Alle inzendingen over zwart meer OR blokfluit OR reflex

mijn lief heeft een zwarte ziel gedekt door een roomblank lijf dat leidt af dus duurt het altijd weer even voor ik ben waar ik wezen wil hendrik…

ik draag het licht altijd bij me kan niet zonder de schaduw mijn zicht het mooiste zwart voorbij aan kleuren ik ben rijk een vurig hart…

onbewust droeg ik mensen naar hun graf ik hielp hen nog te leven, maar dat leven was een straf met de dood op de hielen draag ik zwart en ik maak het af…

Ik stop mijn geld toch ook niet meer in sokjes Ieder mens is wat ie is Of hij of zij Nou zwart of wit is Je moet géén onderscheid maken Want ik ben ik En jij bent jij Hopelijk leert de toekomst eindelijk van mij…

Wonden Het zwarte gras onder de zwarte boom met zwarte bloesems Wonden Zwart…

Pijn Je laat me niet los Troost Ik zoek je Maar blijf tasten Zwaarte Je verplettert mij Lichtheid Je bent weg Maar ik zie steeds Zwart Telkens in Een tint Donkerder…

Mijn pov’re pa was arm, maar ik kon prima leren: voor taal een tien, alleen voor blokfluiten te dom.. Maar nu ik groot gegroeid ben, voel ik me gespleten. Ik draag geen Zeemanshirt, wil zelfs niet meer naar Hij. Ik ben van Calvin Klein en Hugo Boss bezeten en enkel Bommel-schoenen zijn nog goed genoeg voor mij.…

Achter de schermen van zijn muziek danst hij zelf: de meesterfluitist.…

Hij knapte uiltje en floot blok, las lip Klom touw, vloog stunt en zeilde ook nog plank Liep wad, trok stuip en zei vervolgens dank Schoot schijf, sprak buik en streamde nog wat slip ‘Ik heb’, zei hij, ‘helaas geen enkel sjoege hoe al die gekke woorden te vervoege’…

iemand Toegelaten tot zo dichtbij Heb ik mij zo durven voelen Dat allemaal deed jij Heel even heb ik kunnen genieten Van de overwinning in mij Zo verliefd en zoveel liefde Geen remmingen, helemaal vrij Helaas was dit fijne gevoel Van hele korte duur Voel ik mij weer meer gesloten Bouw ik onbewust weer aan de muur Ik vecht tegen deze reflex…

Geen idee wat mensenhand in een reflex vermag. Het begrip zinkt traag en eindigt in hard gelag. De ijskerker van vroege dagen verbergt een verleden schaduw. Vers geworpen licht verstoort de trage rust ruw. Een gewaagde fluistering verhaalt van verholen scepsis. Niettemin kruipt licht onder de deur naar de duisternis.…

Wie tussen de rozen knoflook plant ziet zich beloond met een rijkere bloei en een krachtiger geur van de rozen. Een parfum, een kaas, een pate, maar ook een schilderij, roman of gedicht - ja, eigenlijk alles wordt er alleen maar beter van als het een beetje stinkt. Natura Artis Magistra. -------------------------------------------…

Meer dan 't gebeurde telt wat kon gebeuren en niet gebeurd nog steeds gebeuren kan. Je loopt een huis langs en herkent daarvan de grammofoonmuziek, de braadvleesgeuren. Is dit jouw huis - of woont een andere man met vrouw en kinderen binnen deze muren? Vitrage voor de vensters, dicht de deur en geen pad waarlangs je achterom kunt gaan.…

Een vrouw. En kinderen. Duizend mensen daarbij waarmee je om moet gaan. Hoe langzaamer het hart gaat slaan hoe voelbaarder worden de grenzen van zijn gebied. Het eens intense verlangen om door het bestaan de weg in samenhang te gaan - verviel het, met veel andere wensen? Wat ridders deden doe 'k vandaag - een draak verslaan, molens bevechten…

De zon is opgekomen. De wilg, nog zonder blad, wordt in het licht gevat en laat zijn takken stromen. Traag breekt de middag aan. Heeft iemand zoveel uren met naar een wilg te turen ooit vruchteloos verdaan? De lucht trekt rose dicht. Niets valt nog te verlangen dan dat de wilg zal vangen de laatste schilfers licht. ----------------…

Het lijkt geluid dat nooit afwezig was: de beurtval van de peren in het gras. De wind haalt nog maar adem, maar die zucht voorspelt de gang van kan niet op naar sober. 's Ochtends nog september, 's avonds diep oktober trekt in augustus al het najaar door de lucht. Of 't blad nu is verzameld aan de voet of zich als dichte kroon verheft,…

Mijn ziel wordt oud want de pijn voelt vertrouwd, Geschreven woorden laten me koud, De liefde die mijn rust verstoorde, voelde fout. Ik klamp me vast aan wat ik heb, De angst, de pijn, Bereid me voor op mijn vertrek, Zal de leegte opgevuld zijn? Een half sieraad vergaat, zelfs al draagt het jouw naam. Onthou slechts de haat, Zie het licht…

Niets voelde ooit zo compleet, Als die dag waar levens gescheiden worden, Daar waar mijn helft reed, Ondanks de vergane glorie, Ondanks kapotte zetels, Ondanks mijn te late euforie, Ondanks dat reed het ons, Waarnaar toe maakte niet meer uit, Het ging om de connectie, Dat als ik mijn ogen sluit, Alleen nog maar jou zie.…

De bomen zij staan, Daar waar zij blijven, Als ik ben vergaan.…

Hoe kan een blik voor jou een blik zijn en voor mij de wereld?…

Hoe vlinderlicht het licht over het nauwelijks groen zo pril als ik waartussen ik begon aan mijn seizoen De toon van 't groen werd diep de tuin kwam vol geluid want wat mij riep bedrieglijk riep liep met de knoppen uit Hoe kort o argeloze voel je de zon maar branden nog tuimelen rozen over rozen ze roesten aan de randen Straks…

Ze noemen mij een betweter Maar geloof me, ik bedoel het goed Ik bedoel het zelfs beter…

Een mens is een waarneming. Niet tastbaar, enkel klank en beweging van daarnet. Een stem, een voetstap, de wijze waarop het haar naar achteren wordt geschud. Herkend en voorbij. Een brief. Gisteren gepost, vandaag bezorgd. Daartussen kan heel wat gebeurd zijn. ---------------------------------- uit: 'Krullen van jezelf', 2001.…

Bestaan vangt aan met woorden ademhalen opdat wat om ons heen is wordt verstaan. Wat is en schijnt laat zich pas gadeslaan als chaos wordt ontbonden door vertalen. Uit nevels breken zich begrippen baan. Maar lichten doen, al naar ze feller stralen, wat hen omringt verdichten. Wij verdwalen dus toch; wat taal omhult doet hij de dampen aan.…

Ik liep om vier uur 's ochtends door de stad en zag de dingen moe met vroege ogen aan en sprak bekrachtigend de naam van ieder ding - aanlegsteiger, vuilnisbak, twee fietsen brugleuning, benzinepomp, lantaren - En 't was als snoerden deze klanken de schepping meer tezaam. Zo ging ik door de schemer met naam en naamwoord noemend en…

Hoe vlinderlicht het licht over het nauwelijks groen zo pril als ik waartussen ik begon aan mijn seizoen De toon van 't groen werd diep de tuin kwam vol geluid wat wat mij riep bedrieglijk riep liep met de knoppen uit Hoe kort o argeloze voel je de zon maar branden nog tuimelen rozen over rozen ze roesten aan de randen Straks valt…

Je stelt je op een weg in als een liniaal, maar rijdend door het landschap van Noord-Frankrijk geven de kaarten alle van bedrog blijk: wij ronden bocht na bocht - maar verticaal, waardoor wat ons omringt te kantelen lijkt als wij de hoeken omslaan naar beneden. De heuvels openbaren zich allengs als treden. Een trap die om en om naar aarde en…

Ditmaal blijft het niet bij schrijven Ik wil voor altijd bij je blijven In je schoot In het leven, in de dood Aan het eind of een begin In verlies en in gewin Dus waar zit je (waar zit je? waar zit je!) Welke stoel geeft plaats aan jouw gevoel Welke ster, of welke bloem Welk artikel, welke vraag Ik geef je nog een week Vanaf vandaag Domme…

Een danseres was Det, een flamboyante met benen als Dalí zijn olifanten, reflexen als die van de waakste dieren De Beus, een reus in ’t rijtje der giganten, met haar werd hockeyklasse een constante: in Nederland valt vaak een feest te vieren…

Vannacht dansten wij weer onder de sterren, lachten samen naar de maan. Ik hoor het jou nu nog zeggen, kom lekker dichter tegen mij aan. Wij sloten onze ogen, vertrouwend op elkaar. Onze hoofden iets gebogen, voorzichtig streelde ik door je haar. Mijn mond voelde je warme adem, jouw handen gleden over mijn rug. Woorden als zoete balsem…