vuurvlieg
zou mijn monoloog van een glim-
worm willen houden voor jou
je als een zonnebank vol energie
laden en de aanmaak van vitamine
D bevorderen tot je humeur opnieuw
straalt als een pasgeboren zon
met jou is het leven te verdragen
zonder jou verlang ik je te zien
en och ik ben er ook niet knapper
op geworden, de winter knaagt
aan mijn merg, de wind blaast
didgeridoo door mijn lege botten
dat ik je lief heb wordt steeds
duidelijker, zwijg maar het hoeft
niet gezegd, ik wil je alleen maar
vasthouden en nooit meer loslaten
de atmosfeer knettert en jouw stem
valt in zonnevlekken uiteen
Geplaatst in de categorie: liefde
Je hebt echter wel de vuurvlieg ontmensd.
maar voor de rest is het een leuk amateuristisch gedicht...
knappe zinswendingen.
steeds duidelijker klinkt je verlangende didgerido en alpenhoorn.