Alle inzendingen van Inte Feelders

Hoe boombastisch zij steeds weer een hart in mijn stam kerven pijlsnel hun liefde verklaren de vreemdste namen voor mij bedenken met die van hen ernaast zouden mensen dan toch van bomen houden…

Daar waar jij zal zijn als ver gezicht zie ik vooruit kijk maar eens om zoek er niets achter want ik ben daar waar ik jou bedacht…

Steeds weer dat raam, zijn stoel, haar naam het trage rood van de rozenhaag die roze oogt een nooit gesnoeide kersenboom nog steeds niet uitgebloeid zolang haar wangen bloesems dragen ook deze winter zomert zij nog na hij plukt haar uit zijn dromen zodat met het uitzicht op voorbije dagen dit venster zich niet sluit…

Een blinde muur een vader kindje op zijn schouders zeg me wat je ziet vraagt hij handen met mensen eraan ze willen mij nee liefje ze willen jouw broodje gul als ze is breekt ze stukjes af en gooit zo ver als ze kan het is net als eendjes voeren zegt ze blij hoe leg je een kind uit dat mensen geen beesten zijn…

Een drukte van jewelste in mijn witte tuin en ik, ik zoek er woorden bij de wintercollectie is uit wat berken en een populier met wolgemutste kruinen de treurwilg oud fit naast een slanke den oogt witter dan de witste sneeuw een paar bomen van letters spreken mij aan het zijn zes essen op een rij zij kennen geen alfabet ik plak…

Zwijg , zei ik terwijl ik driftig op zoek was naar zijn gelaten woorden ik had ze ergens op stapel gezet om niet te vergeten geloof maar dat ik het ze naar mijn zin zal maken maar nu, nu lig ik overhoop hij schopt de herrie in mijn hoofd treffend hoe de stilte valt schrik niet, roept hij mij nog na ik vang en bewaar zijn kalmte…

Uithuizig staarden we naar het raam verder dan de barst in de ruit kwamen we niet de schouders als kapstok voor onze dichtgeknoopte jassen de schuld van de tochtdeur hielden we onszelf voor want die klemde zullen we nog een ommetje doen zei jij toen je zag dat je benen overhoop lagen met die van mij en dat op de bank die ons vroeger…

Hoe ik je zomaar vind hier op het papier hoe je zwijgt en ik jou tussen haakjes zet ( ……… )…

Weet je nog hoe jij mij ooit neerschreef zelfs voordat je me las en ik dacht dat jij een dichter was hij kijkt mij aan en leest me terwijl hij naar de woorden van een vergeten dichter zoekt…

Stilte het is de stilte die ik schrijf de stilte die zich stil houdt de stilte die in alle rust verdwijnt nou moe, ik ben niet uitgerust de kalmte te bewaren maar sla het op en stop met schrijven het is mijn hand die slaapt…

Hoe wij de nawinter ontkleedden kippenvel onder vingertoppen lentezachte huid we legden het af tegen de zonuren bij het uitblijven van jij die maar niet over ging in mij…

Bij het krieken van de dag de zon tegenhouden is zwaarder dan ik dacht ik zoek de schaduw maar die wijkt waar ik plaats maak voor verbazing en mijn val het is het mos onder mijn gat als natte droom van een zacht bed ik pluk het met mijn winterhanden langzaam uit elkaar ...…

Een buurtbewoner van twee vogelhuizen verderop als vondeling onder het raam ze wou waarschijnlijk zonder te tikken binnen komen één geluk haar borstje was altijd al rood…

Ik wou een verbintenis zonder mij hij voelde zich verbonden ging en nam mij mee nu ik mijzelf verloren heb het daglicht niet voor handen is scheur ik het donker uit mijn zien en mijn gezicht verbleekt ik had de liefde niet begrepen…

Lief, laten we de terrasdeuren open doen de vlindertuin begroeten verse weemoed plukken tussen lavendel van verlangen verhaal me de tijd toen het voorjaar nog lentes beloofde ...…

Hoe zij naar schapenwolken kijkt de lammetjes als vergezicht in buiken telt een vroeggeboorte uitkraamt in de stal is het gekeutel op z´n plaats zij wacht ...…

Wat komt mij tegemoet als zelfs de wind zich schuil houdt achter zijn depressie en ik voor de zon opkom het is het lichtknopje in de keuken dat ik op de tast vind een boterham smeer en met hagelslag hoogtij vier…

Jaren schreef hij teveel naar zijn zin men kent hem als geen ander totdat hij steeds minder open dichter werd…

Waar laat je handen als de knoopjes van haar jurk rode roosjes zijn je plukt wat aan je lip je wang je haar je benen trillen door een kniebuiging die zich staande houdt om niet te vallen voor die vrouw ze lacht en zegt dat ze moet gaan het is een blind date die op haar wacht daar sta je dan je pakt de zakdoek uit je zak er zit een knoop…

In het verweesde huis sta ik nog even stil met de wijsheid van het kind loop ik mijn jeugd nog eens voorbij onvolwassen kijk ik terug twee paar ogen zonder leden kijken hoopvol over mijn schouder mee ik sluit de mijne … en zie het achtergelaten leeg gevuld met het gemis van niet te vergeten dagen vergeef me om dát wat ik…

Hartje winter, we waren op elkaar lagen vaak dubbel enkel en alleen over de twijfelaar die bodemloos een latrelatie in de weg stond was het ik of jij of jij en ik we hadden in een gat kunnen vallen ons verbonden voelen met dons op dons een warm nest vol kippenvel maar we zijn geen rendieren dus gaf ik jou een springveer je kwam er…

Daar stonden we dan beiden onwennig alsof we ons nooit eerder verloren hadden ik ga dan maar, zei hij heb je nou alles, vroeg ik terwijl ik het vergeten snel in zijn koffer stopte zo treuzelden we ons afscheid dichterbij ga nou maar, ‘t is goed zei ik quasi nonchalant vluchtig keek hij langs mij heen zullen we doen alsof we…

De zomer kijkt de winter na ongeschaafde planken zongedroogd en uitgewerkt net als hij die oude man de schrijver van weleer met verjaarde handen timmert hij ´n eigentijds verleden bij elkaar zijn nieuwe kabinet de winter achterhaald op afgeschreven hout dicht hij zijn leven…

Sta gerust op mijn lief het stoort me niet jij was ver weg vannacht ik vroeg nog of je sliep ja, zei je … dus sloeg ik mijn armen om me heen maar ze pasten mij niet ze staan te veel naar hem o ja, voor als je gaat het komt mij ongelegen ik blijf nog even liggen…

Altijd al het middelpunt die holte in mijn buik alsof het iets verwacht de ruimte kan niet wijder zijn geen kind dat er nog past net als toen ... na 'n maand of vier kraamde hij uit (het was vast een jongetje want hij was blauw) dat er van alles mis was met mij ik begrijp hem wel dat zei mijn moeder ook altijd…

Hoe de man dichter na het einde steeds weer de dood beschrijft die dood in zijn gedicht naar adem snakt de laatste keer dit keer geen afscheid want hij zwijgt niet meer eerder ging het hem beter af…

Op sloffen sleep je stof tot garen als een mat achter je aan voeten nooit geveegd de filosoof in jou ziet het als kant legt het wijd gespreid op een hemelbed vergeet je pyjama niet praat je hardop in jezelf maar die blijft hangen waar het hangt zwart wit gestreept in de halfdonkere kamer valt het zwart weg…

Alsof ik nergens ben buiten hem om die zegt mij te zien zelfs niet als ik voor het grijpen lig na het kopen van een paar pumps knalrode nagellak op doe voordat ik hem smeer mijn parfum rijkelijk opspuit voor geurvreters zonder smaak ik kots wezenloos staar ik door het venster…

Met open mond kijk ik je aan zeiknat, jouw woorden ik wring ze tergend langzaam uit droge feiten op een rij ‘k slik overtollig speeksel weg mijn tong verlies ik voor het zoenen stap ik nat onder de paraplu vandaan had ik mijn mond maar dicht gehouden…

Nog ‘n laatste blik in haar tas twee tanga´s een T shirt signaalgroene legging intiemspray kleefpasta…