zij weende
haar tranen
in de Steenbornbeek
en de Steenbornbeek
vloeide haar tranen
in de Molenbeek
en de Molenbeek
in de Herk
en de Herk
in de Demer
en de Demer
in de Dijle
en de Dijle
in de Rupel
en de Rupel droeg
haar tranen
in de schoot der Schelde
en de Schelde stortte
haar groot verdriet
in de Noordzee
waar…
een klein meisje
dat op een
schommeltje zat
schreide haar
schortje nat
haar mammie vroeg
waarom schrei je
schat
je maakt je
schortje nat
maar het meisje
schreide
schommelend haar
schortje nat
omdat het op een
schommeltje zat…
ik stap behoedzaam
in de kille ochtendstad
verblind
door de lage zomerzon
langs hondenpoep
en
nachtbraaksels
van vierenden zonder grenzen :
ze aten
spaghetti
kip met curry
en
friet
wat de honden aten
weet ik niet…
ik word elke ochtend
wakker met een
ander leed
en gisteren zei
een vriend
dat ik steeds meer
op mijn vader leek
nu begin ik dus
meer en meer
te laten wat
ik vroeger in
mijn vader haatte…
ze ritselt brood
uit papieren zakken
ze ritselt kaas
uit cellofaan
ze ritselt boter
uit een botervlootje
en slappe kwark
uit een plastiek kom
ze ritselt klontjes
uit de suikerpot
ze ritselt de koppen
uit de krant
en aandelen
uit de markt
ze ritselt
op haar sloffen
naar de oude zetel
in de voorste kamer
ze ritselt met wat
oude…
zij sliepen al jaren
in zwijgzaam akkoord
hoorde hij haar
snurken
dan nam hij het woord
bleef hij zwijgen
dan snurkte ze voort
als hij sprak
was het altijd lief :
‘jij bent mijn hartendief
en ook al snurk je
ik blijf voor altijd
je kleine schurkje’…
zijn grote brein
belet hem
te denken
met zijn hart
dit geeft hem
veel verdriet
en hij begrijpt
het niet:
hij oefent veel
ja, elke dag
na de ochtenddouche
drie kwartier
en voor het slapen gaan
wel een uur of vier
af en toe
voelt hij wat
en denkt dat
hij vooruitgang boekt
maar telkens gaat zijn hart
wat stiller slaan
dan…
elke ochtend
hoor ik de klokken luiden
ze luiden alle drie
ze luiden luid en atonaal
en doen de honden huilen
waarom ze huilen
ze weten het niet
wie weet waarom
de klokken luiden
niet voor de doden
niet voor verdriet
wie weet waarom
de klokken luiden
ik weet het niet…