Alle inzendingen over vlinderman

de ring aan haar hand gevangenis of hemel hier trekt hem aan als een magneet en hij weet het zelf ook hier is een grens te groeten de weeë staat van zijn maag onverteerd beleg, nog geen oorlog hij staat op de rand van overgave van zijn geest en al zijn dromen kunnen misschien nimmer zijn vindt hij een haak in het bestaan kleine mensen…

het park kijkt geharkt naar het vale water verdwenen liters plezier voor de verdorde stedenmens de tijd heeft niet stilgestaan hier loopt de stad mondiaal vooruit op wat eenieder te wachten staat dorst en dorst en ook wel dood de bodem van de vijver staart groen in opperste vijandigheid naar de verdwaalde toerist - voor water moet je…

illegaal in het Poolse land - zijn verstand afwezig toen hij afreisde naar dat vreemde land zonder paspoort, niet elke identiteitskaart kan zomaar afgestempeld worden - zoekt hij de nacht op een auto vol autochtonen voert hem onwetend en welvoeglijk welwillend naar de open meren van een stad - waar bedelaars enkel nemen en altijd vergeten…

blaadjes op het terras liggen daar gevallen de bovenbuur weet het zegt de glimlach die daar altijd op-staat hij veegt onderaan de stenen rondom en laat wat kleur brengt zijn leven sieren tot later de herfst alles heeft verdord hij geniet ook en lacht zijn zorgen weg de wereld op straat ziet er vaak anders uit maar hier is hij thuis…

de mode is duidelijk dit jaar zijn het stippen klein of groot, bollen alom op stof in kleuren en geuren die je om oog en neus slaan vergeet de schoenen dat is een stap te ver de draagtas, laten hangen dat is een hap te versmaden als je een hoge ontwerper bent de finale toets, zo je wil, kan je leggen in je haar met een knoop naar keuze…

even was hij weg gegaan gevallen en dan terug gestuiterd, ongewenst als hij was daar aan de andere zijde waar zijn licht te fel nog gaten brandde in het behang blijven moest hij nog een halve eeuw en 1 jaar zoeken naar het doel waarvoor hij werd toegevoegd aan het zieltogend bestaan de eeuwige rust, de jachtvelden het zijn flarden van…

zijn verstand is evenredig eigengereid als een braadpan het suddert en het siddert al naargelang de graad van hitte bij zijn altoos durende strijd gooit hij slechts dan de handdoek als hij elke tegenstander verstandig de groene oren heeft afgedroogd met een raak citaat of wat parate kennis uit zijn lang versleten boeken gepuurd en als…

sporen in het zand de rand reeds afgesleten hier kwam een mens voorbij alweer een hele tijd geleden met welzeker een last vol oude jaren zichtbaar aan de meegesleepte lijn zijn naam is onbekend het kan Horizon zijn geweest of Kim, wie weet zelfs Einder de wind is nu zijn milde helper en ook de tijd, ongrijpbaar en toch nog immer alom aanwezig…

vermaak me dan bijt het witte blad hem toe een scheve grijns in de hoek geplooid, de spanning nog ongelooid blijft hij bij zijn leest de altijd trouwe pen leest zijn vlottende gedachten hij stuurt en stuwt zijn onbestemd ideeëngeweld door de inkten tijd van over altijd wereld op zoek zonder ooit te vinden naar wat moet en altijd zal geweten…

de ochtend treft hem met korsten bloed op de gescheurde lippen zijn nacht was weer geweldig een advocaat wrijft zich in met gladde olie voor de ziel hem kwam een zoete droom van overvolle zalen succes op andermans kap de dag verlegt haar grens uur na uur een spervuur aan verlokking en twijfel tussen goed en kwaad en wie wat het best…

hij is toe aan een uitdaging na maandenlang elke dag dezelfde als ervoor en erna rusten op plots gekomen lauweren werd het niets hem ineens teveel bergen beklimmen wil hij zonder zuurstofmasker de diepste zeeën verkennen een duik nemen in de ziel van het wezen dat hem stuurt en op drift heeft achtergelaten voorlopig schrijft hij plannen…

de woorden galmen in het rond verzamelen zich tot akkoorden tot verstand, tot houding verstandhouding eindstation van een trein vol mensen die zich dichter weten bij het leven en de dood die daarbij hoort, lacht om de onwetendheid van zovelen die geeneens de letter volgen van hun eigen geloof te klein om stuk te slaan vliegen op een…

een religieus citaat in beperkte kring uitgesproken en de kerk staat in brand een accident de parcours en wraakengelen zijn bereid de zonde van zelfdoding te brengen tot in de huiskamer der gelovigen waar ze heilige kaarsen branden opdat de opperchristen snel een verzoenend Woord zou richten tot de vertoornde andere massa voor die haar…

ik voorspel alles de vrede en de oorlog voor elk wat wils zoals dat zuinig heet in de flauwe volkse mond nee, ik laat niet af te duur voor de gelovige maar breng tweespalt mee en af en toe verzoening in het trouwste hart ik min de mindere verminder de meerdere naargelang het verlangen naar vervulling van de leegte die elkeen zo graag…

de avonden vullen zich met herfstige vaalheid waar de zon slechts vlucht voor de immer groeiende nacht het is niet kil noch koud maar warm al evenmin het is de tijd van sterven even uit de weg te gaan om tot rust te komen na maanden vol van leven de dood dan toch aanvaarden en ergens ook wel weten dat niet volstaat dus alles overnieuw…

hoor en wederhoor het geweten credo en nog gaat het woord niet vrijuit, er zijn regels en ook hele coupletten een vers staat nooit helemaal alleen de gedachte uitgedrukt zwart op wit is soms mistig, ook wel te rauw om te verteren maar altijd onuitwisbaar in het geheugen gegrift wis en waarachtig onuitwisbaar dus niet altijd vergeetbaar…

hij is een kind van zijn tijd weet niet hoe spelen met twee kan leiden tot meer hij gooit veel liever zijn pc tegen een muur bij het minste defect of aarzeling, hoe artificieel ook ziet hij enkel een ontrouwe vriend het soort dat weigert uitleg te verschaffen en dom voor zich uit staart het is een zwart gat dat hem levenloos verwelkomt…

de dag was zondag zonder zon af en toe was er regen en hagel en voor de oprechte schooier een nagel voor zijn krabbig werk bovenal zag ik mensen in alle formaten, geuren en kleuren ze zweetten muziek, net als ik en deinden dezelfde zee onder meer dan één teevee het was de eerste keer dat oktober weer revolteerde en op weg naar huis toe…

zijn hel heet leegte tot explosief verval een enkel geval vol niets dat hem verder drijft vervuld van chaos ruikt hij naar vreemd en andere ongekendheid stuurt hij stuurloos op de eeuwigheid aan ditmaal zonder nalatenschap een leven zonder kern holt hij nog verder uit met de scalpel van bedrog meer redenen ziet hij niet enkel nog de…

ze slaapt, de slaap der onschuldigen straalt vanaf haar verheven gelaat de nachten van haar zijn jong en fris, zonder rancune ze weet slechts lief te hebben hij loutert zijn geest dwingt zich ook lief te hebben een ander is een ander is elkander, hij vecht de degen in zijn hart vecht koud terug komt de ochtend hem verlossen, het is…

kinderen hand in hand in de rij per twee herleeft het verleden het luisteren toen nog naar het wegsterven van stappen in koud betegelde gangen eindeloos in hun lengte van de strengste meesters in de hoek een jongen met zicht op twee muren wat plafond en een stukje vloer nog meer van die fletse tegels het zwart in vierkant gegrijns en…

ik droom als een dichter dicht als een dromer over de stad waarin ik leven wil een oord vol huiskamers met stoepen onder de stoelen en een lach voor iedereen die net de hoek komt omgewaaid een stad vol van A en plaats voor het hele alfabet waar zwart niet de toon bezet maar onderstreept hoe kleurrijk anderen elkander kunnen maken met een…

kunnen we nog vrijen en ik sloeg een pannenkoek in mijn kabeljauwskelder nog eentje meer natuurlijk keek ze me vreemd aan de interesse in haar ogen te voelen, ergens heel hoog tussen mijn jeukende schoenen de rest van de avond werd met geen servet gedept er was sprake van geen sprake al vertellen de buren nog steeds straffe stoten over…

hij is een typische man een geval zoals zovelen gevallen onder het juk van maatschappij en conditionering met een hopeloze staat van beëindigde dienst de signalen die hij zendt terwijl hij door het leven rent worden niet altijd opgevangen hij blijft een gevangene tussen de muren van ratio en emo zijn geneesmiddel bestaat niet in deze…

kunnen we nog vrijen en ik sloeg een pannenkoek in mijn kabeljauwskelder nog eentje meer natuurlijk keek ze me vreemd aan de interesse in haar ogen te voelen, ergens heel hoog tussen mijn jeukende schoenen de rest van de avond werd met geen servet gedept er was sprake van geen sprake al vertellen de buren nog steeds straffe stoten over…

hij werpt zijn stoornis in de strijd om rivaliteit zijn meest te duchten wapen haar hart nogmaals te penetreren met zijn onnavolgbare verlangens geprikkeld omschrijft men hem als hij weer eens zonder klank maar met een uitgesproken beeld zijn woorden is verloren en dan maar met zijn vuisten communiceert het bloed van haar geliefde doet…

zijn dag wordt steevast gekleurd door hem op drie te zetten in beeldjesland immers bepaalt de tijd de programmering zowel digitaal als analoog na een tijd voor zout en de onontbeerlijke patatten komt een poosje in de kuip vol water en geurig schuim en dan het relaxen de kousen voeten recht vooruit de opwinding van een uurtje ingeblikt…

hij is in, volledig in tiem of team, hij staat paraat voor de daad geen klachten over hem dat is naast zijn intimiteit waarvoor hij strijd levert als een moderne Da Vinci nieuwe technieken exploreert om te komen tot het juiste zicht zichzelf te verdrieten om een stel tieten niet van hem maar wel voor hem opgericht of naar beneden gericht…

ze staan weer te knipperen met zijn tweetjes op de kloof die beiden Rode Zee doen zijn hij links en zij rechts het centrum al lang voorbij werpen ze extra blikken naar de ander die daar wegdrijft ongekende hoogtepunten tegemoet spelen ze verdwaasd het spel van zichzelf dan maar behelpen het schaarse contact vandaag dat hen nog sporadisch…

zijn welbevinden hangt af van de staat van zijn gebit staat elk stukje brokkelwit nog wel in het gelid of zijn er deserteurs of verbergt het zich achter wat geel wat bruin of zelfs een beetje zwart? hij maalt er wel degelijk om - hier knarst het soms tot 's ochtends vroeg - behalve als hij tandpijn heeft dan hangt zijn bek verzuurd door…