Alle inzendingen van Iniduo

ik stel me een tocht voor langs nissen en spelonken door gewelfde gangen onderkelderde ruimtes met paden en lanen -ingedonkerd en dat ik die ziel en zaligheid noem…

een ogenblik, te kort voor de verte te wazig voor diepte te weinig om de maag te vullen helder genoeg om te verhullen wat zichtbaar is snel genoeg voor woorden met in beton gegoten uitspraak er brandt een onbekend licht met kleur en stem te ver voor weerklank ogenschijnlijk…

we liepen niet maar waren genegen ons te verplaatsen tot nader order ongeacht hoe of zelfs maar waarheen door de uiterste grens van het buitengebied door de inboedel van hersenspinsels ongetemde denkbeelden en verhoogde rijbaanscheidingen we riepen niet maar waren verstomd tot de orde geroepen als tering tot nering…

Woordentergend van stof, geschraagd door geduldige gewelven. Belaagd door de horde van onomkeerbaar, waarmee de rust niet langer zelve. Nu ogen samenknijpen, de schaduw onder zware wolken gebukt gaat, is er niets meer te begrijpen. Alleen het vergeten van gisteren en de dagen waar niemand van wil weten.…

te midden van wiegende bladeren op het ritme van gedempt geluid voelt het licht de schaduw naderen drijven golven hun laatste rimpel uit er is geen dagvullende volheid de stilte is een teken aan de wand zo snijdend stil, zo wijdverbreid geen leegte is er tegen bestand het nulpunt is reeds lang verlaten getuige de verkalking van het been…

mijn hond vermist, briefje op een verwaterde boom kettingbreuk, wat nu toch niet weer smerige handen inpoldering, dijkbewaking beperkt weliswaar maar toch, stel je voor geheugen op sterk water een vertrouwd adres straatnaam in kleine letters gezichten die terugkeren als je je ogen sluit gras dat weer fris ruikt glooiend als…

in het lichaam, buiten is ontkenning overal tastzin, nergens aanwezig lichtvoetig, ondanks volhardend bestaan overal kalmte, nergens perfectie keerkringen, steekhoudend glasloos venster toekomend verleden, van oever tot oerzee aan tafel gezeten, enige ogenblikken later voortschrijdend en alles in menselijke omhulling…

in niets lijkt dit op gemberschijn op vooraanzicht zonder veel omhaal eerder terughoudend ook keert het moment in zichzelf waarbij geen sprake is van herhaling ter hoogte van de plaats die als ter plekke bekend staat de sleutels liggen verspreid over eigenschappen, gelijkend op een deur verwijderd van huiselijke kringen in een stofzee…

met nog een uur te gaan vastgelegd in de genen van tijd stokt een adem na alles wat is gezegd over voortgang en bij tussentijdse evaluatie blijft er nog een open veld wachten op bewolking op het volstrekt helder onvoltooide waaronder ons eigen gelijk verder geen nieuws en telt niemand zijn dagen…

het zand stuift argeloos tart bruggen en kastelen mondhoeken worden korsten ach, korrels zijn met velen de vloed heeft sporen gewist om voetstappen te vervloeken ik verdwaal in confectietuinen blijf de wildernis zoeken het water draagt zich naar zee mijn schepen verbrand langs geulen en kreken een pot met as in de hand…

uit gelijkenis gehouwen, zo dagelijks als brood slechts in onvoltooid te onderscheiden toen en nu, dubbelsterren, de sleet van vele dagen het onaangeroerde voegt zich naar het late middaguur de stilte is hardhorend en de tijd in verlenging nochtans het onafwendbare een stukje dichterbij in dagen erna, randen van slaap, ontkennen…

van een fossiele, stenen vloer is het lastig eten zo keurig als het tuinpad van de buurman ik heb begrepen dat van uitgestorven diersoorten nog versteende keutels resten er komt een dag dat niemand nog weet van ons bestaan, ons bloemenperk, nauwelijks gedragen schoenen omdat de maat toch te klein bleek zodat voetstappen in beton zijn…

blijf kijken, blijf bestaan, zie er gaat een lijn langs ogenblikken, water langs griploze lucht een einder zonder ooit te snijden, om met vlakke stem te dempen, te liggen roerloos, ondeelbaar te reiken zonder te raken…

dit lijkt in niets op wat we hadden afgesproken eerder nog had tijd een plaats met zoeken op locatie de geboorte met een reden de eeuwigheid van een boek en thuiskomst op een dag…

het uitzicht schommelt richting zee vandaag en verleden schoongemaakt als glas klinkt de helderheid als schaduw het lege papier staat op en dekt de tafel zeer tegen de gewoonte in wat ooit vertrekt blijft in vergeten achter onleesbaar tot vorm gekomen bedenk de bloemlezing in gedachte vooruitlopend op betreden er was ooit iemand…

er scheen een zacht licht binnenskamers die nacht wakend over het restje droom voordat dekens en doeken zouden lichten en de naderende dag die het vale schijnsel bracht was het geestesuur in dagzoom waarvoor het lichaam in stilte zou zwichten…

(‘naar het zich laat aanzien’) vraag niet hoe wij binnenkwamen ergens tussen lengte en ledig enkelen doch minder dan samen onder voorbehoud, nergens daglicht de kamer is met ruimte gevuld omringd door afstand, inwendig tot muren, verder dan afgelegen binnen lijnen, hoeken; bestendig overal ontbreekt ons praten dringt luisteren…

het is uitdagend fris op deze plek die als luchtspiegel weerkaatst in een overzees veld, nergens een kleinhuizig, aangeharkt dorp, het is een pleisterplaats die in de smaak valt en de kinderjaren zijn al verlaten de avond loopt voor de troepen uit, lijkt zich elders te bevinden, in een opgeschoond, onwrikbaar tijdperk er drijft geen huis…

de kamer is ontvolkt naar evenbeeld gevoegd gestold tot stilte neergedaald in stof met lege adem gevuld roerloos aangezet het weerschijn tekent de wand met dagen in jaren schemer en morgen…

een moment viel terug in onbeweeglijkheid niet lang daarna een vergeefse poging en de schier onmogelijke taak woorden terug te halen gelijkend op dunbewolkt verstillen ogenschijnlijk doof maar onherroepelijk…

onbewoond maar op gehoorafstand ligt een eiland in een zee van ruimte in de verte klinkt een echo met de intonatie van een stem er rijst een vraag om karige klankborden te beklemtonen, om grenzen aan gehoor te verbeelden…

jij, ferm stappend altaar van verboden honger van schaduwlichtend haar met je zalvende hertenogen hemelgewelf in streepjestrui huidkleurige instappers, knipogend aan elke voet wanneer mag ik je flanellen broek zijn jouw huidomspannend heelal de lengterichting van je lijf jij daar, vleesetende plant in polderland je bent elke tik van mijn uitgemergelde…

nu droomt blauwe lucht zich weg van stilstaand water vandaan zuurstof, rusteloos. Weidse stromen nemen met volle teugen vrij baan slechts in genadevol glinsteren wijken de smalste vlakken ruim op de drempel van branding ruist milde adem schuim tot zandig zout ergens achterblijft smeden licht en water verbond alsof zwaarte wegdrijft…

er stond vandaag geen maat op de ochtend nauwelijks aangevangen en bij daglicht onthuld het moest ervan komen de juiste steen, uit duizenden op het aanwezige pad we hoeven dit niet ter instemming voor te leggen dit aanroepen van onbeschreven ketelhuid alvorens aan ruwe tegenwoordigheid nog eenmaal te spiegelen…

er is nog ruimte in luchtlagen, in hemelgewelven in denkbeeldige rijen voor de kassa het grasveld van een zaterdagochtend een terloopse kus, in het stilstaan bij achteloos voorbijgaan voordat we zwijgen in lijnen van gelijke strekking…

ik zag nog nooit een kiezel eender aan een andere er ontbreekt altijd wel een moment aan eeuwigdurend mijn geheugen valt uit een foto kleurt de hemel als silicaathoudend gesteente in beton gegoten tot men ingrijpt van staatswege…

brokken van bestaanbaar blijken maskers met glas angst, opstand en vergeten uit deelwoorden te beitelen wat overblijft is zitvlees door een haastig schietgebed als een klein gebaar van onvermogend graniet indien na jaren bovengronds tot voltooid te vergruizen…

ik loop alvast vooruit en herzie mijn beweeglijkheid, misschien ben ik blijven steken in falend beleid, in ontbrekende witregels als lucht tussen beschreven adem eenmaal buiten voelt deze plek aan als aanwezigheid waar ik niet ben, een stilstaande ster in vallende ruimte, elke stap dichter bij afleggende verte achter het oog…

iemand neemt een foto -ruim vóór de oerknal zodat toekomst in gebeurtenis treedt, sluitend het lichaam meer nog dan louter bestaan afgeleid van kennisgeving extraterritoriaal, als voorschot op avondluwte nuchterheid is geboden, we spreken van een basisvoorwaarde als dit dan toch onafwendbaar is, mag het dan pijnloos zijn?…

klopt het dat het water nooit meer weggaat en onze ouderdom zal verdrinken, dat elke vezel zonder franje van vlees en bloed is, dat elke wijsheid ooit smoort maar begon met een vraag?…