Alle inzendingen van Ingrid Schmitz

zee, prachtig groen ben jij het geruis van jouw golven is ritmisch net als muziek zand, elke korrel telt hoe klein ook op je eigen manier ben je groots zee en zand, beide steeds hand in hand…

rusteloos dolend dwaal ik rond in huis trap op trap af op zoek naar afleiding, verlichting, om de pijn het zwijgen op te leggen weer een poging tot…

iedereen onderweg ieder voor zich iedere minuut telt zwijgende blikken ik ben onderweg ik zit op de trein en kijk door het raam naar herinneringen peinzend aan wie ik nu ben hoe alles veranderd is wat ik nu zeggen moet ik ben onderweg onderweg in mijn gedachten…

mensen passeren mij in de grote inkomhal mensen van alle leeftijden groot en klein een oude dame wordt naar buiten gereden in een rolstoel wie weet hoe lang zat ze opgesloten in duffe lucht, vol apparatuur? een jonge vrouw streelt liefdevol haar bolle buik haar wacht er nieuw leven bedrukte gezichten komen naar binnen opgeluchte gezichten…

het zijn maakt veel lawaai het rijdt over me heen als een goederentrein zo midden in de nacht het legt me lam ik wacht op de zon daar aan de overkant vol ongeduld snak ik naar lichtheid zonder treinsporen…

de stilte suist in mijn oren als een monotoon piepsignaal de halve wereld rust terwijl mijn brein blijft draaien als een op hol geslagen computer ik wil rust maar de rust vindt me niet waar is de "uit" knop?…

dagje op het strand voeten in het zand vlieger in de lucht de wind slaakt een stille zucht blauwe hemel witte strandhutjes kinderen lopen over de duinen terwijl verderop mensen over de dijk struinen zuivere zeelucht nog even uitwaaien vakantiegevoel ik wil jou vasthouden tot volgend jaar…

kronkelige, dorre takken woelen in mij ze vormen een labyrint ik wil eruit maar ben de weg kwijt muren, langs voor,opzij en achter ze worden steeds hoger takken met scherpe doornen priemen erdoor ze zijn heel talrijk de doornen doen pijn dus blijf ik er af op de doornen heb ik een dikke laag cement gelegd het cement is opgedroogd…

beetje bij beetje haak ik af mijn lichaam dwingt me ertoe gewoon op, veertig jaar oud, nog zoveel te doen maar nu voel ik me dubbel zo oud wachten tot alles weer beter wordt en er terug nieuwe energie komt tot dan houd ik me maar stilletjes en wacht op een dag zonder afhaken…

regelmatig denk ik terug aan hoe het vroeger was recht in een bui van nostalgie mijn kindertijd, hoe mooi die eigenlijk wel was onbekommerd door 't leven geen zorgen en mijn ouders altijd aan mij zij samen met mijn vriendin een tent maken in de tuin, stripverhalen lezen, een hele middag lang of samen op de fiets rondjes rijden…

ik vat geen slaap donker buiten en in mijn hoofd gedachten borrelen op ik kijk ernaar als naar een voorstelling het publiek ben ik ik zit achteraan in die donkere zaal en kijk aandachtig met grote ogen naar gedachten in de spotlights…

er zijn zo van die dagen die niets in zich hebben ze zijn grijs en amorf je kijkt ze liever niet in de ogen want hun leegheid priemt door je heen je hoopt gewoon dat ze snel passeren en misschien in hun leegheid toch een beetje zinvol zijn? zodat de dag nadien misschien een beetje kleurvoller lijkt al was het maar een illusie...…

flarden, losse gedachten, zonder samenhang nietsbetekend zijn ze tot nu... nu vallen ze samen en vormen één geheel geen raadsels meer, eindelijk helder toch voor even.…

rauw verdriet puntige scherven kerven krassen in mijn ziel als uitgedroogde aarde uiteengereten door de zon smachtend naar water is het te droog? is het te laat?…

ik heb naar jou gekeken, begip getoond, aanpassingen gedaan en toch voel jij je nog zo onbegrepen wat méér kan ik nog doen voor jou? ik heb alles gedaan maar nu is mijn grens dus bereikt hier is de lijn, ik ben op jouw autisme niet merkbaar aan de buitenkant maar des te meer aanwezig aan de binnenkant onze voortdurende…

medicijnen die toch niet helemaal werken eerst toch weer durven hopen diezelfde hoop wordt nu weer afgenomen bruusk en zonder waarschuwing de ziekte laat weer van zich horen ik weet het wel ik heb je wel gehoord het liefst houd ik mijn handen over mijn oren mijn handen voor mijn gezicht dan moet ik er niet naar kijken en toch houdt…

witte kat starend in de zwarte nacht wit licht donker silhouet afgetekend op de muur twee katten wit en zwart, twee tegengestelden nu staar ik terug naar jou, je brengt mij rust en geluk lieve ronkende schaduw in de nacht...…

De wereld draait onverstoord door, Maar mijn wereld staat stil... Verstoord en bevrozen Sinds die dag dat je ons verliet Het leven gaat zijn gang, Maar het klopt niet Het kan toch niet? Het doet pijn Te doen alsof het leven Gewoon verder gaat En er niets veranderd is Want alles is zo anders nu, Papa... zonder u...…

Ik kijk naar de zomerlucht Zo rond een uur of elf De zwaarte slaat toe Terwijl ik sterren moet voelen Je bent er niet meer Toch niet in dit aardse leven Wat stelt het voor? Waar ben je? Toch voel ik jouw aanwezigheid Ik zou alles doen, alles Om jouw stem nog een keer te horen Ik wil jouw troostende woorden, Papa Maar je bent alweer…

Stilte In de nacht Gedachten tieren Gevoelens woekeren Jij zit in mijn gedachten Ik mis je Te erg Verdriet steekt de kop op Ik roep je naam Maar je antwoordt niet Het blijft stil Te stil Uitgesproken Luid roept het verdriet Tranen in mijn hart Weerspiegeld in mijn ogen…

Elke seconde Tik je Onverbiddelijk verder weg Van mij Elke minuut Denk ik Zwijgend Aan jou Elk uur Is gevuld Met herinneringen Met beelden Elke dag Ben je Bij mij Maar niet meer Fysiek Hier en nu Is niet meer Het is verdwenen Tijd betekent Niks meer, Jij, des te meer…

Pijn Je laat me niet los Troost Ik zoek je Maar blijf tasten Zwaarte Je verplettert mij Lichtheid Je bent weg Maar ik zie steeds Zwart Telkens in Een tint Donkerder…

Soms is zwijgen beter Woorden maken het alleen maar erger De stiltes leggen intuïtief uit wat ik bedoel Want weet je Spreken is zilver en zwijgen is goud…

jou missen is niet iets van voorbijgaande aard langs buiten lijkt het te gaan maar als je eens wist hier vanbinnen ben ik niets waard ik wil niet blijven hangen in het verleden maar als ik gewoonweg verder ga ben ik bang dat ik je vergeten zal in het heden deep down weet ik wel dat dit nooit zal gebeuren maar betekent…

Ik wil niet wéér strijden tegen die demonen in mijn hoofd ze zouden mij nooit weer verslaan ik had het mezelf nog zo beloofd Ze drukken me naar beneden met al hun kracht terwijl ik naar boven wil en iedere dag moet vechten met man en macht Ik haat ze zo door en door ik voel ze marcheren en ik, ik kan niet anders dan ze proberen…