94 resultaten.
Nu dat wij naar buiten treden
poëzie
4.0 met 4 stemmen 844 Nu dat wij naar buiten treden
vredigen in het nieuwe heden
nu hangt de lucht vol van waaiende
lichte dingen, onbeladene
ademen kostelijk gedragen
op vlakgestrekene windvlagen,
wazen, half beschaduwde lanen
aan weerskanten van zijden vanen,
rozerode kreukbehangen
in rimpelingen en met gangen
van blije bewegingen, een mist
bezijen…
O dood vlies van de torengracht
poëzie
4.0 met 1 stemmen 539 O DOOD vlies van de torengracht
en wreed gewekte kreet der zwanen,
de angst vloeit klam toe door de lanen
en stolt rondom de pijlerschacht.
O krimpend hart, dat uit de sprong
der wurgende belagers hoog naar boven
omhoog zich worstelde sloven
aamechtig sinds het zich ontwrong,
walmende lamp, die opgetild
met floersen roet het smeulend…
O dromend hart, kies u een nieuw vertier
poëzie
5.0 met 1 stemmen 1.357 O dromend hart, kies u een nieuw vertier
in vrouwenwang en purpren eglantier;
licht als kwikzilver vlieten onze dagen,
de pracht der jeugd zinkt als een bergrivier.…
O nachten van gedragene extase
poëzie
3.0 met 5 stemmen 2.079 O nachten van gedragene extase
en diep gedronkene verzadiging,
als elk met zijn geluk te rade ging
en van alleenzijn langzaam wij genazen.
Te denken de ononderbroken uren
aan de volkomen overvloed van dit
verwezenlijkte; onvervreemd bezit,
dat blijven zal en ongeschonden duren;
het onbesefbare van deze gave
van ene andere en die naast…
O, Weet gij, hoeveel wolken
poëzie
3.0 met 32 stemmen 2.198 O, Weet gij, hoeveel wolken
Er langs de hemel gaan?
En kent gij al de bloemen,
Die in de velden staan?
Nooit teldet gij de vlokken,
Die stuiven voor de wind -
En zoudt ge dan kunnen weten,
Hoezeer ik u heb bemind?…
O, als ik dood zal, dood zal zijn
poëzie
4.0 met 77 stemmen 4.057 "O, als ik dood zal, dood zal zijn
kom dan en fluister, fluister iets liefs,
mijn bleke ogen zal ik opslaan
en ik zal niet verwonderd zijn.
En ik zal niet verwonderd zijn;
in deze liefde zal de dood
alleen een slapen, slapen gerust
een wachten op u, een wachten zijn."…
Om mijn oud woonhuis peppels staan
poëzie
4.0 met 15 stemmen 1.801 Om mijn oud woonhuis peppels staan
"mijn lief, mijn lief, o waar gebleven"
een smalle laan
van natte blaren, het vallen komt.
Het regent, regent eender te horen
"mijn lief, mijn lief, o waar gebleven"
en altijd door en
de treuren uit, de wind verstomt.
Het huis is hol en vol duisternis
"mijn lief, mijn lief, o waar gebleven…
Oosters
poëzie
3.0 met 16 stemmen 3.015 7.
'In blozend schoon ligt mijn gelaat gespreid;
waarom door reukwerpers mij smart bereid?'
fluistert de roos, de nachtegaal geeft antwoord:
'een dag gelachen en een jaar geschreid'.
10.
Hoe lang nog zal ik om mijn toekomst beven?
Hoe lang om mijn geluk in zorgen zweven?
schenk in, ik weet niet eenmaal of ik thans
de ingehaalde lucht…
Op reis
poëzie
4.0 met 4 stemmen 1.675 In de donkere wagen reed ik alleen,
Alleen met mijn lief door de nacht;
Wij spraken geen woord, wij hebben stil
Aan onze liefde gedacht.
De lantarens wierpen een haastige schijn
Door 't raam en begluurden 't gezicht,
Dat luisterde naar het gehuil van de wind,
De ogen op mij gericht.
En telkens als weer hun matte gloed
De schone vrouw…
Paul Verlaine †
poëzie
3.0 met 12 stemmen 3.284 I
Men mocht wel willen in donzen woorden
van hem te horen, nu hij pas
dood is en wat zijn leven was
voor 't eerste stil gaat worden; stoorden
nu woorden niet in zijn beginnen
der vredigheid hem toegebracht
en in de schuwe ernst betracht
door ons, die ons willen bezinnen
over het sidderende, dat wij vonden
in ons; zó het opeens…
Regen
poëzie
4.0 met 5 stemmen 2.015 De bui is afgedreven;
aan de gezonken horizont
trekt weg het opgestapelde, de rond-
gewelfde wolken; over is gebleven
het blauw, het kille blauw, waaruit gebannen
een elke kreuk, blank en opnieuw gespannen.
En hier nog aan het vensterglas
aan de bedroefde ruiten
beeft in wat nu weer buiten
van winderigs in opstand was
een druppel…
Regen
poëzie
5.0 met 2 stemmen 1.615 Schaduwen van wie er gaat
ingedoken over straat,
kleren, hoofd en voetenhak
weggeëffend, grauw en vlak
als lei.
Tuin en schutting allebei,
heesters, perken en jasmijnen
opgetild in een verdwijnen
en het uitgerafeld pad
heeft ook zijn stil verlies gehad.
Tussen bleke huizenmuren
hangt de dag van trage uren,
evenwicht naar alle zijd;…
Regen
poëzie
5.0 met 3 stemmen 1.158 Schaduwen van wie er gaat
ingedoken over straat,
kleren, hoofd en voetenhak
weggeëffend, grauw en vlak
als lei.
Tuin en schutting allebei,
heesters, perken en jasmijnen
opgetild in een verdwijnen
en het uitgerafeld pad
heeft ook zijn stil verlies gehad.
Tussen bleke huizenmuren
hangt de dag van trage uren,
evenwicht naar…
Schepen liggen er; waarom zo...
poëzie
3.0 met 9 stemmen 2.129 Schepen liggen er; waarom zo...
het lieve water leed het zo.
Vele zeilen zijn uitgehangen
brede, slepende. Huizengangen
stonden; zacht gestreden nu
schromelijk, want het was alles luw
vervuld; in de heldere streken
van de witte hemel geleden
wensen te wezen, mijn zinnen dreven
er in, in een zachte trek opgeheven.
Dromen bleef over…
Scherzo.
poëzie
3.0 met 5 stemmen 1.396 I.
Dit is van een lichtkind
mijn lieveling
mijn gouden kleine
verlustiging.
Die had verkoren
en was ter wone
in een dunpurperen
anemone.
Wat windebloem was haar
huis geweest
vier bladen haar peinzens-
kluis geweest.
Tot dat een blijdschap
haar werd beschoren
en een verlangen
ingeboren.
Dit eerst begeren…
Staren door het raam
poëzie
3.0 met 24 stemmen 2.658 Er is een leven in wat bewegen,
de takken beven een beetje tegen
elkaar. Een even beginnen schudt
elke boom: een bezinnen dit,
een schemeren gevend van eerste denken,
met lome vingers gaan zij wenken
wenken, wenken, brengen uit
een vrezend menen nauw geuit.
En lichte dingen, herinneringen
lispelen zij, vertrouwelingen,
zouden wel willen…
Tavont sullen wi vrolic sijn
poëzie
3.0 met 7 stemmen 1.219 Tavont sullen wi vrolic sijn,
ic wil drincken den roden wijn.
Ic wil kussen dijn roden mont,
meisken, dat mijn hert doorwont.
t'Arem herteke clopt so sere,
draghet emmer nae di begheren,
moght so gheerne nae buten breken
om di van sijn geluc te spreken.
Bilo, al mijne siele sinct
nu ghi stadighe minne scinct,
wegh is druc ende…
Uw aanschijn blank en kalm
poëzie
3.0 met 9 stemmen 1.559 Uw aanschijn blank en kalm,
uw wezen zacht,
ze zijn een stil gebed,
geheim gedacht.…
Van uit de donkerte in de lommertuin
poëzie
4.0 met 1 stemmen 951 Van uit de donkerte in de lommertuin
zie in het binnenlicht ik haar bewegen,
de stroken in het neergezegen
borduurwerk openvouwen
en plotsling voel ik mij zo diep alleen,
zo star verlaten, dat met wild verdringen
duizend verlangens in mij wakker springen
en mij bevolken stormende dooreen,
terwijl dat in de zijde tergend nijpt
een…
Veel kostbaar bloed heeft 's werelds loop gestort
poëzie
3.0 met 15 stemmen 1.928 Veel kostbaar bloed heeft 's werelds loop gestort
en menig bloem is onverhoopt verdord;
verhef u niet op jongzijn en op glans,
de knop valt af, eer zij geopend wordt.…
Verlaat mij en gaat heen, gaat heen
poëzie
3.0 met 11 stemmen 2.523 Verlaat mij en gaat heen, gaat heen,
zorg, druk en droefenis van zinnen;
of dacht gij altijd bij mij binnen
uw wil te hebben als voorheen?
O, maar ik zeg u aan van neen;
verstand zal u wel overwinnen,
verlaat mij dan, gaat heen, gaat heen,
zorg, druk en droefenis van zinnen.
En zo weer ooit voor mij verscheen
uw aankomst en…
Vijver, juwelen waterkom
poëzie
3.0 met 5 stemmen 1.752 Vijver, juwelen waterkom
vijver der liefste, waar rondom
de paden onzer lopen
met slingeringen en verknopen
van hun gedachteloze gangen,
Vijver der liefste, waarin hangen
de waterlelies, boven drijven
en ingeschreven cirkels schrijven,
Vijver der liefste, helderheid
die maar op éne, op éne beidt;
de hemel is er in en…
Vreemd, dat eenzelfde huis bevat ons beiden
poëzie
4.0 met 10 stemmen 1.684 Vreemd, dat eenzelfde huis bevat ons beiden
en toch, wij durven ons niet af te scheiden,
wij durven niet alleen zijn, niet te spreken
dan lippen bevend, die niet open breken,
begonnen klagen, wenkende ogentroost,
gloed van een wang, die om zijn blozen bloost,
handen, die groeten, blikken van verzwegen
ontroerd zijn, zuchten als uit vuur gestegen…
Vroomheid
poëzie
3.0 met 26 stemmen 2.068 CHRISTENEN, Joden, Parsen, Moslemin,
zij dolen allen; voor wie toe wil zien,
vervalt de ganse mensheid slechts in tweeën,
twee soorten enkel worden er ontdekt:
intelligente mensen zonder vroomheid
en vrome mensen zonder intellect.…
Weet gij nog wel, hoe zomers avonds
poëzie
3.0 met 19 stemmen 2.197 Weet gij nog wel, hoe zomers avonds
Wij gingen door het bloeiend veld
En hoe we lachende toen zeiden,
wat onze harten was ontweld?
't Werd stil en stiller. Op uw lippen
bestierf eensklaps het schalkse woord
En hoe wij aan elkander dachten
We wisten 't, maar wij gingen voort.
Weet gij nog wel, hoe ik toen vermeten
Mij op uw lippen nederboog…
Wiegelend hoofd, zoet vrouwenhoofd
poëzie
3.0 met 10 stemmen 1.670 Wiegelend hoofd, zoet vrouwenhoofd,
een zuivere vrucht, een reinblank ooft,
zo zal het liggen in de schalen
van mijne handen, de goudovalen,
dat mijne mond het proeven moge
het rustgezicht, rijp overtogen,
met de lippen, die zwellend openbreken,
de volzoete en met de neergestreken
koele oogleden en de tere âren
in de slapen, de holle…
Wij gaan en komen
poëzie
3.0 met 25 stemmen 3.765 Wij gaan en komen en de winst is waar?
en weven draden en het kleed is waar?
In 's hemels welving zijn tot stof verbrand
vele weldenkenden; hun rook is waar?
---------------------------------------------------
uit: 'Uit de Rubaijat' (1906), gedicht 9…
X
poëzie
3.0 met 3 stemmen 1.307 De wereld gaat en gaat, als lang na dezen
Mijn roem verging, mijn kennis hooggeprezen
Wij werden voor ons komen niet gemist,
Na ons vertrek zal het niet anders wezen.
Uit: Rubaiyat…
ZO stil, als lang nog na een onweersbui
poëzie
3.0 met 12 stemmen 3.937 ZO stil, als lang nog na een onweersbui
het laatste vocht zijgt van de zomertakken,
de avond valt, maar in het ronde drupt het
zo gul, zo stil:
Zo stil zinkt weemoed neder in mijn ziel,
gedachten, die een zacht verdriet meebrengen,
druppelen neer en vloeien effen uit
zo droef, zo stil.…
Zij tilt zich overeind (1897)
poëzie
4.0 met 22 stemmen 1.953 Zij tilt zich overeind en in
het licht en maakt een stil begin
stil met zich zelve, langs het smalle
lijf liet zij het hemd afvallen,
dat zakt tot in een dunne kring
van plooien, een weinig mijmering
zet zich, zij ziet naar beneden
de blootheid van haar eigen leden,
het vreemde van het nu gebleken
lichaam en de schemerbleke…