Alle inzendingen van Alexander Peters

Seizoenen die ongemerkt in elkaar overglijden wij kunnen ons niet meer voorbereiden en kopen de wollen trui als het kwik plots daalt buiten de regen in sneeuw is vertaald plots wensen wij elkaar het allerbeste en een gelukkig nieuwjaar dit alles laten wij ons ondergaan sneller als wij de ladder langer beklimmen en gefeliciteerd niet meer…

de wind de wind zij is het kind dat ik nooit heb gehad zij strooit bladeren keer op keer op mijn pad alsof ik er niet genoeg van had zij speelt met mij streelt af en toe mijn gezicht ik vergeef haar haar streken, allicht. want de wind de wind zij is mijn kind.…

Ik zet mijn stem op tegen de kale muren hoe lang zal het nog duren voordat ik door hen word opgevreten schreeuwend schop ik tegen de stenen ik leg mijn ziel voor hen bloot in de verte hoor ik hoe een klok de uren al heeft gedood.…

De dag is begonnen met groot tumult de ochtend is krom gebogen mijn hart is met droefenis vervuld terwijl ik ergens hoor, "geduld" hoe vindt een dag zijn juiste baan als hij van meet af aan verkeerd is gegaan?…

Alles lijkt in bloei te staan geuren vinden hun weg naar mij hier word ik vrolijk van zelfs de hond kan lachen ik lach met hem mee de vogels vinden hun weg in mijn tuin kwetteren en fluiten hele verhalen ik versta er niets van maar ik lach tot ik niet meer kan.…

Dat bord ligt daar in stukken weer een aandenken kapot ons samenzijn tot op het bot verrot maar de angst voor het niet-samenzijn heeft bij ons de overhand wij zwijgen alles weg maar het is een waanzin waarin we zijn beland ons huis brokkelt af het tekent ons bestaan ik laat het begaan.…

Spartelend in het water heeft hij de eeuwigheid van de jeugd hij denkt nog niet aan later alles wat hij nu doet doet deugd er wordt onvoorwaardelijk van hem gehouden zijn wereld kent geen wantrouwen de schoonheid kiest hem uit vol vertrouwen eens slaat hij zijn vleugels uit voor nu zal hij hier zijn kasteeltje bouwen.…

Ik heb een fantasie daarin is er plaats niet voor één of twee maar drie mijn hart is sterk genoeg om dat gewicht te dragen je hoeft het maar te vragen toe, niet zo nukkig ik maak jullie allemaal gelukkig het blijft een fantasie maar mijn hart klopt voor drie.…

Ik heb het wel gehad en volg eens een geheel ander pad heb veel bereikt en ben tot de slotsom gekomen dat niets is wat het lijkt je kunt wel blijven dromen maar het leidt nergens toe, dat lijkt een treurige conclusie vooral daar ik overal de zon in zie maar dromen komen spontaan en wijzen mij een weg waarvan ik zeg hij is mooi en goed…

Als je wat ouder wordt zijn dingen anders wat krom gebogen lijkt is recht gelogen zoete koffie heeft plots geen smaak wat zoute soep was is nu flauw en zo gaat de lijst door eigenlijk is alles anders dan daarvoor en zo kijk ik ook naar ons zijn we nog zo doldwaas verliefd staan we snel even op uit bed heeft de één de koffie al gezet…

Een mens zonder kennis van verdriet kent de waarde van een glimlach niet.…

Ik heb mijn zinnen gezeefd ik hoef niet te keren ik heb geleefd.…

Een veertje door de wind gedragen valt neer op mijn hand na een zwerftocht van vele dagen is zij bij mij beland dan laat zij zich weer tillen alsof zij wil dansen op de wind ik laat haar gaan had ik ooit anders gedaan?…

zon komt op licht valt op je neer de rozen gaan open.…

De kamer krioelt van herinneringen ooit was er hier een druk verkeer van op en af, van heen en weer en telkenmale boven alles uit jouw stem die zelfs fluisterend hoorbaar was een mooier geluid heeft er nooit geklonken nu heerst er een luide stilte tussen ons beiden in alles is van jou.…

Denk aan mij als je mij vertrouwt voor altijd ben ik bij je ook al werd ik niet oud dat staat daar buiten kijk eens door de ruiten dan zie je mij staan kijk goed, ik ben nooit bij je weggegaan denk aan mij zodat je weet dat ik van je hou over de grens heen stuur ik je mijn liefde twijfels zijn er geen ik hield van jou tijdens mijn leven…

Nog even hou ik je hand vast het voelt zo klein, zo breekbaar waar het eerst zo grof, zo krachtig was is het leven weggegleden ik zie je ogen niet je houdt ze dichtgeknepen zit daar achter nog macht de controle over het leven je hebt het nog niet helemaal opgegeven dan plots een kleine knipoog een laatste ademstoot ik zie nog even…

Ik wenste mij een steen ik kreeg een diamant wat valt er nog te wensen ik wenste mij het licht wat ik kreeg was een gedicht wat kan ik mij nog meer wensen…

Iedere keer dat afscheid nemen iedere keer weet je misschien is dit de laatste keer en toch doe je het weer je zwaait tot haar beeld samen smelt met de omgeving je ziet haar niet en het is wel zeker dat ze jou niet ziet ze zag je al niet toen je bij haar op bezoek was ze keek dwars door je heen jullie zaten daar samen maar zij bleef…

We kwamen elkaar weer tegen en lieten de lust zwaarder wegen dan een weg te vinden in de breuk van de onbeminden vrienden in verraad we zouden ieder naar de eigen bron maar één van ons begon van rode rozen, sterren en de zon te spreken, dus die sentimentele onzin werkte toch en we vonden elkaars lijven en ontdekten dus te laat dat we…

Ik heb je lief mijn schat. De breedste rivieren van dit land heb ik door jou onderschat. Het IJsselmeer is dieper dan ik ooit gedacht had. Ik heb je zo lief dat ik de buitenwereld tegenovergesteld beleef. Van mijn belevingswereld ben jij de dief. Ik kan niets meer omschrijven. Jij probeert mij in te lijven. Maar ik heb je zo lief.…

Ik dacht laat ik eens gelukkig zijn. Ik koop het gewoon. Nergens te vinden en naar het schijnt komt ongeluk vaak gratis, zij het vaak traag en diep, diep verborgen, verhuld in duizend zorgen. Geluk is echter niet te koop Iemand ging er mee op de loop.…

Ik zit weer eens voor mij uit te staren de bladeren zijn verkleurd en wachten weer op de opknapbeurt van de opeenvolgende jaren. Zo verging het ook de bloemen, geen bij meer die om hen heen wil zoemen. Maar volgende jaren zal het hen beter vergaan dan zullen ze allemaal in de zomer in volle glorie in het zonlicht staan en zullen alle bijen…

De wanhoop in mijn hart en de waan in mijn hoofd hebben mij van de waarheid beroofd ik zag slechts de schijn ontsprong zo de pijn die de werkelijkheid heet te zijn nu ben ik weer echt tenminste, dat is wat mijn dokter me zegt maar er zijn dagen dat ik weer die waan wil uitdragen er is niemand wie ik het waarom kan vragen.…

Hier staan we dan op de hoek van de straat het is nog niet te laat om ons huis in te vluchten daar wachten onze oude stoelen vol ongeduld op ons ze zitten vol gaten van versleten gevoelens en eenzame woorden we zijn nog niet te laat de kachel daar smeult nog wat we wachten vol twijfel wie als eerste binnen gaat.…

Het word steeds lichter steeds mooier in mijn ogen meer bloemen komen op meer lichtschepen varen mij voorbij ik kruip in je huid het strekt zich uit over heel je lichaam ik voel een hand elke morgen zacht en licht over mij heen gaan.…

Mijn verdriet zit verscholen achter de wolken ik vlieg er s'nachts naar toe daar ontwaar ik het hele universum en het verdriet is nu onvindbaar tussen al die sterren ik laat het daar maar achter ik heb het ook niet nodig verdriet is zwaar en enkel overbodig.…

Nu ik je zoveel mis kan ik beter zwijgen en zal het papier alleen betraande letters krijgen.…

Laat ons niet langer van weemoed spreken dat kun je wel doen maar het zal eens onze liefde breken laat ons van mooie dingen zoals vroeger eens een bard onder het raam kwam zingen van een tuin vol rozen we keken naar hem toe hij zou ons doen blozen maar laat ons nu onze lijven zacht tegen elkaar aan wrijven kom laat ons niet langer…

Ik kijk naar je op een foto een warme gloed van verlangen gaat door mijn aderen heen verlangen naar de lust naar je naakte lijf verlangen naar de warmte van je hart verlangen naar de schoonheid van je blauwe ogen verlangen naar de hand strelend over mij het is misschien beter als ik geen aandacht aan jouw foto schenk maar mijn god ik word…