Alle inzendingen van Egbert Jan van der Scheer

In de verte slaat een toren acht slagen de zon zakt westelijk naar de horizon kleurt de kim met rood zoals de dag begon in schone licht van voorjaarstint gedragen zachte bries die ’t water licht doet rimpelen strijkt over de wuivende halmen van ’t riet en wiegt zacht het nestje van een karekiet aan overzij zie ik lammeren dartelen uren zit…

Vlammend schijnsel vanaf vroege morgen over nevel en dauw ontsprongen in straling en warme gloed bij je weerspiegelende deining over golven zit ik dromend te staren op het duin waar water en licht de einder voedt en in ritme van een eeuwige zang de getijden naar de kusten voeren de stem van het verlangen droom van vele eeuwen een lokkende…

In zachte sluimering van winternachten diep in dromen over lente en zomer jaargetijden waarin wij hoop’loos smachten naar dagen van genot als zonnedromer. Reeds horen wij in onze fantasieën heerlijke vogelzang in hoge bomen genieten van die schone melodieën laten die beelden nu al tot ons komen. Zacht zien wij het graan wuiven op de akker…

Heb je last van jubeltenen vroeg mijn vrouw vandaag omdat ik me thans gedraag als veulen op hoge benen. Ik heb ook dat aparte loopje wat deze tijd kenmerkend is te vergelijken met zwemmende vis en een los geknoopt knoopje. Daarbij jubelen mijn eksterogen door genot van open sandaal met hamertenen vreselijk kabaal mijn tred is niet meer…

Eind der wereld is mij niet te ver zolang U het einddoel bent dan trek ik geleid door de ster naar oorden die niemand kent. Waar ik verdwaal door duisternis gaat U mij voor in zuil van licht zelfs door de dichtste wildernis houd ik mijn oog op U gericht. Als wateren mijn weg versperren baant Uzelf voor mij een pad door de nacht bij licht…

Geef stilte een naam, inhoud aan niets draag wind op je schouders bevochtig je hoofd met dauw en luister naar vogelzang. Geef eenzaamheid een naam laat massa zwijgen dring door in het diepste bewustzijn van menselijkheid en liefde luister naar een stem die roept. Geen stilte of eenzaamheid geeft inhoud aan massaal zwijgen en niets kan…

Als zachte bries door kruinen der bomen En warme tongen van onblusbaar vuur Bent U tot de mens op aarde gekomen Geleidt hem van geboorte tot stervensuur. U geeft hem de gave van ’t zien en horen De blijdschap en daag’lijkse verwondering Van bloemenpracht tot zang der vogelkoren Zo U ooit schiep zonder uitzondering. O Heilig vuur doe onze…

Waar blijft de tijd die wij aan woorden wijden Verkwistend strooiend in de wind en het zwerk De tijd in ledigheid zonder paal en perk Waar wij naar achterklap en roddel glijden Waar zijn de tijden van het glorieus fatsoen Dat iedereen zich verre hield van laster Zijn woorden toomde in kluister of raster En geen medemens ooit smaad aan zou doen…

Wat zie ik nog in spiegeling van glimmend oppervlak tussen weerkaatsen van schittering wat is de rimpel die het beeld verstoort en spiegel lijnen ontneemt die binnen zijn geschetst.…

Soms staat de tijd even stil bij kleine of grote dingen net hoe je het zien wil we kunnen de tijd niet dwingen woorden blijven op de plek alsof ze niet zijn uitgesproken opgesloten tussen muur of hek als vuurwerk dat niet is ontstoken gedachten blijven peinzend staan in momenten van stil staren als wij elkaar niet meer verstaan en ons…

Genoten heb ik deze dag gehoord de vogeltonen gevoeld stralen van de zon gezien kleuren van bladeren genoten heb ik deze dag ik heb wind gehoord in kleurig blad en zag ze van de takken dwarrelen tussen dor hout als vlinders zwieren bedekken grond en mossig pad genoten heb ik deze dag als lichtend schouwspel daalde de zon tussen de zich…

Een vlakte dor en kaal zonder oneffenheid of gewelf geen hoogte of ravijn slechts een dode lijn en de vraag, waar ben ikzelf geen leven aan de horizon of ruis door het riet een rimpeling die water streelt briesje dat met gebladerte speelt maar ergens klinkt toch een lied.…

Ver lopen wegen en paden over wereld van weten of niet in ruimte verloren in wijdheid van verschillende meningen en door velden van gevoel waait de eenzame wind van hoop op goede keuze in beperkte wetenschap wie zal die ruimte kennen?…

Hart waarin een woord van vrede en rust vol liefde en vertrouwen voeding vindt zich door geen achterklap of onlust bindt op geen zelfzucht van eer en roem belust. Onbaatzuchtig hart dat slechts liefde kent in een wereld zonder mededogen waar mensen elkaar alleen gedogen geen mens zich tot individuen wendt. Laat je niet sleuren in die mentaliteit…

Blindelings ga ik door de laan der nevelen Voetstaps tastend naar het pad der wijzen Ontwaar bomen als mistige schimmen rijzen Die bedreigend boven mijn hoofd prevelen Laat mij slechts leiden door mijn intuïtie Geen vermoeden waar ik ooit stranden zal Bereik ik de top of kom ik eerder ten val In wanhoop beraad ik mij op mijn positie Waar…

Voorjaar drijft mij tot het schrijven ener sonnet loflied over zonnestralen te bazuinen over vlakke land en vanaf blanke duinen reeds des morgens door vogelkoren in gezet liederen beschreven in poëtische woorden zoals het in het brein des dichters leeft hij het met zijn ziel en hart te kennen geeft dat hij bestaat uit enkel lofakkoorden…

Zacht zie ik ‘t riet langs de waterkant wiegen en golfjes daar hun eigen ritme slaan genietend blijf ik daar aan de oever staan bewonder vogels die over het oppervlak vliegen. Een bootje voor de wind met bolle zeilen trekt zijn voren over het watervlak spiegelt contrasterend met blauwe hemeldak urenlang kan ik hier verwijlen. Rondom wijdheid…

In iedere hartslag voel ik warmte de hunkering naar geborgenheid geen heimwee naar verleden maar ook liefde en vrede in deze tijd. Elke gedachte wil ik wijden aan vriendschap en fatsoen aan zorgend verder leven geen loze kreten maar ook doen. De woorden die ik wil spreken, wel overdacht bewust gericht, zullen harten noch zielen breken…

Niet eeuwig duurt het feest dat ik op aarde zou wensen draag nog de stof van velours en zwart satijn de pijnen zie nog de ellende die er is en hoor het bitter klagen kom leid mij voort tot aan die diepe kloven daar waar die brug nog is waarover ik niet de last kan dragen van het lijden snijd het dan af ik zal niet klagen maar…

Ik zoek de woorden die als zang der vogels klinken vanuit de kruinen in de vroege morgenstond als aan de horizon de eerste stralen blinken en witte nevel zich verspreidend over grond. Het woord dat nacht’lijk duister weer op zal doen klaren het leven als het ware uit de dood weer wekt dan zal de aarde weer het nieuwe leven baren zolang de…

Als zilveren lint tussen bomen, Ruisend, als zingt het een lied. Door dalen tussen heuvels stromen, Waar menig dier van zijn frisheid geniet. Stromend langs eeuwen oude bomen. Een waar festijn voor ’t oog, Waar hij klaterend komt vallen, Vormt in het zonlicht een regenboog Tussen ’t groen stroomt hij weer verder, Een verkwikking voor hert…

Verlorenheid was wat ik voelde. Eenzaamheid en diep verdriet. Alsof verlatenheid door mij woelde, een oog die geen toekomst ziet. Een pijn die kliefde mijn hart. Mijn handen met boeien gebonden. Mijn hoofd bonzend van smart. Zo had ik nergens rust gevonden. Geen mens die zag ’t lijden. Geen mens die dit begrijpen kon. Nergens vond ik een…

Vrolijk kom je aangevlogen. Kleurrijk is je kleed. Glimmend, je kralende ogen. Niets, dat je vrijheid ontdeed. Schone parel uit de hemel. Heerser in ’t azuren blauw. Verheven boven aards gewemel. Heel de horizon van jou. Je leven, één melodie. Een warreling van klanken. Samengevat in schone poëzie. Nooit genoeg kan ik je danken. Stimulator…

’t Is heus niet zo heel erg gemakkelijk, sonnet in balans, metrum en rijm te zetten. Alleen de vorm is al niet toegankelijk door haar strakke regels en de strenge wetten. Verder kom je in de knoop met kwatrijnen het gebruik van de juiste en nette woorden die als aanvaardbaar volta kunnen schijnen welk in de terzinen zich vormt tot akkoorden…

Vrolijk kwispelend loopt hij ’s avonds mee kijkt me aan met zijn trouwe hondenogen weet wat komt maar volgt de baas onvertogen naar het nachthok, elke keer heel gedwee krijgt een versnapering of lekkernij staat mij nog even droevig na te staren gaat dan zijn slaapplaats in op mijn gebaren en de hele nacht is hij geluidsvrij ‘s morgens wacht…

De dorre stilte van het hangend blad gestage starheid van kruin der populieren hol landschap door geen wind omvat waar somtijds toch de storm kan tieren in bulderend geweld en woest verweer tot alles vernietigend slopende krachten geeft zo ravage doet velen ’t harte zeer natuur buigt zich in zuchtende klachten kan ook het fluisteren in de…

Schaduwen tussen bomen fluisteren hun woorden in akkoorden van zachte bries groeien in mosstille geluiden door zonlicht gestrekt tot drempels over zanderige paden. Sluipend door en over elkaar geven elkander geen ruimte vormen zacht licht van de dag om tot nevelige schemer tussen verduisterend eikenhout tot nacht elk zicht ontneemt.…

Legers en/of militarisme, oorlog en wapentuig, egoïsme en/of fanatisme, hard of gewoon ruig. Oorlog en kanonnen, raketten of het zwaard. Zo gewonnen, zo geronnen. Is dit een overwinning waard? Gebruik van “ ‘t vuile wapen”, atoom en/of mosterdgas. De mens kan “rustig” slapen, of geen vuiltje aan de hemel was. Hoe komt men toch aan…

In vele golven gaan mijn gedachten door zeeën van verloren tijd waarin zowel goede als verkeerde ideeën leegtes vulden die wijds verhulden wat verwachtingen brachten. Mijn woorden komen tekort om alle gedachten te vertolken door zeeën meegevoerd zowel goede als verkeerde ideeën uit verloren tijd door verval ingesnoerd niet terug te verwachten…

Zolang reeds duurt mijn reis en in lange tijd heb ik sporen getrokken ver ben ik gegaan maar kwam toch steeds op het zelfde punt maar na vele jaren weet ik nog niet waar ik ben. Al komt het mij heel bekend voor.…