Queeste
Stilte trok een lichte schil, lijn van grafiet waarbinnen -
je voeten behoedzame dieren, een trilling van lucht was je vinger.
Het oog werd opgetild, in een gondel gelegd, de pupil vloeide samen
met de kleur die nog onbegonnen was van kleur,
vorm die, ongeplooid, nog nauwelijks richting bekende.
Als het luchtdunste hemd was je adem,
je huid had haar omtrek verloren, met de stilte was je één golf.
Toen brak het wit dat je was en je schedel werd hard:
een burcht voor je pijn en geluiden, granaatscherven, stemmen
van vaders met handen en moeders: een tong als een klauw.
Het licht trok zich terug op de kliffen, jankte.
------------------------------------
uit: 'Een koorts van glas', 2007.
Inzender: vm, 22 juni 2012
Geplaatst in de categorie: kinderen