Alle inzendingen van Bert Weggemans

Staar door de Dagen van het Nieuwe jaar Dat na een Ademtocht al Door de toekomst Is ingehaald - Vandaag is al Weer gisteren, Morgen is vandaag - Zo immers zijn We gaan leven In dit overontwikkelde Land - tijd om van Het nu te genieten Is er niet, is er nooit, En heimelijk sta ik Te verlangen naar Verder, verder…

Klanken van de Pastorale Met Shaffy en List Boren het diepste In mij aan Word zonder dat ook Maar iets in mij Verzet wil bieden Door hen met Mededogen bewogen de Hemel ingezogen naar Het hemels licht - Blauw, rood, in Nevelslierten gevangen in Altijddurend Noorderlicht…

Bij een nieuwjaar De eerste handen Afgerukt - was het Maar bij een Paar vingers gebleven - De eerste ogen Die in dit leven Nooit meer zullen Zien, terwijl de Tijd zonder mededogen Doorgaat met waar het Mee bezig was - De mate van menselijk Lijden te meten - En de eerste dode Weer is gevallen Bij een grimmig feest…

Zie te scherp Met mijn nieuwe Lenzen Zie de blaadjes Aan de bomen weer Het groen dat Levensecht bij Mij binnenkomt Maar ook de Schaduwen worden Haarscherp ontleed Te scherp zie ik De pijn die Langs mijn adem, Langs mijn leven gleed…

Buitenstaander Ben ik geworden Zo langzamerhand Die door het Raam naar binnen Kijkt in wat Mijn leven moet Zijn - matglas Vervangen door Honderprocent Doorzichtig Glanzend glas Dat zich langs De adem van Mijn leven Uitstrekt Adem die niet Meer neerslaat Leven dat niet Langer zichtbaar Is…

Het ik gevoelloos Zo lang, te lang, Emoties die zich Niet meer lieten Kennen - Afgevlakt gevoel In een mens die zichzelf Verliest aan een wereld Verloren in schuld Asgrauwe hemel overdag Ondoordringbare nacht Een lange tunnel Zonder vluchtstrook Onbewust biddend Dat er aan het eind Van de tunnel weer Licht mag zijn…

Buig met zachte Beweging het Dunne ijzerdraad In de richting Die ik bedoel En zie dat Met lichte weerstand Het draad zich Onverwacht ontpopt Tot een metalen Sleutel voor de Muziek die jij Voor mij spelen gaat, De sonate die ik bedoel, Het oor dat weer luistert De handen kennen weer gevoel…

Een ongeluk, zeg jij Zit in een klein hoekje, Maar dan ben ik Wel dubbel aan De beurt - Ik heb mezelf Aan nader onderzoek Onderworpen, zoals Dat wel vaker gaat - En ontdek bij mij In elk hoekje wel De vorm van een Honingraat…

Voor Ginus Wijnholds Uit hetzelfde nest Geboren - uitgevlogen Toen de tijd Daarvoor gekomen was, Daarna elkaar wat Uit het oog verloren Maar op het lest Altijd nog vogels Uit hetzelfde nest…

Huis dat Lichaam heet Al jaren in verval Noodzakelijk onderhoud Wegens permanent Tijdgebrek niet Uitgevoerd Overal kieren en Spleten, planken Die het begeven, Dak dat lekt - Wilde er nog Wel in wonen, Maar zag op een Morgen een wit bord Met zwarte letters Op mijn gevel aangebracht Mijn lichaam was Onbewoonbaar verklaard…

Hart in alle Kleppen en kamers Verijsd, bevroren Machinekamer die Mijn leven op gang Moet houden - Want dat is Immers haar taak - Dan zie ik mezelf Weer zitten bij Muziektherapie, Aanzwellende muziek Die doordringt In het binnenste, Mijn diepste kern, Die het ijs van Binnen smelten laat En zie dat het voorzichtig…

Later als niet Jij het leven Maar het leven Jou heeft losgelaten Heb jij niets Om naar terug Te verlangen Want alle idealen Waar je voor Gestreden hebt Zijn in rook Opgegaan - Onzichtbaar vergaan In de lucht die Jij geademd hebt…

Gedichten Zeggen veel, Zo niet alles, Over wie je bent - Jij…

Veel gespin Om haar heen En weinig wol Geen vlees meer Op de botten Schaap dat zich Zinloos scheren laat Ontdaan van alles Dat haar eigen was Starend in de Kluwen die ze Zojuist heeft afgestaan Die ongesponnen blijft Zoals ook haar leven Nooit is begonnen…

De dag is al In de avond Opgelost voor Ze begonnen is Horizon die zich Niet meer kennen laat Blijf alleen achter Op de stoepen van De stad, straten Vol mensen die Zichtbaar voor Elkaar onvindbaar Zijn - winkeldeuren Die gaan sluiten Zonder dat ze Voor mij ook maar Een ogenblik open Zijn geweest Met lege zakken…

Glazen die weliswaar Ontspiegeld zijn Maken mij het Zien gemakkelijker Maar gelijkertijd Lijkt het alsof Ik door matglas Naar de wereld kijk - Maar deze dag Die geboortedag Van een bijzonder Kind Genoemd wordt En waarop het licht Uitbundig schijnt Het schitterendste licht Dat er bestaat Komt rechtstreeks zonder Ontspiegeling…

Heb de afgelopen Vierentwintig uur Eigenlijk alleen Maar geslapen omdat Het niet alleen Buiten maar ook In mijn hart Grijs, nevelig en Regenachtig was - Maar nu is het Kerst En word ik wakker In een ochtend met Stralend licht, Dat sterker is dan Al het donker op Deze aarde - en Krijg ik het leven Vandaag opnieuw…

Die mezelf was Kwijtgeraakt, Zelf niet meer Wist wie ik was En waar ik Vandaan kwam Laat staan dat Ik wist waarnaar Ik op weg was, Breng met dikke Verf op dit doek De pijn van mijn Leven aan - Elke klodder die Zichtbaar achterblijft Is uiting van een Traan die onzichtbaar In mij achter bleef Maar nu voelbaar Langs…

Loopt doelloos Door de straten Van de stad Op weg naar Nergens met Onderweg een Kop koffie in De pastorie Waar hij zijn Vrienden van de Straat twee maal Daags ontmoet Om daarna verder Te gaan naar Nergens, verder Op zoek naar Zichzelf die hij Onderweg is kwijtgeraakt Hij weet immers zelf Niet meer wie hij is…

Zijn leven zo Bitter als zijn bier Vraagt hij zich Elke dag wel af Wat doe ik hier 'k Heb toch niks Misdaan en toch Keert iedereen zich Tegen mij Alleen maar omdat Ik zei Dat ik aan niemand Een hekel heb, Ik gewoon niet kiezen Kan tussen Mensen die mijn Vrienden zijn, Die mij beschouwen Als een van de hunnen…

Voor Alda ' k Wil nog wat zeggen Maar de woorden die Zich aan mij opdringen Blijven onuitgesproken - Ongeboren blijven ze rusten In mijn opengevouwen handen Die deze dagen verlangen Naar vrede, veiligheid en rust Om aan te komen op de Door God geschapen kust Waar ook jij door Ruwe stormen heen Door het vuurtorenlicht…

Aso verpakt in het Anonieme blik Dubbele knalpijp Immens lawaai Tien kratten Amstel In de kofferbak Luidsprekers die Dwars door glas En blik honderden Overbodige decibels in De ruimte lanceren De diepe bas die Mij het denken Onmogelijk maakt Doet dat op Een vaste dreun Die is gemaakt, zo Lijkt het op het oog, Voor…

Ben vergroeid Met de natuur En alle schoonheid Die zij meebrengt In het dik pak Sneeuw ben ik Die ene vlok Die onzichtbaar Met de andere Vervlochten is In de felle Regenbui ben ik Die ene druppel Die naamloos met De andere mengen Zal - in de ijsvloer Waarmee het kanaal Voor mijn huis Is toegedekt ben Ik die ene ijskristal…

Kijk in de spiegel En zie ogen dof Van levenspijn - Zo veel vragen Heb ik, antwoorden Die moeilijk te Verkrijgen zijn, Sta zo vaak Versteld van De ongerijmdheid Van dit leven, Voel me zo arm en naakt Dat ik alleen Nog maar jouw Ogen zie waarin Ik de mens ontdek Die ik al haast Was kwijtgeraakt…

Hulpverleners Buitelen over Elkaar heen Om ouders Die van elkaar Af willen Te ondersteunen In de heftigheid Van de vechtscheiding Waarin ze zijn Verwikkeld - Ieder in zijn eigen Tunnel, met de Beste bedoelingen Maar het totaalplaatje Al lang niet meer Overziend Niet beseffend dat Papa en de jongens Buiten de…

Terwijl stadionlampen Hun licht in aanvankelijke Fletsheid op betonnen Muren werpen Zwermt anderhalf uur Voor het treffen een Golf van tienduizenden Spreeuwen in de Avondschemering Die voor alles het Afscheid in zich draagt, Vormen aannemend Die bol en rond zijn Maar ook langwerpig Als een zandloper uitgezakt Legt ze…

Voor Jeannet Ik zwijg want Ik weet de waarheid Woorden die zichzelf Afbreken al voor Ze gevormd zijn Zwangerschap die Plotseling ophoudt Zonder reden Want alles was Toch goed, zeiden De specialisten, En zij konden het Weten want ze Hadden er voor Doorgeleerd - Maar wij wisten Wel beter - daar Hoef je geen…

Indachtig het Idee dat ik Altijd van Je houden zou, Mijn leven lang Voor jou zou Zorgen, in goede En minder goede Tijden - Besef ik dat Ik binnenkort Een kleine vijfendertig Jaar met je samen ben, Daarom heb ik Mijn liefde voor Jou niet alleen Met woorden, maar Ook met diepdoorleefde Kleuren vormgegeven: Deze…

Toen ik jou Niet langer Vast kon houden, Je niet terug Kon trekken Het leven in - En toen jij Er voor koos Er niet meer Te zijn, op te Gaan in je eigen Luchtledigheid Waar je onvermoed Al zo lang in Was opgegaan Bleef ik alleen Achter met de Beide kinderen Die we samen kregen - De diepste afgronden Heb ik gezien…

Regels die als Vanzelf opwellen Uit de diepste Krochten van Mijn ziel - Die uiting geven Aan wat er werkelijk In mij omgaat - Maar als ik Mijn eigen verzen Teruglees merk Ik dat ik tussen De versregels door Ook heel veel Dat er wel was, Wel is, en altijd Zijn zal, Verzwegen heb - Poezie is, merk ik, Voor mij…