Alle inzendingen over wierde

wiens licht noch nooit is uit gegaan, Maar die gedurig brandt bij ons, of d'antipoden; Gij, die geen zwavelstok noch vuurslag hebt van noden, Om (of gij wierd gedoofd) u weer in brand te slaan: Gij van wiens vuur al de planeten en de maan Haar leven trekken als de mensen van de broden, Ja, zonder wie ons vuur geen pot zou kunnen zoden, En…

Vrij, Brugge, waart ge, en vrij voortaan, door Breydel en de Coninc; in 's Vlamings vrije woning blijft nog door 't Vlaamse volk gevierd de dag als hem verlossing wierd, en als het vrij mocht wezen, door 's Heren Bloed geprezen! 1887…

Een Germaans bosrijk Van negen dagreizen lang Hield het griendland door zijn omvang Voor pottekijkers buiten bereik En tegen de zuidflank vormden de Ardennen Een barricade van borstwerende bergen Waar faunen huisden rond vennen En woudnimfen en dwergen Geworteld op wierden en terpen Die ze als bevers bleven opwerpen Legden hun waterwerken…

waddenzee Bij hoge vloed En storm op zee Werd grasland nat En minder zoet Dan vluchtten friezen Zwaan kleef aan Door pompeblêd Eerst naar de wielen Terp noch ward Viel meer te kiezen Hoe groot de plas was Bij stavoren En het ruige tjeukemeer Dat wist geen boer Nog vantevoren Vluchten moest men Door het koren d'Hoge wierd…

't Was winter en 't wierd avond. In de kerk was 't donkernacht. Een broeder, de lanteern in hand, ging sluiten, als hem dacht, met hoofd en lijf geleund lijk een die doodmoe is van reizen, een spilde mansgestalte langs een pijler te zien rijzen. Hij deed zijn sleutels rammelen en hij klutterde aan de poort.…

Daar wij de tijd met wierden kwijt*, En van die nieuwe dansjes En was daar geen dan gij alleen Die wan* de rozenkransjes.…

Zij ging en bezag haar bloeiende hof, in de lucht van safier wedergalmde haar lof, de rijzende zon wierd van robijn, de blozende kimme van karmozijn, het zwingende woud van smaragden was, de beek van kristal, en het levende gras van vonkelend tintelend diamant van zeven kleuren bij zonnebrand. Ei, ei, ronkende snaren!…

Nu zinken de stralen Waar heuvels dalen Door wierden gestoofd. De snelheid der stromen Begint te verlomen, In ’t vallen gestuit Door schuivende korsten, Die de oevers doen dorsten Met telgjens en kruid. De koele Najaden Verleren het baden, En schuilen in ’t hout: En ’t groeien der plassen Maakt vuile moerassen Van weiden en woud.…

Nu zinken de stralen, Waar heuvels en dalen Door wierden gestoofd. De snelheid der stromen Begint te verlomen, In 't vallen gestuit Door schuivende korsten, Die de oevers doen dorsten Met telgjens en kruid.…

Waarden werden waziger: van Woerden, naar Wierden, naar Werden: oostwaarts laverend in pek en veren, varend op pikzwarte inkt. Het harde hart stinkt. Mijn pen verdrinkt. Peilloze diepte, nacht, golven. Man van Mars, wolven. Tweeling in de trojka, naar het abattoir.…

Hoe dikwijls wierd ik als verscheurd Van minnezorg en bijsterheden! De Liefste zag mij wel in pijn Maer toonde spâ haar mededogen. Dan 'k zeg dit niet door spijt bewogen. Och verre, verre moet dat zijn.…

't Hert wierd als lood, Roerloos als dood, Door inbeeldings bewelven* , Na lang afzond'ren* Zo kwam ik met verwond'ren Tot mij zelve.…

Hoe blakend vloog zijn ziel u te gemoet Toen uwe ziel deze aard verliet; Gij wierd zijn vriend, daar waar Orion blinkt, Met werelden omgord.- Toen rustte op u der Serafijnen oog; De harp van 's hemels Vorsten zweeg, Tienduizend aan tienduizend zwaaiden u Des hemels palmen toe.…

Noyt had ick meer verblijen Als 's winters in het rijen, Dat wy deden somtijen Seer lieffelijck en lustich, Maer als ick wat sou vrijen, En klaghen haer myn lijen, Wierd ick door fantasijen Swaer-hoofdigh en onrustigh, En mijn ghepeynsen swaer Streden tegen malkaer, Mijn schamel hart eerbaer, En dorst niet melden…