Alle inzendingen, jaar 2002, week 25

Licht is waar jij gebleven bent en ik verdwaald mijn schaduw zoek. Kijken is waar ik zie en weet wat ik zal verliezen als je gouden ogen mij vergeten en ik mijn levenloze schaduw vraag wie ik ben en weet waarom jij nooit zult antwoorden met de naam die me zonder gebeden altijd gelukkig maakt.…

Mijn schaduw heel klein De zon staat heel hoog Een geurende jasmijn Achter mij een rozenboog Fleurend in de zonneschijn Ik sta tussen madeliefjes En voel me heel blij Zelfs gele trompetjes Lachen naar mij Ik geniet heel stilletjes Heel die bloemenpracht Die mijn ogen streelt Volbracht in 'n zomernacht Bloemen, een zinnebeeld Van mijn…

Op het hoge ros gezeten 't lichaam star en recht met koele waakzaamheid immer berekend op gevecht Benen omklemmen straf de flanken van het paard 't vizier aldoor gesloten in aanslag het puntig zwaard Het harnas schuurt pijnlijk dat wat diep geschonden is doch nimmer is geheeld bij gebrek aan vergiffenis Wat zacht en kwetsbaar is…

jezelf geven zonder te worden gezien is als vrijen met je kleren aan jezelf geven zonder te worden genomen is waar het in een relatie om moet gaan jezelf zijn zonder jezelf te verliezen is een waardevol bezit jezelf kennen zonder de ander te vergeten is waar voor mij de kern zit…

Om iemand meer tot mildheid aan te sporen, Sta je zijn daden in beginsel toe, Dus slaan is nu niet langer meer taboe, Als je de klap maar niet te hard kunt horen. Op homo’s schieten is voortaan ook goed, Als je het maar een beetje zachtjes doet.…

In het eeuwig groene seizoen ga ik wonen in een boomhut hangen tussen hemel en aarde bij bolle bries deinen als in een kraaienest nest om nooit weer uit te vliegen roerloos meeruisen met de diepgroene branding wachttoren uitkijkend over de vrijheid observatorium voor ongekende constellaties verrukkelijk liggen stilzittend…

blauwdruk van vroeger verstild slapen de dieren gevangen in steen…

Verdrinken in de stilte. Niemand is herkenbaar. Kijken naar de horizon die bang maakt. Niemand wacht. Verlaten wie aan de toekomst dacht zijn ze eenzaam achtergebleven en was er niemand die hen vroeg of ze ooit iets hebben geweten.…

Voorbij razen grazende vlekken. Weiland groen, en Friese luchten. Door sloten verdeelde verrigheid, waarheen gedachtengangen vluchten In reine zwaanse taferelen, en schaaps herkauwend stoïcijns In plat, landelijk vervelen. In wind wentelend gepeins.…

ze zwelgt zijn zinnen zonder zuchten zomaar zondag zal ze zondaar zijn zijn zwaard zal ziedend zaaien zij zal zich zielloos zingen zomaar zonder zelfzucht…

Vanuit het donker schijnt een helder geluid de stilte verdwijnt in poëtisch gefluit een zang in al zijn volheid, kracht en schoonheid afwisseling van toon, ritme en melodie klinkt bevrijd door pure magie de nachtegaal verspreid zijn kunst in zijn eigen betoverende taal…

O Guus, Gij die tot God verheven zijt En die in Zuid-Korea wordt aanbeden, Zie uit den hoge Holland hier beneden En red ons uit de diepste narigheid: Het feit dat wij op het WK ontbreken Dat kunt Ge dinsdag op de Duitsers wreken.…

als het verdriet te groot is voor jouw hart en de tranen niet echt meer willen stromen als het verdriet je meer en meer verwart en je verkiest niet naar mij toe te komen als het verdriet je adem steeds ontneemt en je de woorden niet meer uit kunt spreken als het verdriet ons van elkaar vervreemdt en mijn liefde onvoldoende…