Alle inzendingen over wilg vroegbloeier me

Klein Bang en Onzeker Een meisje Ze lijkt zo sterk Maar zwak vanbinnen Voelend Als verlaten Alleen En in de steek Gelaten Weet niet wat Weet niet hoe Maar doet het er ook toe Ik zal verdwijnen In het niets Een zuchtje wind Verdwijnend in het niets Is alles wat ik ben…

Tranen Drukken Achter mijn ogen Zoeken een uitweg Op een doodlopende Straat De enigste manier Om te druk Te laten verdwijnen Is mijn ogen te sluiten En weg te gaan…

Je stapte binnen in m’n leven Doorheen de grote poort van m’n bestaan Je nestelde er je vriendschap En bent er nooit weggegaan Ik mocht mee op vele van je tochten Langs paadjes bezaaid vol geluk Je werd een vriendin voor het leven Deze band kon nooit meer stuk Maar jij was anders dan al die anderen Jij deed -telkens opnieuw- m’n hartje…

Ze zijn met z’n drieën Onafscheidelijk voor het leven Al menig lach en traan gedeeld Samen overleven Ikzelf heb al mogen proeven Van de vriendschap die er heerst Hun deur stond open Heb er al vele mooie momenten beleefd Ik was verbaasd van de warmte van hun samenzijn De liefde die er straalt De gevoelens voor elkaar Uit het diepst van…

Een ziekte met een naam maar zonder gezicht Van buiten niet te zien, wat het bij mij van binnen heeft aangericht De vermoeidheid, de lusteloosheid, de pijn worden niet begrepen in een wereld waar alles te zien moet zijn Ik lach, doe ´vrolijk´ maar niet altijd even oprecht Het sloopt me van binnen, het is een lang en eenzaam gevecht…

treurende wilgen dragen een hoedje van sneeuw bovenop hun knot…

geknotte wilgen staan uitgekamd te wachten op hun nieuwe pruik…

Vol hart uitgezaagd uit stam van geknotte wilg door kunstenaar de holle vorm verwerd als uil door hart heen plas waarin zwanenpaar zwemt en koost straks met kroost doorboorde geknotte wilg hoe jij gewillig leven blijft jaar na jaar…

Op de noordoever zo- wel als op de zuidoever een prachtige wilg.…

Grijsgroen de wilgen kikkerdril op de plas maïskolven overal bloemkolen het witst van al…

och, zie toch de treur wilgen vegen namen van vergeten stenen…

zwaarder treurt de wilg terwijl het voorjaar voortschrijdt lijkt niet te troosten…

[Haiku] Besneeuwde wilgen daarboven drijven ganzen een wig in de lucht.…

oude wilg met vrij zicht over sloot en velden voelt zich toch beknot…

trots langs het water een rij geknotte wilgen de vuisten gebald…

Nimmer werd hij echt een dichter want hij hing zijn schrijverij na twee versjes aan de wilgen en zichzelf er nog bij…

Dans met de wilgen door wind bewogen; slaap in een bed van rozen (voor Hilly Nicolay)…

met schijnbaar goud haar diep gebogen onder eigen gewicht treurt de wilg moe van het dragen…

Wreed ingesnoerd in een korset van latwerk dat de stam bezet barstten de wilgen uit hun voegen - zij die hun kluisters niet verdroegen.…

en weer getuigt de nacht de dagen voorbij de gezichten in het licht bedrieglijk in de jij – vorm ik keek mee en naar de wonden boven wenkbrauwen rook de geur, de worsteling van uitgespuwde woorden het geluid trok naar de wolken met een kind, hand in hand het regende wilgenbladeren, in de diepte, dagenlang…

Knoestig staat de wilg aan de waterkant zijn voetenwortels stevig gegrond in de waterrand. Kleine mossengroepjes in verschillende kleuren groen hebben zich genesteld op zijn bomenbast. Tussen zijn worteltenen wriemelt het watermoer en verstopt in het riet een moedereend die haar kleintjes wast.…

Je gouden vingers strelen zachtjes met hun toppen de heldere spiegel in het park, en even... doortrilt een huiverig voorjaarsbeven de groene tule van je knoppen.…

de wilgen, de velden, het water, de zon en de wind - zoals toen.…

Engelengeduld polijst mijn hart Organische wormen, vormen, Glasblazen a-symmetrische vazen voor de wilgen die ik heb geplukt…

kraaien vertakken zich in doorschijnende wilgen het land nu kaler en stiller nog barensmoe bij het krimpen der dagen zo tijdloos onaangeroerd…

De maan herinnert me aan mijn dromen, het plezier van het zingen, het spel waarmee alles begon Geen last op onze schouders geen onderlinge wrevel Het heilige moeten is uit ons weggevloeid de wereld in getrokken dwingend en mateloos, kinderlijk eisend dat het tijd is om volwassen te worden maar dat ben ik al en de last van mijn leven…

houdt het filigraan de nevel tegen glansrijk breekt de ochtend aan berken in hun kaalheid beven bloothoofds wilgen koppig staan…

geknotte wilgen staan als verweerde trollen op het winters land mist versluiert kruin en stam geen vogel begroet het licht…

machtig je takken buigen gedwee ik laat je niet beknotten wilg buig hoogstens met elke storm een stukje mee…

Daar is kortstondig plots dit helblauw wiegelen in de wind en buitensporig de vlier zich nestelend in de oksel van de wilg een geur zo welig zo bemind geen mens die het verzint…