975 resultaten.
Potverteren
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 90 Hoge zee -
mijn vluchtelementen zijn
met schraal licht bedekt.
Geen vrije luchten kenbaar in hoog gras.
Zodat uitgemergelde gemoedsdrukte
bemeestert, zonder enig naderhand.
Tot nabijgelegen massa’s voorshands
zijn samengedreven in ernstig verpauperde zalen.
Langs de besmuikte portiek van
dichtgeslibde vishokken, inpandig.
Ik onttrek mij -…
In vermeende schijnbeweging
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 100 stel dat ik verdwijnen kon
niet lijfelijk
maar uit de ogen van mensen
stel dat ik opnieuw begon
als dat zou kunnen
zou ik dan iets anders wensen
als leven eindeloos zou zijn
zou iets waarde hebben
zou ik wel zijn wie ik ben
zou ik de mensen mijden
of hen omhelzen
en kennen wat ik nu ken
wat is het dat mij belet
of ben ik simpel…
Perdida
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 187 de hemel is door gevallen sterren
in ijdele hoop verduisterd
een stem klinkt van verre
die als zachte mist
een bloemlezing uit verlangen fluistert
om te zoeken wat niet is
om te hervinden
wat in het voorbijgaan verloren ging,
de bestemming ongewis…
Moederschip
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 244 droomtocht over vertrouwde velden
ver boven nietigheden verheven
in de palm van trotse luchthelden
naar iets nooit eerder begeven
ik voel de ijle koelte op mijn huid
de gespreide vleugels houden halt
het zweet breekt plotseling uit
nu de atmosfeer als een deken valt
ik ben in de broeiende kern beland
in het woud van intense geschiedenis…
Randverschijnselen
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 172 de klaarheid van het moment
de graagte van de geschiedenis
de plek die je van vroeger kent
de stilte van de getuigenis
het daagt bij vloeiende vlagen
een ongeschonden kindverleden
van voor de bewuste dagen
zo voortschrijdend vermeden
wat niemand meer kan horen
raakt in rangen kwijt
gaat in geheugen verloren
in de zomen van de tijd…
Buiten bereik
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 186 de einder is over een bevroren vlakte gegleden
mijn gedachten over ruimte in wit verdronken
van een herinnering zo vers en onbetreden
de huid heeft hemel en aarde samengeklonken
hier zou ik gewichtloos naar de overkant willen gaan
zonder obstakels
die alleen maar in de weg staan…
Genade
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 154 Mijn zoektocht naar de bron is gesmoord
in een poging het verleden aaneen te rijgen.
Ik zie geen kans de zee des levens te bestijgen,
zolang ik jouw fluistering niet heb gehoord.
Het blakende zand doet de voeten branden,
een innerlijk vuur raast in ziedende vaart.
Er is geen medicijn die deze storm bedaart,
dit blijft een gevecht met gebonden…
Nocturne
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 100 Nachtelijke wolken hangen
als bevroren meren in de lucht,
vormen een zilverwerk van ijle sluiervelden
waar de volle maan vergeefs achter vlucht.
De nacht laat zich niet in het duister vangen,
geen wolk kan de maan het schijnen beletten.
Tot de dageraad zich laat gelden,
die maakt van de vriesnacht korte metten.…
De geur van mist
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 121 Eigenlijk viel het me gisteren pas op,
bij het openen van een raam,
terloops, ofschoon ik stilstond.
Mist kun je ruiken, alsof de
druppeltjes iets meedragen.
Ze hangen besluiteloos rond
in een doorleefde nevel van
verzwaarde hemel en
gecondenseerde klei.
Zo ruikt een grijze waas van
koude huid en klamme steen,
van onzichtbare koeien…
Jaarringen
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 114 Nerven in geborgen luwte
van verzamelde jaren
rijzen uit geurige aarde,
zich aldus verheffend
boven ondermaats gekrioel.
Bronzen standers
in wassende omvang,
reiken tot hemelse
vormen met gewichtloze
wolken als doel.
Rechtstandig, de armen
uit de mouwen geheven,
of in cirkels zonder aanvaring.
Immer op dezelfde plek gebleven,
ontvangen…
De Kartonnen Graal
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 109 Bladeren van alle getijden,
op drift door tijdloos glas
van wederhoor of flessenhals,
hebben in weerwil van de dag
de ogen met wimpers gesloten,
anders zouden zij zijn als
lankmoedige waarheden,
verward in uren die slaan
als zogende zweepslagen
aan eiken, wijkend voor de wind
om te prediken zonder
zelfs maar kort te versagen.…
Ontgonnen velden
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 117 Ploegen van genadeloze hardheid
hebben de akker omwoeld.
De rangorde van aardse lagen
is resoluut doorploegd.
Door het kalme land zijn in
rekenschap diepe voren getrokken
en met de scheiding van lichaam
is zwijgzaamheid doorbroken.
Ergens begint te dagen,
het wie en wat,
over de vlakke grond
die geen heuvelen meer bevat.
Het stoppelveld…
Stroomopwaarts
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 149 De tocht terug naar huis
gaat over loopplanken
en langs smalle paden.
Naar de bron,
waarvan het water
is verwilderd
en aangelengd met
tranen van vreugde en verdriet.
Naar het nest,
door de kleine ronde opening
van het nestkastje.
Weer terug in het
schaarse licht van vroege dagen,
in de schaduw van de
schelle schijn.
In aanwezigheid…
Sprookjesbossen
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 172 Laat luchten wolken zijn
in stille bossen zonder spitsroeden,
tussen dunne bomen
op paden zonder angstige hoede.
Laat lichten dwalen
over arme heidevelden,
in schaduw van jeneverbes
zonder dronkaards en helden.
Op eigen erven
van verpande levens in verhulling,
op vreemde bodem
van dromen zonder vervulling.
Dennenaalden zonder zomer…
Allerlevenden
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 653 De dood heeft tijd genoeg
om alle levenden te verzwelgen,
begin en eind van elkaar te verlossen,
om weer te laten zijn wat nooit was,
zonder heugenis of ochtendgloren.
De dood stelt geen vragen,
maakt antwoorden zinloos
en bezit tot niets,
laat kinderen om ouders huilen
zonder wie zij niet zouden zijn,
laat ouders lijden die zonder kinderen…
Koeland
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 105 de snaren staan strak vandaag
in gezwinde pas
naar zolen te graven in
bedekte bodem achtergelaten
al doorkruisend van weilanden
bezongen met muren van prikkeldraad
zonder van zins
de goede moed te verliezen
het blijkt wel weer,
we zijn erg gematigd…
Bathys
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 58 in zichzelf gekeerd vloeien dagen ineen,
net als nacht en waken
water lijkt van weinig gewicht zo
in een glas verzameld
van vette vingers en lippenstift
verweesd
echter, gevangen door drukkende angst
eenparig af te zinken naar zandige bodems
bovendien
verwikkeld in onbeschreven toedracht
van de vrije val in gapend grauw
boezemt vloeibare…
Stof tot opwaaien
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 124 een gerenommeerd man
van herhaalde naam
als het ware
zodoende niet van vrouwelijk geslacht
deed jurken lichten
en spoorslags ogen verblinden
zonder aanzien van jaartal
tot aan het
einde bericht…
Janna
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 111 zodra zonnen de hemel aanraken
van diep blauw dat nooit ophoudt
bloemen in de vrucht ontwaken
zich hullen in weelderig maïsgoud
de rijp van verse weiden smelt
zodat druppels als parels blinken
zodra lessend water tintelend opwelt,
dan kan er maar één naam klinken…
Avondkrieken
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 109 het heeft geen zin te wachten
tot een eeuwige zondvloed zal louteren
tot dagen vervagen in welbehagen
zelfs dan
blijven verdroogde rivieren dor
en zal de einder geen honingzoet dragen
zelfs als ik snak naar koelte in verzengende hitte
zelfs als ik honger naar warmte in koude duisternis
zelfs dan
laat ik mij verblinden door verzonnen dromen…
Hellend vlak
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 64 Na jaren van eeuwigheid
daalt regen neer
als verzameld stof
uit de verveelde atmosfeer.
Als de bergen stof
hoger dan wolken blijken,
zullen bomen boven toppen
van hemelen reiken.
Wat kan toch de reden zijn
dat het stof zich blijft herhalen
als hoogten zijn geëvenaard
om uit af te dalen.
En zonder vallende vaart
geen stenen rollen…
Ondergrens
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 100 Om te aarden in een bodem, woest van grond,
drijven dunne velden landinwaarts
uit de kluwen van de nacht, richting morgenstond.
Aan de oevers van naderend welbehagen
vangen steile stranden een golf van ijdele hoop,
in verdronken vaarwater ten grave gedragen.
Het is onbekend hoever wanhoop kan zinken
naar de laagten van de zwaartekracht,…
Boogkromme
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 69 Tussen muren van stilte
en enkelhuizig bewoond,
heeft zich tot dusverre
tweeslachtigheid getoond.
Het is lotgenoten gegeven
aan de grillen te wennen
zonder in velden of wegen
een medeziel te bekennen.
Aan de rand van verlangen
daagt een sluimerwens,
aan het zicht onttrokken
door de inpandige mens.
Het ligt zeer voor de hand
om verlichting…
Gelijke tred
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 122 Laat geen onkruid zich vertonen
In de voegen van de stoep
Van nette burgers die willen wonen
Zonder hinder van deze troep
Dat het zich zal voegen ten bate
Van wetten en regulering
Van de verdeling in gelijke mate
Tussen tegels zonder speling
Waterpas en keurig in de rij
En haal ons niet uit goede doen
Schik je naar onze maatschappij
Stel…
Vader
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 351 Ik voel nog de geknepen hand,
of dein op de schouders mee.
Soms hoor ik het piepen van zijn been.
Zijn gewonnen beker stond op de tv.
De slome zon leunt tegen het raam,
huidplooien kerven zijn gezicht.
Gesloten ogen vragen om stilte,
wat wil ik zeggen in het laatste licht?
Van alle ondenkbare dagen
houdt nu de gevreesde dag halt.
De handdoek…
Ongebonden
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 113 Schouder aan schouder
Staan boeken in de rij
Om stof te verzamelen
In los verband
Om zich te bedekken
Met oogluikend grauw
Dat neerdaalt
Uit aangeroerde ruimte
Hand in hand
Gaan titels aan de haal
Met evenwicht
En geduld
Om zich te verzetten
Tegen de tijd
En vergetelheid
Die nemen het nogal nauw…
Wendingen
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 116 Het is geen kunst
van een hoge ivoren toren te blazen.
Te verhalen vanachter dubbel glas
en zich over het leven verbazen.
In buigzame tijden
hebben principes weinig om ’t lijf.
Als het balletje gaat rollen
is het zwijgzaamheid in bedrijf,
of ruis van zoete waarheden
die niet zijn te weerleggen.
De waarheid kent geen pariteit,
zo hoor ik mezelf…
Bundel
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 39 Dichten is verstomd
Door het uitgesproken woord
Leve de smartphone…
Eolisch sediment
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 93 Mijn geheugen voelt als korreltjes in mijn hoofd.
Zij zijn zo licht dat zij vanzelf gaan zweven
als door aanlandige wind licht verdoofd.
De vrije vlucht duurt nochtans maar even,
want in luwte geleid door kalme hand
dalen zij als stof van zwangere wolken neer.
Zij kruipen voort als eeuwig stuifzand
maar keren nooit naar ijle luchten weer.…
Osmose
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 106 Het duurt nog maar even
en de hemel
kleurt honinggoud.
Hoe groter de afstand,
hoe meer aan het onbekende
is toevertrouwd.
Waar wegen scheiden
zweet het water
in druppels door de wand.
Water,
dat alleen terloops
lijkt te willen wijken.
Al zwetend
verdrijft het droogte
naar de uiterste rand.
Wat onder druk
waterdicht blijft,
moet nog…