Alle inzendingen over wormgat

ooit had ik de levensvorm van een astrale glitterworm dreef ik grensloos in de ruimte om er dansend voort te gaan geen vaste grond noch hard bestaan en ook geen vleugels nodig voor een gang door mijn heelal nooit zou ik ter aarde vallen zo oneindig licht werd enkel waargenomen als een felle schicht in wolkenloze nachten zonder zware…

Er zit een wormgat in ons tijdsgewricht Een vredesduif heeft zich daar klem gevlogen De weg verloren langs de regenbogen Geen ark of Ararat meer in het zicht De boodschapbrenger is de boodschap niet Besef dat wel voordat u duiven schiet…

Een gedicht schrijven over de verdwijnende bijen Iets met Icarus, wormgaten, parallelle universums) Of toch maar weer masturberen Gewoon de broek op de knieën, bodylotion, lekker de boel de boel laten En dan af en toe wel eens denken Aan De Liefde, of De Dood, Maar nooit meer aan jou En zeker niet aan bijen…

muren moedigen doofheid aan, mijn aanwezigheid is louter postnataal ondeelbaar in wormgaten, wormstekig de trap kraakt naar hoogte als geratel van ketenen, als de vroomheid van een gewatteerde nacht tot hier reikt mijn schaduw, onwetend van halvering, vervalwind, ranonkel, van begrip zonder begrijpen smaak van evenwicht aan keelrand…

ik moet mijn vlees nog schuwen en mijn hart nog kloppend maken in wat iemand ‘het bestaan’ noemt, herken ik alleen het voorbijgaan en het toekomen, het heden is van provisorische aard, slechts kenbaar als onbetreden smeltwater, achter- gelaten tijdens een reis naar het ruimteloze wormgat waar mijn lijf zich doorheen wurmt, ik moet mijn…

wat zelfs het licht aan het eind van de tunnel niet kan Men heeft ruimte nodig om afscheid te nemen men kan niet tegen elkaar blijven staan geplakt Er wachten woorden en zinnen de werkelijkheid moet gevat rook uit een crematorium aarde die omarmen wil wil beschutten en bewaren of liever langzaam als klei krumelen in wormgaten…

Onbestemd kijk ik uit het raam, het Alhambra op mijn schutting trekt mij in een wormgat, heilzaam Andalusië tastbaar nabij. In mijn geest hoor ik een fontein. Het Generalife fluistert mij woorden toe: kijk naar de blauwe lucht, voel mijn warmte, stap naar het opvlammende vuur, 2000 kilometer overbrugd in één diepe zucht.…

Met vrienden door een wormgat vanaf de toverboom naar de grot in de zee en over de drempel in de armen van de octopus die me onder zeesterren beschermen met een teken op ons voorhoofd We delen brood en water zingen en dansen over koralen van vriendschap in de tuin versierd met blikjes en glas langs paden van zilveren schubben en schelpen…

Quantum oergedruis siddert nog tussen de tenen van de tijd en in de oksels van melkwegstelsels Weerkaatste materie gestolde energie druppels dartelen tussen de rimpels van hun waarschijnlijkheid Het niets van Nietzsche lost op in quark gelei maar pas op voor wormgaten in de snaren van de nietigheid Werkelijkheid is pure wiskunde geworden…

word ik een door zwaartekracht krom gebogen straal op reis naar het ultieme wormgat, een zwart gat waarin ik word gezogen en aan de andere kant weer uitkom als licht dat in rechte lijn beweegt? grijpt er een verblindende schijn in mij plaats die mij inziet, mij encyclopedisch openbaart tot ik zonneklaar een bijzon word?…

Nonnenvotten, meanders, een wrongel of wormgat. Ik zei het al: het heeft niets te betekenen! Even ongrijpbaar en kluchtig als transcendente getallen. De graaf van Buffon riep het al uit: Dichtkunst Alaaf!…

Een stilte uit vervlogen tijden, uit het pleistoceen nog zo sereen, alsof entree, een wittig wormgat, een dimensie-poort zich wringt door aardse zware luchten heen en om een doorgang verzoekt, verlangend naar ons hart.…

verdichten aan minuscule details melancholie is niets anders dan verlangen naar andere, dus betere tijden toen de digitale doden hun geromantiseerde gelukkige leven in schokkerig zwart-wit vastlegden in 18 frames per seconde dit alles af te leiden uit het kwieke lopen de nieuwsgierige blik het kokette staren in het zwarte oog een wormgat…

gaten die wij sloegen in de nachten dat wij zwichtten al tastend met fluisteringen dichtten hoe zij het zout likt van mijn handen en dan tussen haar tanden sist jij, nu niet, nooit, ooit weer, nu verdrink ik je mijn karakterloos meer hoe zij mijn maalsteen vermaalt, vergruist de kamer wordt een instant graf waar ik als een hond naar de wormgaten…