Zonnebloempjes Rénaissance
Verdroogd en uitgeblust; het kopje hangt,
ze lijkt zó klein en zó intens fragiel.
In dorheid geslagen, een eenzame ziel,
die enkel een beetje stralen verlangt.
Dan hoort z’ in de verte een heerlijk geluid,
het ritme van de regen zingt haar wijs.
Ze kijkt , ziet het spectrum door luchtig grijs
en kruipt voorzichtig…
mijn tranen smaken bitter
al houd ik meer van zoet
mijn huid alsmaar witter
de liefde doodgebloed
aan droefenis bezweken
de lucht ziet enkel zwart
jouw vlijmscherpe steken
doorboren heel mijn hart
toch wil ik niet verdwalen
in een spinnenweb van pijn
ik zou veel liever stralen
en een zonnebloempje zijn…
wanneer na jaren van oorlog
de moerdijk weer bruggen heeft
richt zich de partij van de arbeid op
terwijl het zaadje wordt geplant
voor een teder zonnebloempje
dat in de herfstmaand
als sonja zich vieren laat
als tien jaar later
neerland in marga klompé
Haar eerste vrouwelijke minister heeft
valt israel de sinaï binnen
terwijl in die oktobermaand…