Alle inzendingen van Alexander Peters

Mijn vader zit in mijn overhemd hij heeft zich in de kraag vermomd zodat als ik wil spreken hij zich strak trekt en ik word verstomd hij wil graag dat ik er het zwijgen toe doe maar hij kan mij niet meer breken hij zit in mijn overhemd en dat doet er lang niet meer toe.…

De wind is een warme bries vandaag en er is geen reden tot klagen vandaag. Alleen over andere koude gure natte dagen. Tjonge, daarover alleen al kan ik uren aaneen klagen.…

“We zien elkaar morgen, oké?” maar waarom niet vandaag? Je weet dat ik ongedurig ben, de kalme golven van de zee namen ooit mijn ongeduld met zich mee. “We zien elkaar morgen, oké?” Ik leg me er bij neer, ook al doet ieder woord zeer. Er is geen windkracht die mijn onrust kan beschrijven. Dat zal dan altijd wel zo blijven.…

Ik loop door hol klinkende gangen zoekend naar de deken van ons verlangen. Daar blijft een echo van iedere stap telkens achter bij het bestijgen van de trap naar de slaapkamer van zoete uren, naar het bed waar liefkozen eeuwig zou kunnen duren. Die kamer blijkt leeg en ik staar naar de hier en daar oud beschilderde muren.…

Voor jou schrijf ik wel duizend verhaaltjes over bomen, bloemen en niet te vergeten de sterren, want daar zijn er ook wel duizend van in ieder geval meer dan ik ooit tellen kan.…

Mijn laatste gedachten vandaag: mijn huis is nog niet opgeruimd, mijn papieren zijn nog niet geordend, ik ben weer niet begonnen met geld te sparen. Ik ben wel een illusie rijker: jij hebt mij vandaag verlaten, en dat terwijl ons leven samen sterker zou zijn dan de Nederlandse dijken.…

Eenzaamheid is onuitgenodigd gekomen zomaar in mijn waken en dromen hij heeft zijn jas uitgedaan en zich gezeteld in mijn lichaam genesteld in elke traan die ik zo nu en dan pleng in de hoop dat hij weg zal gaan verankerd in mijn ziel laat hij zich niet verjagen zelfs niet op zonnige dagen het staat buiten kijf zo moet ik met hem leven…

Ik heb je lief mijn schat. De breedste rivieren van dit land heb ik door jou onderschat. Het IJsselmeer is dieper dan ik ooit gedacht had. Ik heb je zo lief dat ik de buitenwereld tegenovergesteld beleef. Van mijn belevingswereld ben jij de dief. Ik kan niets meer omschrijven. Jij probeert mij in te lijven. Maar ik heb je zo lief.…

Wat een geluk ik heb vrienden om mij heen ik ben niet langer alleen niets kan nog stuk op hun kan ik bouwen wie dat in zijn leven heeft kent de onvoorwaardelijke liefde en het rotsvast vertrouwen zoals een kind dat in zijn ouders vindt.…

Je weet het niet meer iemand speelt met je geheugen en doet dit steeds maar weer je duikt in je herinneringen maar het is zo duister daar weten of die koffie vers is valt je al zwaar alles om je heen is nieuw het ruikt toch zo fris je hoort iemand zeggen dat het al weer mis is maar wie is die vrouw en wat wil ze van jou?…

Hij ligt op je te wachten en kruipt langzaam naar je toe. Je merkt er meestal weinig van. Hij ligt op je te wachten tot op de dag dat hij toeslaat dan is het veelal te laat. Hij ligt op je te wachten stil en schaduwloos. Hij wacht totdat hij stilaan je lichaam verkracht.…

Mijn tranen kleuren zwart duisternis overspoelt mijn gemoed het verdriet zoekt zijn baan vanuit mijn hart ik laat het maar gaan dit monster is toch niet te verslaan.…

De wereld wacht op mij maar niemand staat voor de deur, belt aan klopt op het raam en is schouderophalend gegaan. De wereld wacht op mij maar mijn adres is zoekgeraakt en mijn telefoonnummer zoekgemaakt. De wereld wacht zeker op mij maar men kan mij maar niet vinden. Rustig zo.…

Als zachte, verfrissende regendruppels in de zomer als een dikke wollen winterjas, die mij verwarmt tegen de kou als buiten spelende kinderen in de lente, maar ook als vergankelijke dorre bladeren van de bomen in de herfst. Zo vind ik je iedere dag, neen soms ieder uur, weer uit.…

Een ieder doet zijn best om te stralen als de lampjes in de boom doet een stapje meer voor goede sfeer nadat hij zijn dorst heeft gelest mensen zijn iedere keer weer net even vrolijker en kijken tevreden terug naar hun verleden geen fout, geen kreuk in het papier alleen plezier vinden allen hun weg naar kerk of zomaar een samenzijn…

Zijn stevige handen pakken mij op een veertje, hij glijdt langs mijn lendenen en leert mij zijn opwinding kennen ik ben allang versmoord voor het eerst laat ik mij volledig gaan remmingen heb ik niet meer nooit eerder gedaan ik wil nog een keer maar als ik dan in zijn armen lig voel ik een onbegrensde vrede ik verlang naar meer meer liefde…

Dag jongen zijn laatste woorden verwrongen met zijn laatste adem een rochel was het meer ja dat was het hij had het wel gehoord een echt afscheid dat was wat hij had gewenst daarvoor was er ook dit maal geen tijd.…

Het is midden in de nacht. Als fluweel zo zacht worden voorheen harde woorden rustig uitgesproken. Overdag hard en bijna onmenselijk, uitgescholden en belachelijk gemaakt. En je dacht “was ik met mijn zinnen maar ondergedoken.” Maar de nacht met zijn maan en sterren maakt alles weer goed en de zinnen zijn weer zoals het moet: als velours…

In de vensterbank een schaaltje met uitgedrukte sigarettenpeuk de definitie van leuk een kerstboom opgetuigd uit jaren her, ballen gebroken, engelenhaar met een bruine gloed hij kijkt eens om zich heen hij schudt wat as van zijn mouw voor hem is het sterrenstof naar buiten op zoek naar het beste kerstsloof het is kersttijd dat is…

Gaandeweg denk ik steeds meer aan jou of eigenlijk aan ons hoe we samen liepen in de kou hoe wij “plons” in de gracht vielen onze ogen waren teveel op die van elkaar gericht kletsnat waren we eenmaal op de kade wreef je rillend met je handen over je betoverend mooi gezicht maar dat was toen dingen die je nog eens over zou willen doen…

Sommige bomen kleuren nog rood van de oude herfst. Het weinige groen geeft aan dat de lente wel zal komen. Zo staat het met mijn dromen. Wat gedroomd is wordt langzaamaan vergeten. Welke kleur de nieuwe dag brengt kom ik wel te weten zolang die lengt.…

je ogen diamanten ze flonkerden in een zwoele zomeravond fluisterde daar de nachtegaal? was het de hand van God die maakte dat jij zo voor me stond? zelden was er een mooiere avond.…

Je bent een schaduwvriend geworden vooral in de zomer wanneer de bomen vol bladeren langs de beekjes staan de vlinders die verraden je aanwezigheid ik kijk op en zie ze dwarrelen dwars door je heen maar als de zon achter de wolken verdwijnt besef ik te laat dat je in het duister alleen bent weggekwijnd.…

Zo volmaakt ben jij dat er geen schilderij, geen foto bestaat waarop jouw evenbeeld wordt geëvenaard zo volmaakt ben jij dat ik het niet zou wagen ook maar een enkel woord aan jou op te dragen.…

Ik weet nog wel hoe het vroeger was onschuld huisde in de muren in de geur van de bloemen kon ik onopgemerkt schuilen klein en overzichtelijk onbedreigd door haar sterke hand onverschrokken daagde zij de buitenwereld uit ik zweeg en keek in haar dappere ogen nu kijk ik in angstige ogen die wereld heeft haar bedrogen ik pak haar hand en…

Ik kijk naar buiten en ik bedenk dat vroeger bloemen zich aftekenden op de ruiten wanneer het 's nachts vroor er groeiden hele bossen zo voor mijn ogen een onzichtbare hand leek het mooiste schilderij te maken alleen voor mij nu gebeurt er niets meer in de nacht maar zo af en toe kijk ik 's winters naar buiten alsof ik iets van het kind…

Iedere morgen bejegen ik jou juichend en jubelend, met één zin betover ik je gezicht van duisternis tot stralend licht. Het is eigenlijk heel gewoon, tegelijkertijd wonderbaarlijk, dat die zin genoeg is: “zonder jou gaat alles mis.”…

Het leven bracht mij aan het wankelen ik keek in jouw ogen en zag ze sprankelen ik voelde mij herboren op een zachte groene weide die zich voor mij uitspreidde de zon die op mij scheen leek het te zeggen je bent niet langer alleen.…

Er zat niets anders op dan naar school te gaan met een schooltas vol met boeken en voor de zoveelste keer een plaats te zoeken in het wiskundelokaal dat ik zo haatte wiskunde was voor de apen ik zat daar volop te gapen totdat ik onoverkomelijk de beurt kreeg en ik er niets van bakte en ik uiteindelijk dan ook zweeg de hoofdaap stuurde…

Nog even hou ik je hand vast het voelt zo klein, zo breekbaar waar het eerst zo grof, zo krachtig was is het leven weggegleden ik zie je ogen niet je houdt ze dichtgeknepen zit daar achter nog macht de controle over het leven je hebt het nog niet helemaal opgegeven dan plots een kleine knipoog een laatste ademstoot ik zie nog even…