagen Tranen komen op Kom terug, ik mis je..…

Ogenspel van jou naar mij Geen ruimte tussen ons is veilig Meer voor zondige gedachten De lucht is nu vol brandgevaar Onderhuids kruipt stil de wil En staat de mond vol tanden Maar ook de wil is niet bij machte Zonder wens van jou en mij Onverwachts vlamt wederzijds De wens van zacht strelende handen Zet ons vuur in lichterlaaie…

jouw roedel maakt de oorsprong in delen van mijn gelaat zichtbaar, de intrede van herfst verlaat zich op mijn angst en breekt de nerven alvorens de dood zich heeft bekwaamd in het strijken van een gerimpeld blad hoe moedig is de wens telkens als het geluid verstomt en breekbare vermommingen het beeld verhullen dat zonder glans het tij laat…

ik fantaseer gezichten in duizenden gedichten en nooit gedachte dromen ik kerf mijn gedachten in zwoele zomernachten en onbeschreven bomen ik kleur mijn witte wangen in rozerood verlangen en net gemiste kansen ik wens mijn lieve leven in hemelsblauw te zweven en eindeloos te dansen…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Zijn jeugd is gestolen Door 't oorlogsgeweld Misbruikt en gemarteld Wordt hem dan verteld Dat als hij wil leven Hij eerst doden moet Gedwongen te schieten Te wennen aan 't bloed Zijn vriend die is dood nu Gedood door zijn hand De drugs en de drank Verdoofden 't verstand Als dit leven is dan Wil hij liever dood Die wens komt snel uit Daar…

Scheurend schort mijn leven op Pijn brandt voort door mijn nacht Ik ween, en wacht, en wacht Alleen de dood komt dichterbij. Dit is niet wat ik wil Ik zoek de zon en het paradijs Vooral de roes van jou Geen dood, o neen, geen dood. -------------------------------------------- Een ode aan deze dichter en vriend.…

Mijn antwoord op de dood is, mocht ik sterven van verdriet, doodgaan van angst, overlijden aan een erge ziekte, dan heb ik één wens. laat mij niet alleen gaan, laat mij in angst gaan, maar laat mij niet sterven van seniliteit, van een dementiewolk boven mij. Mijn antwoord op de dood is: ik leef nú.…

Ga niet voorbij, maar blijf bij mij, en voel, Wat Ik voel in het diepst van dit mijn wezen Dat niets dan Gij mij nog iets liefs kan wezen En alles òm u - zonder u - zoo koel, Zo leeg, zo vreemd dat ik mij-zelf niet voel, Wen ver van u - en 'k wens om weg te wezen, Weg van mij-zelf, in 't land des doods, doods vrezen Vergetend om de vrees…

ik wandel nog even langs voor ik ook wat rust werelds en in kleur ver weg van feestgedruis tussen beken en sparren de ster zoeken die naar ’t schijnt de weg wel weet met een mond vol tanden zoek ik een wens , iets zinvols rust zacht klinkt zo banaal vertel me dan, iemand wat wens je nu eigenlijk een dode met kerst?…

Hitte verdrijft mij, drijft mijn gedachten met schokken puur van kracht uit mijn bed rol ik en met de wens van wat koelte merk ik dat het geschokte verdwenen, niets meer is zoals het was.…

diep in mij sluimert een gedachte, een wortel bezeten van ongeremde groei nog vormeloos ontwaak je vanuit een onzichtbare wens naar een zichtbare drang sneeuw en ijs houden mij niet tegen ik stroom ik adem ik leef…

www.metronieuws.nl/node/856683 Rijstvelden in Soekaboemi, regendruppels in Camellia thee.. zwarte thee, zwarte ogen, zwarte tranen, Indische wortel en peroxyde, zo wit kan zwart zijn. Haat uit verdriet, zo wit kan zwart zijn.. Gevang in opperst gevang,niets kan schelen. Tarantella en hoeden, mannen in het zwart.. Minder,minder, niets…

Waarom leid je mijn gedachten over de grens van mijn denken dat op die manier gedachteloos wordt Niet alleen gedachteloos dat zou misschien nog rust geven maar gevoelloos, levenloos Je leidt mij over de grens van mijn gevoelloos denken dat nu alleen nog dode gedachten in zich heeft Dode gedachten die alleen jij weer tot leven kunt…

een beetje lachen is niet eenvoudig een beetje wenen ook niet een beetje leven of een beetje dood een beetje blij een beetje vrij de beetjes zitten vanbinnen aan de buitenkant zijn ze moeilijk te verzinnen…

Van een bloem een rozentuin van een zonnestraal een mooie nazomerdag van geld een fortuin van liefde een leven met een lach van een kind een gelukkig mens van een gedachte een vervulde wens een kunst iets wat mooi was lelijk maken ook een kunst...…

Ik zend je een gedachte van genegenheid geweven gedragen door de wind een gedachte die baadt in zonnegloed in het stille hart geboren Ik zend je een klank een lied van woorden geweven een lied van licht en geluk en zoete tranen van maanlicht zacht schijnend op het water en de dans van de zee Ik wens dat al je dagen en nachten…

Wie kan wenen naar de vroeg vergoden Die de dood ons halen kwam? - Tranen, lief, zijn enkel voor de doden Die het leven nam. -------------------------- Vergeten liedjes (1909)…

De wens was weer de vader der gedachte, Maar op Veendam zit niemand meer te wachten.…

leeg durven laten is niet één voor tussen wiegende wolken en schuimende golven door het verruimt de geest die immer dolend bleef zich laafde aan alles wat houvast bood of was dat de wens van de gedachte opdat de cirkel dan rond zou zijn…

Het kind komt als vanzelf tevoorschijn opgeroepen door een eenheid waarvan ik het bestaan slechts mocht hopen het neemt ons mee naar waar wij weten de komende en de gaande de krulletjes moeten nog geboren worden is de wens van de gedachte zelfs als ik dood ben zie ik nog de blauwe lucht in lachende drentelpasjes loopt het verleden…

Zij die graag met hun leven willen breken Omdat de spanning niet meer is te dragen Die zouden wij heel vriend’lijk willen vragen Hun vingers in het stopcontact te steken En is de schok dan onverhoopt te groot Dan ben je toch - geheel naar wens – nog dood…

De laatste sprong was niet toereikend om je leven te verlengen toch sprong je hoger dan ik dromen kon daar zie ik je weer van ster tot ster voorbij leven en dood leven, leven, leven ik wens je in vrijheid en in vrede.…

De wens is vast de vader der gedachte. Een echte man zou met zo'n uitspraak wachten.…

De laatste loodjes zijn zwaar en minder fijn, maar in gedachten wil ik een steun voor je zijn.…

Ik heb stapels aan archieven in mijn onbewuste mee te dragen een dag is al een druppel in de oceaan dat is niet overdreven en het bestaat, zo lijkt bij mij, uit chaotische lagen Van kennis en gevoelens, zeg maar al het wel en wee, onnoembaar aantal ervaringen zijn in lijf en geest verweven tot aan het moment van heden en ik lijk al ver in mijn…

De hemel is zo troosteloos grijs, Het wil niet dagen... De wind zingt in de bomen een wijs Van klagen... Ik hoor de droppelen nedergaan In ’t neevlig duister, – Voor ’t open venster blijf ik staan En luister... Zo stil is ’t overal om mij heen Op donkere wegen... Alleen het troosteloos geween Van regen...…

Een dagboek zwart beklad met een beetje kleur misschien- Wist ik dat het over was want eerder kon het niet verliezen- Daarom zing ik een afscheidslied van eerder- Om je te laten weten dat ik aan je denk altijd.…