Alle inzendingen van Ingrid Schmitz

het zijn maakt veel lawaai het rijdt over me heen als een goederentrein zo midden in de nacht het legt me lam ik wacht op de zon daar aan de overkant vol ongeduld snak ik naar lichtheid zonder treinsporen…

er zijn zo van die dagen die niets in zich hebben ze zijn grijs en amorf je kijkt ze liever niet in de ogen want hun leegheid priemt door je heen je hoopt gewoon dat ze snel passeren en misschien in hun leegheid toch een beetje zinvol zijn? zodat de dag nadien misschien een beetje kleurvoller lijkt al was het maar een illusie...…

jij en ik al zo lang samen zoveel samen meegemaakt in goede en kwade dagen ik heb jou nodig elke dag weer ook al laat ik dit niet zo blijken zonder jou stuurloos en verloren als ik dreig te vallen reik jij me weer de hand jij gaf me het mooiste dat iemand ooit kan geven een heel nieuw leven, verrijkt door jou ons pad is veeleer…

telkens als ik me slecht voel dan is er altijd weer mijn kat die voelt me zo goed aan en lijkt me te verstaan steeds als ik het moeilijk heb staat hij aan mijn zij ik weet het wel een dier kan toch niet praten? en toch lijkt hij te zeggen komaan, nog even verdergaan hij komt me aaien zo zachtjes langs mijn been met zijn pelsje zuiver…

nachtelijke uren soms heb ik schrik van jouw drukkend gewicht verstik me niet ik kan niets anders dan jou ondergaan en stilletjes voor me uit staren geen masker geen grimas hopend dat in de ochtendstond jouw logheid wegsmelt bij het eerste daglicht bij een straaltje zonneschijn en een warm kopje thee lijkt alles weer…

mijn kind zo mooi zo puur onvoorwaardelijke liefde als een immer brandend vuur voor dat jij er was alles incompleet hoe het daarvoor was weet ik zelfs niet meer samen zoveel intenser zoveel rijker voor altijd mijn kind…

dagje op het strand voeten in het zand vlieger in de lucht de wind slaakt een stille zucht blauwe hemel witte strandhutjes kinderen lopen over de duinen terwijl verderop mensen over de dijk struinen zuivere zeelucht nog even uitwaaien vakantiegevoel ik wil jou vasthouden tot volgend jaar…

het warme zand omhelst mijn voeten als een donsdeken in de winter het verwarmt lichaam en geest en doet me de koude winterdagen vergeten en indommelen op een zomerse dag, ergens in het zand...…

ik heb naar jou gekeken, begip getoond, aanpassingen gedaan en toch voel jij je nog zo onbegrepen wat méér kan ik nog doen voor jou? ik heb alles gedaan maar nu is mijn grens dus bereikt hier is de lijn, ik ben op jouw autisme niet merkbaar aan de buitenkant maar des te meer aanwezig aan de binnenkant onze voortdurende…

iedereen onderweg ieder voor zich iedere minuut telt zwijgende blikken ik ben onderweg ik zit op de trein en kijk door het raam naar herinneringen peinzend aan wie ik nu ben hoe alles veranderd is wat ik nu zeggen moet ik ben onderweg onderweg in mijn gedachten…

tranen nooit getoond nooit gehuild nooit laten merken zeker niet aan jou altijd sterk altijd onbereikbaar te diep te bitter geen controle niet gekwetst niet weer denkend aan wat wij ooit... wij samen voor altijd gemist één kans, nu voorbij elke dag voor jou onzichtbare tranen…

de stilte suist in mijn oren als een monotoon piepsignaal de halve wereld rust terwijl mijn brein blijft draaien als een op hol geslagen computer ik wil rust maar de rust vindt me niet waar is de "uit" knop?…

jij veilig, groeiend diep in warme waterstromen als een parel in een oesterschelp samen één mijn armen omhelzen je kloppend hartje gehuld in water wiegend, troostend praat ik tegen jou en zeg zachtjes jouw naam schelp gaat open daar ben je, parel, zo zuiver mooi nu wieg ik jou in mijn schoot mijn parel, en fluister nog steeds…

flarden, losse gedachten, zonder samenhang nietsbetekend zijn ze tot nu... nu vallen ze samen en vormen één geheel geen raadsels meer, eindelijk helder toch voor even.…

witte kat starend in de zwarte nacht wit licht donker silhouet afgetekend op de muur twee katten wit en zwart, twee tegengestelden nu staar ik terug naar jou, je brengt mij rust en geluk lieve ronkende schaduw in de nacht...…

ik wou dat ik kon schilderen ik maakte een schilderij van jou het kleurenpalet stond voor me ik nam licht blauw voor jouw mooie ogen tinten van geel en goud voor jouw lange blonde haren wit en porselein voor jouw fijne gelaat en nog wat wijnrood voor jouw lippen ik gaf je doorzichtige vleugels want je bent een elf een satijnen blauwe…

huilende gitaar op een koele zomeravond warm kampvuur brandend naast mij witte halve maan achter donkere wolken magie verhuld in lichtjes sfeerportret van een prachtconcert uit mijn geheugen maar vanaf nu voor altijd in mij…

niet denken aan morgen aan wat er gebeuren kan simpelweg gedachten op nul doen alsof er niets veranderd is maar elk detail, elke waarneming is anders simpelweg omdat ik het door andere ogen bekijk simpelweg zo anders, simpelweg…

op zoek naar sterren ergens in de nacht schitterend tegen een zwarte hemel verscheen jij in volle pracht ik sloot mijn ogen nam alles in me op ademde diep in en uit opende mijn ogen razendsnel viel jij en ik deed een wens ademde diep in en toen weer uit terwijl de koele zeewind me streelde door mijn haren…

op een dag kwam dan het verdict eerst verdriet dan de vraag waarom ik neen, langs de buitenkant onzichtbaar maar reizend door mijn lichaam grillige blauwe bliksemschicht het wordt een deel van mij pijn, energie weg mijn vijand, mijn lichaam auto-immuunziekte ga toch weg goede dagen het leven bejubelend zo mooi, het is feest…

ik vat geen slaap donker buiten en in mijn hoofd gedachten borrelen op ik kijk ernaar als naar een voorstelling het publiek ben ik ik zit achteraan in die donkere zaal en kijk aandachtig met grote ogen naar gedachten in de spotlights…

ik zou zo graag willen huilen maar mijn lichaam kan het niet dus blijf ik zitten met dat verstopt gevoel daar vanbinnen tot de dag der bevrijding als de watervallen stromen…

mensen passeren mij in de grote inkomhal mensen van alle leeftijden groot en klein een oude dame wordt naar buiten gereden in een rolstoel wie weet hoe lang zat ze opgesloten in duffe lucht, vol apparatuur? een jonge vrouw streelt liefdevol haar bolle buik haar wacht er nieuw leven bedrukte gezichten komen naar binnen opgeluchte gezichten…

woorden, woorden en nog eens woorden ik kan ze niet meer horen... ze stromen en stromen als wervelend water ze zijn zo luid en vervelend ze betekenen niets ze kletteren op de grond en blijven nadruppelen, als een echo op het water stop toch eens, woorden ik wil stilte ik wil rust ik wil het niets daar waar woorden niet meer…

mijn voeten baden in de zee het water voelt als een helende balsem op mijn ziel schelpen zoeken, terwijl gedachten kalmeren zorgen drijven ver weg, wilde golven nemen ze mee terwijl witte meeuwen zweven door een staalblauwe hemel zonder zorgen…