975 resultaten.
Belendend vergezicht
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 48 uit gelijkenis gehouwen,
zo dagelijks als brood
slechts in onvoltooid
te onderscheiden
toen en nu, dubbelsterren,
de sleet van vele dagen
het onaangeroerde
voegt zich naar
het late middaguur
de stilte is hardhorend
en de tijd in verlenging
nochtans het onafwendbare
een stukje dichterbij
in dagen erna,
randen van slaap,
ontkennen…
Belichaming
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 556 een bed van rozenvlees
doortrekt mijn aderen
krimpend van begeerte
naar water in de woestijn
alle luchten wuiven weg
terwijl onze genen zich
stempelen in spiegels
gelijk van adem en bloed
omtrek ik jouw middellijn
drink jij mijn zielswater
met omarmen van huid
en inlijven van schaamte…
Bericht aan de levenden
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 197 een volk zonder hart voor mensen
zal meer dan lijf en goed verliezen
dan sluiten de grenzen..…
Bericht aan de reizigers
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 91 Slakken trekken sporen door het land,
schuilen in koepels van staal,
bijeengedreven door onzichtbare hand.
Te laat zijn ze, allemaal.
Blindgangers die zich afwenden
van elkaars aanwezigheid,
zij die elkaar niet kenden,
doden zwijgend de tijd.
Vanaf hier scheiden elkanders wegen,
eindelijk verlost van stremming.
Zij hebben nu lang genoeg…
Bewolkte hemel
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 146 Grenzen zijn de sublimatie van de gedachte
dat mensen de aarde bezitten
en haar kunnen opdelen in stukjes
alleenrecht.
Wolken worden voortgedreven
door de hand van een universele god
die schrijft in wit en blauw;
de aarde is van niemand,
zij is van mij en jou.…
Beëlzebub
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 69 Het is al één uur en ongemerkt middag, na nachten doorwaken
en verdwalen in letters op het toetsenbord. Gedachten dwarrelen
nog steeds binnen vanuit sterrenstelsels en gangen van kinderlijk
verleden. Ga weg, gespuis. Maak frisse ruimte voor ijverig gebezem,
blaas stof uit de hoeken van het heelal. Wat is toch dat venijnig geraas
van draaikolken…
Bij afwezigheid
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 83 ik zie, ik zie
wat jij niet ziet
het is groen en het beweegt
het slaapt niet
onttrekt zich aan tastbaarheid
holt achter blinde feiten, schuilt
in laaghangende schemer
oogst aanmaningen
en onbetaalde rekeningen
ergens lijkt bloed te stoppen
met stromen
aan verjaarde zonden voorbij
zou het zo eenvoudig zijn
is er droogte na het avondeten…
Bij ontstentenis
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 77 ik heb wijsheid in een zinkput laten stikken
zet nu mijn sluizen open voor alle erbarmen
om te stranden waar vloedlijnen mij schikken
misschien dat ommuurde trots mij zal omarmen
zodat ik schuilen kan in de vesting van geduld
waarbuiten zich de werkelijkheid ontvouwt
op papier zijn alle dromen nu wel vervuld
het gaat toch om de beleving welbeschouwd…
Bijvoeglijk
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 69 nog één keer;
net zolang
tot het vertrouwd klinkt
qua herkenning
stukje beleving
een voorspelbaar loopje
karakteristieke eigenschappen
pijlvormig, gedurfd
zelfstandig naamwoord
kerend tot zelfportret
i.h.k.v.
ongeremde omlijsting
naamwoorden zonder object
van interpretatie
nee, rauwe willekeur
wit, zwart, ansjovis
instinctmatig…
Bijzondere verrichtingen
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 98 het moment is weer ter plaatse
verscholen tussen nu en even
moeilijk te benaderen, zoals
te doen gebruikelijk in een
zee van tijd, een glooiende weide
groener dan blauw, aanwezig
als strijklicht onder een hellingshoek
alles vloeibaar, nergens steen
altijd plaatselijk en ontdaan
van elke zwaartekracht
ja, ik krijg de wolken steeds…
Binnenaards leven
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 76 in het kader van veelgestelde vragen
is nog een lange weg te gaan
een richtlijn te spookrijden, een
been te zoeken om op te staan
de zon te aanschouwen, de
schaduw van nacht en maan
het karige aan bezit
het volle van bestaan…
Binnengrenzen
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 172 Ver van onze buitengrenzen,
in het epicentrum van het verstand,
ligt de remming van de mensen,
onzichtbaar aan de buitenkant.
Het is een ontweken verwijt
van een ontketend geweten.
In schaamteloze onzindelijkheid
van hen die naamloos heten.
Welgelegen is elke geboden kans.
Wij dienen slechts onszelf ter ere,
onbekommerd in beschonken dans…
Binnenskamers
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 82 Weerklanken van geboorte en dood
zijn merkbaar van de oever afgedreven.
Met elke golf is de afstand vergroot
en de hand in onmacht geheven.
Roerloos verscholen voor de buitenwacht,
in het domein van denkbare eigenheid,
nadert het uur dat onvermijdelijk wacht
en berusting wijkt voor bestraffende tijd.
Leegte is gevangen binnen verstomde muren…
Binnenwater
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 121 we komen in onze toekomst aan
treden buiten oevers
verkennen het land dat zich
altijd in vlakte verschool
dat zich binnendijks veilig waande
voor de bocht in de rivier
de stroming houdt voet bij stuk
van hoog naar laag
beneden wacht de zilte moederzee
oneindig gestaag
nu we de stal ruiken, horen we de
branding ruisen
we verlaten…
Binnenwegen
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 137 in het binnenland, daar
slingeren de wegen nog
dwalend naar diepte
van binnenbestemmingen
naar verweesde bermen
pas op, maaien
ik dacht als kind
dat daar maden waren
maar dan casual gespeld
zoals bloemen in 't veld
nee, radarcontrole
onafwendbaar geld
om brood te kopen
en jouw gang te gaan
pas je wel op,
voor overstekend…
Bittergarnituur
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 50 wolken dalen neer in helder water
plengen rimpels over vlakte
schurken aan tegen randen
aan verte, nauwelijks zichtbaar
regen versteent, stuit op
blindheid van muren. Ik vroeg
het raam om vergezichten
tussen lamento en bittergaar
er is geen ontwaken
geen opstaan, geen vlucht
uit de dodengalerij op
de rug van roemloze slaap…
Bittersteen
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 82 dwars door het duister ligt een steen
ter hoogte van de afdruk in destijds
deze ruimte bespaart geen zwaarte-
kracht, deze vogel vangt geen kat
zo gaat er een steen aan elke dag
voorbij, die ingesneeuwd en vergeten
daar al lag voor het ochtendgloren
en zal blijven liggen tot na de dood…
Blad voor de mond
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 90 adempijn
bladeren op de wonde
ter bedekking van Uw schaamte
nochtans bitterzoet van stroperige hars
onderhuids door milde hand beroerd
Gij, die het zand van de dooddoorlopen stad
in straatstenen snoert
Uw bomen groeien door - blad voor blad…
Blauwe zon
netgedicht
1.0 met 3 stemmen 90 Ingetogen tonen
vermagerd door de nacht
schaduwen van brak licht
drijven mee op het ritme
van een onmerkbaar gevoel
in de wachtkamer van leegte
waar de drukte van de ochtend wacht.
Een voorbijganger is onwetend
immers gehuld in nachtelijk koel
’t gezicht verborgen
in een waas van blauw
een geboorte gloort
als een zoom langs asgrauw.
Een…
Blessuretijd
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 65 de dagen zullen zich niet hertellen
daarvoor ontbreekt het aan jaren
we zouden elkaar nog vertellen
welk verleden we konden sparen
dan is het moment reeds daar
en zijn we ontdaan van onze last
door spijt is alles vloeibaar
herinnering vervlogen op de tast
de laatste droom doodgebloed
nu lopen we uit de pas
is toekomst voorgoed…
Blindzicht
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 163 op een gebroken dag
gaan vezels wringen,
zullen doornen
cellen binnendringen
dan laten hersenstormen
buitenlucht schrijnen
tot binnenbranden,
netwerken ontknopen
tot wankele periferie,
maanden indikken
tot sterfminuten
dan klopt het hart
met gestokte pas,
vlijmt een scheiding
in haarloos glas
dan is het wachten
op luwte van het…
Bloemrijk
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 136 in zomen van helmgras
in buiken van moeders
in zorgen van handen
in vet van schaatsen
langs genereus wijkende hemelpoorten
en bovenal zonder uitzondering
in alle maten en soorten
ook zaadlobbig
en tweehuizig
hoewel ongedeeld in cellen
en van wanten weetbaar
maar onverwittigd aanwezig
vaak poedelprijzig doch podiumverlangend
stel schobbejakken…
Bodytalk
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 111 Geef mij een lichaam waarin ik kan verdrinken,
waarin ik kan vluchten. Ergens in het licht van
een glooiende zon, zonder verleden of toekomst.
Een pijnloos eiland in een zee van blauwe lucht,
een woud van groene weelde, een strand van
golvende haren. Geef mij de sterren, een ziel,
geef mij een lichaam.…
Boogkromme
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 69 Tussen muren van stilte
en enkelhuizig bewoond,
heeft zich tot dusverre
tweeslachtigheid getoond.
Het is lotgenoten gegeven
aan de grillen te wennen
zonder in velden of wegen
een medeziel te bekennen.
Aan de rand van verlangen
daagt een sluimerwens,
aan het zicht onttrokken
door de inpandige mens.
Het ligt zeer voor de hand
om verlichting…
Borgtocht
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 106 Het moet een soort pelgrimage worden,
vol boetedoening en bezinning.
Een inkeer naar vaste grond,
op voeten gedragen naar zelfoverwinning.
De schaduw biedt de luwte van beslotenheid,
gelijk een vlucht naar veilig gebied.
Echter behoed u; er ligt slechts een gang naar Canossa
in het verschiet.…
Bovenmatige overspanning
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 144 Het ravijn van wijkende wanden
heeft de vlakke kalmte scherp verstoord.
Leegte is voor zwaartekracht gezwicht
en eindigheid is in grenzen verwoord.
Bruggen verbuigen contouren van gewicht,
zij overspannen ijle massa’s lucht.
De spanning tussen hier en overkant
is een bries die zachtjes zucht
over zwelgende diepte voorbij de rand.…
Broekzak
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 77 Huis en haard voelen als
de twist van een dubbelspiraal.
’s Nachts buigt de horizon
onder het mom van een vreemde taal.
Het bekende is niet veel anders,
niet echt anders dan gewoon.
Toch is er een verschil,
iets ziet de kans schoon.
Om toe te slaan,
ongemerkt binnen te sluipen.
Een voetstuk laat wankelen,
doet op handen en voeten kruipen.…
Buiten bereik
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 186 de einder is over een bevroren vlakte gegleden
mijn gedachten over ruimte in wit verdronken
van een herinnering zo vers en onbetreden
de huid heeft hemel en aarde samengeklonken
hier zou ik gewichtloos naar de overkant willen gaan
zonder obstakels
die alleen maar in de weg staan…
Buitenissig
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 153 gebukt onder gewichtig
blazoen, kortgewiekt
laagdrempelig, hoogdravend
zijn schaduw verdampt
tot rookslierten en
grauwig, vermetel schuilen
diens stappen volgen
conventie, vallen in
geblakerde avondstilte
danwel ranke schoven
ontstoppeld, geschoren
als dunne maaivelden…
Buitenplaats
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 159 In verloren oorden,
ver voorbij een demarcatielijn
van uitgesproken woorden,
zoekt men veilig samenzijn.
Doden zijn er levend
en levenden gaan er dood,
gewoon.
Voor hen die vrezen
in angstige dromen
te worden gekwetst
en verlaten.
Immers,
de doden kwetsen niet
de doden verlaten niet
de doden sterven niet.
De doden leven niet
en de levenden…