Alle inzendingen over wonderen blijven zol

Wat we sinds Socrates weten, is dat we niets weten. We kennen onszelf niet eens. We weten niet wie God is. Niets laat hij van zich horen. De zon die brandend aan de hemel staat. De open ogen van een pasgeboren kind. Een ziek mens die niet sterven gaat.…

een stoere westfriezin tussen Enkhuizen en Medemblik belde vanuit haar waterbed glaasje wijn in de hand zij bleef in Hem diep geloven ze sprak zolang er wonderen zijn is God de wereld nog niet uit kijk naar mij zelf inderdaad de flapuit is een godswonder zij lacht en giert overal gespierd…

Een schoenmaker ergens op Tholen Werd eens in zijn werkplaats bestolen Het maakte niet uit Er was haast geen buit Het ging slechts om twee halve zolen…

Ik wil het wel uitschreeuwen het wonder van leven maar woorden blijven verstopt achter een brok ik ben veel te bang dat het leven naar mij schreeuwt en dat het wonder dan verloren gaat zo blijven woorden slechts letters neergeschreven op een kladpapier…

Een oorlog dat is zolen staren Van mensen die niet liggen moesten Aanvalsgolven uitgewoed Uit aders te snel leeggebloed Vaders die de zolen staren Gewonnen in hun euvelmoed Zien nu die zolen op de baren Volgen een veel te lange stoet Moeders die de zolen staren Van schoenen eens trots uitgezocht Trekken zich snikkend aan de haren Brullend…

Als mijn ogen open blijven, blijven ze gesloten voor het wonderlijke leven En als mijn ogen voor even dicht zijn geweest worden ze ondergedompeld in de verwondering van het leven.…

Een mens doet veel, om erbij te horen, een mens doet meer om aardig gevonden te worden. Een mens doet ALLES om gewaardeerd te worden. Toch ontbreekt het juist daaraan, dat mensen elkaar bijna niet meer zien staan! Wordt wakker!…

Dan moet ik blijven klagen, Lijdt aan PHPD, van hier tot aan de zee. De vrolijkheid zit er dan onder, een laagje ijs bedekt hem dan. Maar vaak gebeurt het wonder… ik zak erdoor, zodat ik vrolijk wezen kan.…

het lege voetpad laat een versleten zool na bloed zweet en tranen…

Wonderen zijn de wereld nog niet uit. Artsen kunnen wonden helpen helen. Geen arts heeft wonderen geleerd. Het feit dat liefde ziekte helen kan is een onbegrepen wonder. Een wonder dat gezondheid heet. Laten we ons tot slot verwonderen over het allergrootste wonder, dat leven wordt genoemd.…

Waar ik zwerf langs keien gelegen in afstand houdt mijn gestalte voorsprong op de duistere silhouet die telkens een ademzucht aan mijn hakken kleeft hij reikt zijn wonderen voor me uit, doch mijn ogen zijn winters en mijn slaap streelt de nacht Soms trekt mijn mond vreemde banen en een diep gebrom zinkt dan weg in de asfalt van mijn zolen ergens…

de bal ligt weer stuk naast de zandbak in de verwilderde tuin waar schoppen toch niet lukt met losse zolen…

Bij Palestijnen krijg je visioenen Van terroristen, bommen en granaten Maar langzaamaan krijgt ieder in de gaten: Dit vreedzaam volkje gooit alleen met schoenen Dus Israëli’s, niet meer lopen fokken De vijand is gewoon een held op sokken…

Met brandende zolen, verdovende pijn. Gejaagd zonder einde, door schaamte en venijn. Van de woede gewonnen, geronnen is het bloed. Gestold in de aderen, van het warme gemoed. Aluin is overbodig, overbruggen niet meer nodig. Gewoon gelukkig zijn, als deel van het hemels refrein. Dansend over de koppen, rijdend het witte paard.…

Om de poëzie te herbeleven, dien ik naar een andere maat te streven, verder dan de hemel op aarde te geloven, het is te vroeg om de lekkende aarde te doven, en te vertrekken op de vilten zolen van de nachtelijke stilte, als geluid zwijgend verscholen in een eindeloze stoet, bezongen als een bruid, die aan het firmament een nieuw…

Blauw blinkt de hemel Zwart zuigt het asfalt Waartussen ik sta Trilt de lucht van de warmte Verlicht mijn hoofd tot duizelen Plakt mijn zolen aan de grond…

Vrouwen kunnen niet goed inparkeren, Terwijl hun auto’s meestal korter zijn; Het mandje op hun fiets is vaak te klein, Dus blijven ze de wagen maar proberen. Geen wonder dat ze ieder paaltje raken: ‘Zo’n spiegel is toch om je op te maken?’…

Hoe klanken ook klinken mogen, of donderpreken uitgesproken, woorden blijven altijd wonderen.…

Moderniteit ten spijt, men kan niet zonder een wonder op z'n tijd. Van lakens tot een visstick; 't zijn al tekenen van God. Wij blijven er maar moeilijk nuchter onder. Is 't een verschijning of een roestvlek op de wand? Of is Hij toch in de jeneverstad gestrand?…

Hij struikelt over zijn kapotte zolen, En de Bulgaarse winter die hem wacht, Vergt alles van zijn overlevingskracht, Geen woning meer, 'de vossen hebben holen'. Maar Lubbers stapt, het hoofd fier opgeheven, De ring in voor de wedstrijd van zijn leven.…

Onze longen blijven adem halen. Onze hersenen blijven waken. Onze harten pompen trouw. Nieren filtreren terwijl wij. Terwijl u en ik slapen. Ons verwonderen over het wonder dat. Dat mensen levenskunstenaars zijn. Dat het idee van contrôle illusie is. Dat we liefdevol kunnen bestaan.…

aandachtig, naar vogels die blijven zingen. ZIE! met open ogen, hart en ziel, hoe witte wolken blijven drijven. GENIET! van het wonder van muziek. Elk moment opnieuw.…

Een wens vervuld voor papa en mama die trots zijn op dit wonder. Een wens voor opa en oma want het blijft toch heel bijzonder. Een wens vervuld voor iedereen een unieke geboorte een dag voor Kerst, zo blijven we stil staan bij dit heerlijke feit en kijken niet meer naar de rest.…

bij de deur naast de mat staat een paar schoenen dat met stil staan beloond sporen op zolen toont bij de deur naast de mat die de zolen verschoont bij de deur naast de mat staat het paar schoenen dat een droef symbool is van veranderde mode de stellige voorbode van nutteloosheid bij de deur naast de mat bij de deur naast de mat…

Opdat jij in de toekomst, NU, wonderlijke liefde vindt.…

Wat jij me wenst zal ik delen zonder de koude woede en de stenen woorden die je werpt waar ik nooit kijk als ik zwijgend vraag aan de tijd waarom jouw woorden onze stiltes altijd zo onoverwinnelijk maken…

aan gene zijde staat een doos op mij te wachten vol onvoltooide zaken te veel verspilde krachten afgebroken gesprekken en steeds gemiste kansen nog nooit bezochte plekken en ongebroken lansen aan gene zijde staat een doos op mij te wachten vol onbestemd verlangen en zoekgeraakte nachten nog onvervulde wensen steeds niet gestelde vragen…

Want ik geloof in steen en zie dat elk leven de tijd vreest maar nooit verandert in iets wat altijd zal blijven bestaan en niets meer wenst.…

Licht dat vecht in de gevangen eenzame leegte die ik ontdek waar schaduwen bedwingen wat gedachten weer verbergen waar ik niets ontdek Maar bang ben ik niet want ik ben de schaduw die verandert in het licht dat niet meer vlucht en verandert in het steen dat fosielen en dromen bewaart voor mijn…

Zwijgend maak ik je bang en steel je gedachten met de moed die ik alleen fluister als je naar me kijkt en de foto op iemand anders lijkt…