Alle inzendingen over wilgen OR suikerspin

De wilgen buiten treuren met een lied om de mensen binnen. De wind is als een fluit de begeleider. De regen, die tegen de ruiten aan striemt, is hun ritme. De wilgen treuren en de mensen zwijgen.…

blozende kinderwangetjes kloppende hartjes rappe voetjes van spin naar touwtjetrek ballengooien en suikerspin oma’s schoenen zuigen zich dieper vast in de modder maar ogen stralen wie wil er nog een rondje in de draaimolen…

Ook graag een suikerspin.…

De wilg, nog zonder blad, wordt in het licht gevat en laat zijn takken stromen. Traag breekt de middag aan. Heeft iemand zoveel uren met naar een wilg te turen ooit vruchteloos verdaan? De lucht trekt rose dicht.…

framboosbonbon, likeur, chocola en suikerspin zoete kermis, droomvriendin laat mij slapen, zonder tellen van duizend wollen schapen in huwelijksbed van droomgodinnen vorstelijk slapen en dromen, proeven, zoet beminnen…

De Consumentenbond kondigt met kracht aan: Attractieparkenvoer is slecht en vet Door al die suikerspin en frietjes met Haalt 't treintje straks het eind niet van de achtbaan In plaats van snoep en ijsjes en saté Een kop tomatensoep van de SP!…

In God's latrines krijsen blondines non-stop zijn "IT'S NOW OR NEVER !"-kreet.…

Teek it or leave zoiets! Nieuwe bacteriën vormen bedreigingen voor ons bestaan Weer zo’n vies beest zonder tekenbevoegdheden Rutte kom op man en doe er wat aan!…

Wind strijkt zacht langs de wilg, ziet hoe die staat en staart. De wilg huilt zijn blaadjes naar het water, ziet hoe zijn tranen wegdrijven op de stroom. De zomerzon drijft mee, wikkelt zich in de bladeren en reist verder op de rivier. Wilg staart naar een ster die zich tussen de wolken door laat zien, troostend.…

als een wollige suikerspin hangt ‘n besneeuwde twijg binnen handbereik ik snuif de geur weer van een kermiskraam, trek mijn vader stilletjes aan zijn jas in m’n hand smelt wat vers gevallen sneeuw…

Onlangs in een foyer heb ik Hare Hoogheid de Koningin van achter in gesprek op haar gekapte bol gezien Anders dan voorheen op tv Dacht ik Mijn Hemel Majesteit is dit wel echt Het lijkt wel grijze suikerspin…

neem nu een boom, een heel gewone geen eik, beuk of lork, maar doodnormale wilg met treurig lange, harkerige takken aan een verre, mistige waterkant even later een glanzende vrouw aantrekkelijk gezicht en mager lijf en grote, hele grote kanovoeten zij wacht op jouw oor tegen haar bast zij kraakt, wiegt en perst sappen van worteldiep naar…

Door inheemse stilte wentel ik mij bij het zoet water meer waar blanke nimfen spiraalvormig dansen in een cirkel van zilvergroen gras alsof verlegen verliefd zijn ook bij de oppervlakte hoort van een noeste onherbergzame woestenij te ruig en stoer om echt te strelen ik kronkel mij lenig in het rond, geknot of niet het is me om het even…

Ze staan -onverstoorbaar- aan de waterkant de wilgen ze houden van land en water Buigen zich zover voorover dat ze zich niet meer strekken kunnen Hun tengere voeten klauwen in modder, aarde herkennen de waarde van het taai houvast hun twijgen verwijzen naar: later.…

wordt verlegd buiten het beeld van toezicht en wildgroei de hemel beklimt ik was nimmer verveeld, werd vaak bemind, niets hoefde te worden uitgelegd, echte daden werden verricht in de tijd van gebloemde horden die wilg, de herinnering, ben ik geworden…

Ons zullen ze -in het Hollands landschap- niet over 't hoofd zien Wij, boompjes-op-lijn met onze ragebol of ruige knoet Als 't moet worden we 's winters geknot onze stam niet aangeraakt Noch met geen botte bijl geen scherpe zaag Het is niet langer de vraag.... of wij knotwilgen zijn.…

op de oude wilg krioelt weer nieuw leven het is nog klein en heeft geen vaste stek wat vergaat vindt weer ergens plek naar een goed onderkomen blijf hij streven de openingen ontdekt hij met zijn pootjes ook al is de bast van de wilg vrij hard zo meteen wordt hij eigenaar van een part waar hij zich verwent met talrijke lootjes onder hem…

Nee ik hang mijn gedicht aan de wilgen. Wie leest er geen wilgen? Ja met mij kun je alle kanten op. Als het maar van Poezie.......…

Ik sta aan de kant, alleen met een suikerspin in mijn hand.…

ach wat treur ik laat het de wilg…

melangolische wilgen, treuren in gratie, onveranderlijk zijn zij.…

somber als hij was wilde hij zijn hoofd in de wilgen hangen maar iets weerhield hem waren het de treurige blikken van de andere wilgen rondom die nog somberder leken dan hij of het afwachtende roodborstje op de picknicktafel vlakbij die met zijn kraaloogjes verlangend hoopte op wat verdwaalde kruimels de horizon verkruimelde in kleine…

Ben je vluchteling of ben je gelukzoeker dat is de vraag Hamlet dacht aan zelfmoord alleen daarom was het 'to be or not to be' als je aan mij vraagt of ik gelukzoeker ben dan zeg ik ja als je aan mij vraagt of ik wil zijn of niet zijn zeg ik wil er zijn 'er' is een plaats die tegen de dood is grammatica van het…

Zie daar de wilgen vrolijk wiegend in de wind daar!in de verte!…

afgezette wilg de stompen priemen ten hemel…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

Ze riep: 'k Heb in dat beest geen zin: ik lust alleen een suikerspin!' Ze was een echte zoetekauw.…

treurende wilgen dragen een hoedje van sneeuw bovenop hun knot…

geknotte wilgen staan uitgekamd te wachten op hun nieuwe pruik…

Vol hart uitgezaagd uit stam van geknotte wilg door kunstenaar de holle vorm verwerd als uil door hart heen plas waarin zwanenpaar zwemt en koost straks met kroost doorboorde geknotte wilg hoe jij gewillig leven blijft jaar na jaar…