Alle inzendingen over winderigheid

Nee, haar blik zegt van niet Mijn gevoel vertelt me ook van niet Op een winderig perron staan twee mensen Ze kijken naar elkaar Op een winderig perron staan twee mensen Ze kijken naar elkaar Zij kijkt naar hem Hij kijkt naar haar Ik zie haar blik Haar trein is bijna bij het station Ik wil haar kussen Hoe pak ik dit aan?…

Ik vond een erwt altijd maar doodgewoon Maar mijn ontzag is nu enorm gestegen De peulvrucht heeft een eigen site gekregen Niet zomaar een, nee, van een “blije boon”! Dat heeft de boon erg van zijn stuk gebracht Want ach, die had een heiliging verwacht –…

vloer Drijf ik naakt gezwollen zonder roer Verschroeit mij vrieskou van buiten Gutst water onophoudelijk langs ruiten Nachtelijk duister met warm lichtende stralen Bereikt mij niet maar verkiest naar buiten te schijnen Dan klim ik klauwend met gescheurde nagels Omhoog in de nat bebloede gordijnen In mijn open hermetisch afgesloten winderige…

gekweld door impotentie aambeien en artrose met hypertensie behept en permanente winderigheid door vrouwen angstig gemeden ben ik een effrayante en bezeten oude dwaas senes bis pueri een verstokte pessimist ongeschoren, depressief omringd door sombere geuren slapeloos van neurosen en talloze fobieën verteerd door mensenhaat ook nog…

en mensen geloven zoals de trotse bomen doen groen in blad, niet verkleuren, gedachten openen nieuwe deuren, ze drijven fluisterend voorbij alsof er tijdens het verkleuren en het vallen van bladeren een droeve melodieuze symfonie vol vergane glorie klinkt in het luisterende getrouwe duister van de herfstnacht dreigende wolken en groene winderige…

laat u niet verschalken door die weelde, mijn vriend; de pauw stelt in de zonnegloed de bontste zijde van zijn waaiersteert te pronk en binst de winderige oogstmaand ritslen de loze haverbellen evenals de volle; bekreun u om geen ieftegroen, dat klautert langs de takken van een dode boom; het schone woord is niets - 't oprechte leven…

En kinden is niets, noch ook winderen—wel lammeren, Wel: wortelen, geen eiekelen, noch borstelen of kammeren. Zo kom je van zelf op de lastige paderen: Rad—raden? Stad—staden? Is vad stam van vaderen? Ook heb je wel potten, maar nergens zijn slotten. En niemand zegt roten, marmoten of lotten.…

het net en weefselwerk verscheen der aren en hoe het was geribd, nu dat het licht er toegang had; als het onschuldig bloesemblad de omgestulpte, uitgeschulpte kommetjes met een welig vocht, of bootjes op een blijde tocht, de holle, op ademen gevaren langs al de banen, die er waren bij open lentedag, een buit van zonlicht en van winderigheid…