Gedichten

gedicht (nr. 5.391):

Sotto voce

Zoveel soorten van verdriet
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Nog is het mooi, 't geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.

Schrijver: M. Vasalis
Inzender: FFvK (H), 11 augustus 2025

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: afscheid

afgesneden

3.0 met 121 stemmen

54.559

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Leanne, 8 maand geleden

Afscheid nemen van jou moest ik toch. Of het nu vandaag zou zijn of over een week. Als jou lijden aan het einde maar bespaard bleef. Jij bent zacht ingeslapen, maar ik voel de pijn nog iedere dag.

Anna Kant, 2 jaar geleden

Zij helpt mij elke dag.
Dank voor deze opzet!

Shakirah, 5 jaar geleden

Het is heeeeel mooie poëzie, ik wou dat ik het had geschreven...

Bas Nevink, 11 jaar geleden

En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn...

Prachtig! Te voelen als een geliefde de deur van het contact op slot doet. Je in vertwijfeling en beduusd achterlatend. Oh, wat voel ik me de laatste tijd vaak zo. Oh, wat bewonderenswaardig als je dat zo kunt verwoorden als Vasalis doet.

Geef je reactie op deze inzending: