Alle inzendingen van LadyLove

ik fluister woordjes in de regen vang een regenboog met mijn paraplu dans de zonnedans in grote plassen tot zij mij lieflijk omarmt nodigt ze me uit tot grote avonturen daar waar wolken niet reiken kunnen lacht schoonheid mij tegemoet evenals zij die zich al eerder overgaven daar schijnt een andere vorm van liefde die niet uit te leggen…

groot zijn de leden stappen voeten in de maat uit dikker hout gesneden daar 't om lolifanten gaat slurf aan staart aan slurf stappen ze in formatie voorbij imposante gedaanten vertederd deze aanblik mij…

Grote gebaren wilde lokken ronde borsten korte rokken rode lippen zachte handen kousen benen gave tanden guitige ogen zwarte schoenen warm lijf heerlijk zoenen openlijk flirten innig dansen ritmisch opgaan gegrepen kansen…

Ik veeg de kleuren uit je gezicht blader wat grijs door je haren lekt geschiedenis weg uit mijn pen zo vliegen woorden de wereld rond die niet van mij blijken te zijn maar als gestolen waren opgegeven bevestigt roze rood haar zonnige zelf wat me wijselijk doet besluiten een andere toon te neuriën…

ik breek de doorns van de rozen zet ze een voor een in de vaas die omgekeerd op 't aanrecht staat het water laat ik weglopen in de hoek van vergetelheid waar vragen tevergeefs wachten op antwoord die al even gelee aan de waslijn te drogen waren gehangen…

Aan elke traptree die ik achterlaat geef ik mijn zorgen en verdriet en til mezelf naar een hoger plan bijna ontstijg ik mezelf maar aard met beide voeten op de grond het uitzicht wordt er beter op nu ik mij ontdoe van alle last en grijp de vrijheid met al mijn zijn…

versierde gevel geeft het hart weer van degene die hierachter schuilgaat als een warm bad word ik welkom geheten en tot in de puntjes door haar nagelopen daar waar jongensdromen werkelijkheid worden gooit zij haar zwarte lokken los evenals haar heupen…

onweer klettert gegrepen door onbegrip wakkert het een intense boosheid aan die diep verklonken zit binnenin, veilig weggeborgen totdat een zeker iemand gehuld in schimmen zich uit de voeten maakt hij had beter moeten weten of dichtte zij hem echt te veel wijsheid toe…

naarmate de nacht vorderde spraken twinkelogen boekdelen bleek jouw glimlach even onuitwisbaar als de mijne kroop je ongezien dichter vond zo de weg naar dat plekje waar over het bestaan er van nog werd getwijfeld scheen een zacht licht op al het nieuwe dat ik met beide armen omarm en lief zal hebben…

De laatste dag op de kalender hangt er nu al losjes bij terugkijkend naar 2012 maakt 't me vrolijk, en heel blij genietend van al die mooie mensen die ik dit jaar heb ontmoet nieuwe stappen ondernomen ja dat voelt heel goed kijk ik uit naar al het nieuwe dat mij ten deel zal gaan vallen wens ik een ieder genoeg laat de kurken nu maar…

Getekend door de tonen die de TOP2000 ten gehore brengt verbroederen leeftijden zich als wel stijlen van muziek onmogelijk niet te bewegen absorberen we iedere minuut tot in het diepst van ons zijn worden we meegenomen langs monumenten van verloren liefdes geboortes, en zo ook hen die we los hebben moeten laten troost zij evenveel als…

ik streel zorgen uit jouw gezicht en fluister dat alles goed komt luister hoe ijspegels aan de bomen klingelen in de wind ik stop je nog een extra keer toe opdat jouw hart niet verstenen zal…

Hangend aan jouw lippen absorbeer ik ieder woord dat er vanaf rolt hoe simpel kan 't zijn als je de optelsom nog eens natelt doch ben jij degene die mijn ogen opent op 'n ander niveau en voel hoe de wereld nu pas aan mijn voeten ligt…

Ik veeg de scherven in de hoek aanschouw hoe leegte zich omkrult even sta ik stil en zie ganzen in formatie het grote blauw verkiezen op weg naar beter dwalen mijn gedachten af naar toen alles nog gewoon was en 't (bijna) voor lief nam…

het is nu iets meer dan een jaar geleden toen er 'n ongenode gast verscheen; de dood is het gemis van jou nog immens groot en behoor jij nog lang niet tot het verleden wel vraag ik me nog dagelijks af waarom jij nu al vertrekken moest het maakt me soms razend en zo woest voelt deze intense leegte als 'n straf we hadden samen nog zoveel dromen…

Ik strijk kaarsen aan voor hen die niet meer onder ons zijn in gedachten spreek ik hun namen nog een keer uit ik herdenk ze totdat de beelden langzaam vervagen en stap de dag in…

bij thuiskomst zie ik de foto van de dag waarop wij zo gelukkig waren elkaar het Ja-woord gaven mijn zoon, het levende bewijs van wat eens liefde was prijkt deze foto in zijn kamer, als ' bewijs ' nu rest er niets dan verbittering onder 'n dikke laag stof…

trekken wij onze kostuums aan worden onze gezichten beschilderd zetten we alle relikwien klaar tikt de klok de minuten weg wensen we iedereen toi toi toi wachtend op 'n vers publiek zodat wij de eerste stappen op het toneel kunnen zetten om hen een geweldige middag te kunnen bezorgen…

Zijdezacht is de huid waarover mijn vingers glijden ook al ben jij elders is jouw schoonheid niet minder mooi dan gisteren, nemen ogen jou stukje bij beetje op in de stilte van de morgen zachtjes kus ik je wang een golf van genegenheid stroomt door mijn zijn ik lief jou almaar dichter…

Tot op de lengte der dagen schijn jij nog altijd op eeuwig durende golven dansen vogels in de wind worden verlaten voetstappen langzaam opgeslokt zijn schelpen stille getuigen van 'n leven voor zij op het zand werden geworpen rent een viervoeter achter een bal tot in de branding haren wapperen mijn jas dicht knopend proef ik jou…

Til me op laat me zweven tot ver boven de wolken laat me verwaaien boven hemelgroetende bergen balanceer op huizen hoge golven van de immense zee die langzaam naar jouw voeten rolt en deze liefdevol kust…

opdat de zon mij vertelt dat het allemaal goed komt 't geluid van de regen geeft aan , dat dat nog wel even kan duren…

indringende kijkers verliezen je geen moment uit 't oog er zijn geen woorden nodig omdat zij van ver komt en beter weet dan weg te kijken hou haar hand vast en vertrouw de weg…

de reden voor zinloosheid is ver te zoeken het verdriet immens te groot om te bevatten een kogelregen ontnam kleine zielen de kans op een toekomst die tot dan toe aan hun voeten had gelegen…

In natter blauw lig jij te liggen heb jij je neergevlijd onbegrijpelijk voor ons, tweevoeters, daar jouw taal niet de onze is harten laaien in de wind verwaaien pogingen tot bevrijding onvrede zingt rond met liefde als leidraad lijkt hoop vervlogen nu de hemel jou zachtjes welterusten kust…

plots gaat 't licht uit en val je in een wereld waarvan wij 't bestaan niet kennen zwemmend in onbekendheid jaag je ons angst aan en doen we alles om je weer naar hier te halen daar waar je zo nodig bent en nog lang niet gemist kan worden…

Ik kleur jouw verlangen roze de mijne laat ik wit leunend binnen de lijntjes kijkt er 'n vogel van buiten naar binnen, z'n veren net gekamd open de deur met grote zwaai en zie hoe jij vlinders vangt die even te voor nog aan mij toebehoorden…

Jouw oogopslag verraadt jouw kleuren die je tot dan toe goed verborgen hebt weten te houden onze onzichtbare lijn is duidelijk voelbaar en laat jouw wangen blozen je hart sneller bonzen woorden lijken overbodig daar gewoon zijn al genoeg is…

Traanvocht kust het gras zoekend naar daar waar het geabsorbeerd zal worden omarmt door Moederaarde die het al koesterde nog voordat het ontstond rollend langs houten harten gebroken beloften blijkt de rit van korte duur daar de zon zich van haar sterkste kant laat zien en het aanroept…

schaarste kleurt de leegte dromen hangen in de wind nu de teugels vieren verliest je geleidelijk alle grip nodeloos happend naar ontnomen lucht verbreken ogen een pijnlijke stilte smaakt de regen bitter lang zijn de gangen waarin gedachtes dwalen steken verdichte beelden zichtbaar af bij de schijnwerkelijkheid…