Alle inzendingen van Ingrid Schmitz

De wereld draait onverstoord door, Maar mijn wereld staat stil... Verstoord en bevrozen Sinds die dag dat je ons verliet Het leven gaat zijn gang, Maar het klopt niet Het kan toch niet? Het doet pijn Te doen alsof het leven Gewoon verder gaat En er niets veranderd is Want alles is zo anders nu, Papa... zonder u...…

Een oorverdovende leegte Overmeestert mij Het gemis Schreeuwt het uit, Zonder geluid Ik ben in de greep van Een verlamd gevoel, Verweesd verdriet Ik voel me als een verlaten huis Overwoekerd door Onkruid In de verte staat een oude fontein Daarrond cirkels van opgedroogd water…

op de slee glijden we van de heuvels wit is hun kleur, de kleur van hoop zonder enig obstakel glijden we recht naar beneden ik voel me weer kind, in harmonie, samen met mijn kind maar als ik glijd van de heuvels van het leven gaat alles veel moeizamer ik kom hobbels en putten tegen, ze gooien me omhoog en weer omlaag…

Ik wou je nog zoveel vragen je had nog zoveel te vertellen soms overkomt het mij nog dat ik denk ik ga even papa bellen Dan komt al heel snel het besef nooit meer hoor ik jouw stem of zie ik je weer en net dát gevoel is het allerergste telkens weer…

vandaag nam ik een besluit het zat er al veel langer maar de woorden kwamen er niet uit ik leef niet meer voor jou neem het me alstublieft niet kwalijk het is niet dat ik niet van je hou maar zo is het voor mij wat draaglijk het doet gewoon minder pijn als ik niet verwacht van je er altijd te zijn als ik nood heb aan een schouderklop…

Lood In mijn hoofd En In mijn hart Het slijt niet De tranen Van het gemis Stromen Elke dag Weer een stukje Verder weg Van jou Ongewild Ik wil niet dat je Vervaagt Jouw geur, Jouw stem Wil ik niet kwijt Ik koester Ze slechts In herinneringen Ik laat je niet los, Nu nog niet... Ik houd je nog even vast Want ik ben er…

de stilte suist in mijn oren als een monotoon piepsignaal de halve wereld rust terwijl mijn brein blijft draaien als een op hol geslagen computer ik wil rust maar de rust vindt me niet waar is de "uit" knop?…

kronkelige, dorre takken woelen in mij ze vormen een labyrint ik wil eruit maar ben de weg kwijt muren, langs voor,opzij en achter ze worden steeds hoger takken met scherpe doornen priemen erdoor ze zijn heel talrijk de doornen doen pijn dus blijf ik er af op de doornen heb ik een dikke laag cement gelegd het cement is opgedroogd…

rusteloos dolend dwaal ik rond in huis trap op trap af op zoek naar afleiding, verlichting, om de pijn het zwijgen op te leggen weer een poging tot…

iedereen onderweg ieder voor zich iedere minuut telt zwijgende blikken ik ben onderweg ik zit op de trein en kijk door het raam naar herinneringen peinzend aan wie ik nu ben hoe alles veranderd is wat ik nu zeggen moet ik ben onderweg onderweg in mijn gedachten…

ik zou zo graag willen huilen maar mijn lichaam kan het niet dus blijf ik zitten met dat verstopt gevoel daar vanbinnen tot de dag der bevrijding als de watervallen stromen…

mensen passeren mij in de grote inkomhal mensen van alle leeftijden groot en klein een oude dame wordt naar buiten gereden in een rolstoel wie weet hoe lang zat ze opgesloten in duffe lucht, vol apparatuur? een jonge vrouw streelt liefdevol haar bolle buik haar wacht er nieuw leven bedrukte gezichten komen naar binnen opgeluchte gezichten…

huilende gitaar op een koele zomeravond warm kampvuur brandend naast mij witte halve maan achter donkere wolken magie verhuld in lichtjes sfeerportret van een prachtconcert uit mijn geheugen maar vanaf nu voor altijd in mij…

telkens als ik me slecht voel dan is er altijd weer mijn kat die voelt me zo goed aan en lijkt me te verstaan steeds als ik het moeilijk heb staat hij aan mijn zij ik weet het wel een dier kan toch niet praten? en toch lijkt hij te zeggen komaan, nog even verdergaan hij komt me aaien zo zachtjes langs mijn been met zijn pelsje zuiver…

op zoek naar sterren ergens in de nacht schitterend tegen een zwarte hemel verscheen jij in volle pracht ik sloot mijn ogen nam alles in me op ademde diep in en uit opende mijn ogen razendsnel viel jij en ik deed een wens ademde diep in en toen weer uit terwijl de koele zeewind me streelde door mijn haren…

beetje bij beetje haak ik af mijn lichaam dwingt me ertoe gewoon op, veertig jaar oud, nog zoveel te doen maar nu voel ik me dubbel zo oud wachten tot alles weer beter wordt en er terug nieuwe energie komt tot dan houd ik me maar stilletjes en wacht op een dag zonder afhaken…

nachtelijke uren soms heb ik schrik van jouw drukkend gewicht verstik me niet ik kan niets anders dan jou ondergaan en stilletjes voor me uit staren geen masker geen grimas hopend dat in de ochtendstond jouw logheid wegsmelt bij het eerste daglicht bij een straaltje zonneschijn en een warm kopje thee lijkt alles weer…

ik voel me zoals een cirkel, gepropt in een driehoek het past er niet goed in de cirkel is vervormd en veranderd in een ovaal de driehoek houdt hardnekkig stand hij zal nooit veranderen in een vierkant die driehoek rond mij...…

dagje op het strand voeten in het zand vlieger in de lucht de wind slaakt een stille zucht blauwe hemel witte strandhutjes kinderen lopen over de duinen terwijl verderop mensen over de dijk struinen zuivere zeelucht nog even uitwaaien vakantiegevoel ik wil jou vasthouden tot volgend jaar…

fel wit licht je omringde mij zachtjes en kalmerend me aankijkend, recht in de ogen vragend, is dit de lijn? ik had geen angst maar zo overrompeld door jouw kracht ik stond op de lijn maar besefte het niet ik werd meegezogen door jou, wit licht weg van alle leven weg van mijn leven maar ik wilde blijven ik hoorde toen die stem…

wat is ons leven méér dan een spons onder water? ervaringen, geluk en verdriet worden beetje bij beetje opgezogen in elke vezel bij het ouder worden wordt ze steeds zwaarder en zwaarder om uiteindelijk zachtjes op de bodem te belanden maar als de dood aanbreekt wordt ze opgetild uit het water al het overbodige stroomt vanzelf…

mijn voeten baden in de zee het water voelt als een helende balsem op mijn ziel schelpen zoeken, terwijl gedachten kalmeren zorgen drijven ver weg, wilde golven nemen ze mee terwijl witte meeuwen zweven door een staalblauwe hemel zonder zorgen…

jou missen is niet iets van voorbijgaande aard langs buiten lijkt het te gaan maar als je eens wist hier vanbinnen ben ik niets waard ik wil niet blijven hangen in het verleden maar als ik gewoonweg verder ga ben ik bang dat ik je vergeten zal in het heden deep down weet ik wel dat dit nooit zal gebeuren maar betekent…

Ik mis je De pijn is hard Ik mis je Zoveel pijn in mijn hart Ik roep je Maar je antwoordt niet Ik roep je Ik vergeet je niet Ik denk aan je Er is zoveel verdriet Ik denk aan je Maar niemand die het ziet Ik mis je Wat is het wreed Ik mis je Zo verstrikt in leed De tijd heelt alle wonden? Ik kan die zin niet meer horen De tijd…

het zijn maakt veel lawaai het rijdt over me heen als een goederentrein zo midden in de nacht het legt me lam ik wacht op de zon daar aan de overkant vol ongeduld snak ik naar lichtheid zonder treinsporen…

en toen was het er weer dat donkere gevoel als een krijsende zwarte ekster vliegend door de dreigende lucht vanuit de zon terug opgeborgen in de schaduw daar waar het thuishoort en nergens anders daar waar alles wazig lijkt en is ik wil het kwijt ik wil geen onheilspellende zwarte ekster zijn maar een witte meeuw met…

rauw verdriet puntige scherven kerven krassen in mijn ziel als uitgedroogde aarde uiteengereten door de zon smachtend naar water is het te droog? is het te laat?…

witte kat starend in de zwarte nacht wit licht donker silhouet afgetekend op de muur twee katten wit en zwart, twee tegengestelden nu staar ik terug naar jou, je brengt mij rust en geluk lieve ronkende schaduw in de nacht...…

Pijn Je laat me niet los Troost Ik zoek je Maar blijf tasten Zwaarte Je verplettert mij Lichtheid Je bent weg Maar ik zie steeds Zwart Telkens in Een tint Donkerder…

Wazige slierten Herinneringen Van toen ebben weg Zoute tranen Van nu Wellen op Ik ril Van de pijn Vanbinnen Alles vervaagt Alles vergaat Enkel de liefde blijft over…