Alle inzendingen van LadyLove

ik leg je neer in een bed van sneeuw dat ons omarmen zal, verwarmen zal vlei me lieflijk naast je neer wrijf de haren uit jouw gezicht kleuren ogen lichter, hou je dichter vinden zachte lippen elkaar drijven we op roze wolken opgaand in elkaar, ons moment daar zijn we voor even één…

zij plukt zilver van de bladeren en draagt schelpen in haar haar betreedt het onontgonnene blootsvoets licht dansend op het ritme dat de zon haar toedichtte toen zij nog zichtbaar was omstrengeld door immense schoonheid straalt ze als nooit tevoren ©MarjonvanderVegt…

stilte bekruipt me het had 'n lange aanloop nodig voordat 'ie over zou gaan tot deze aanval welke zorgvuldig in de wind wil worden geslagen, doch raakt het geleidelijk zijn doel en word overmand door immense rust…

zoekend naar hopend op ervaart zij juist het tegenovergestelde scènes die nog nagalmen uit 'n ver verlee waardoor ze constant in een cirkel draait waar geen eind is noch begin overheerst vertwijfeling…

Ik heb de stad versierd met bloemen van soorten allerlei daar jouw ogen vredig gesloten waren leek permissie overbodig met grote nauwkeurigheid raakte ik, zij 't maar heel even, die plekken aan waarop ik 't het mooist tot mijn recht kom…

Lange gangen vol immense leegte worstelt ze door voordat ze daar is waar ze wil zijn voetstappen lijken te vertragen daar de grond van modder schijnt waarin haar voeten steeds verder weg zakken wordt het zicht vager, het happen naar lucht ijler tot ze vast zit tot aan haar middel al vechtend hopend op geeft ze zich over aan wat komen…

ken je mij wie ken je dan zij die glimlacht niet om te maskeren maar om een draai te geven aan 't leven dat zoveel drieten kent waar zij zich niet door laat lijden noch verleiden tot het absorberen van, verkiest zij het licht dat zij met beide armen omhelst het zo haar eigen maakt vraagt zij zich af ken je mij…

Jouw muziek grijpt me neemt me mee, opgaand in de klanken gedragen door akkoorden waan ik me veilig en geef me langzaam over aan de tonen die me raken tot in het diepst van mijn ziel…

laat me je omarmen omarmen met al ik ben en je wiegen heel lang wiegen tot 't kind ( in jou ) zich weer veilig waant geborgen weet tranen worden gekust droge wangen verlichten jouw hart tot aan de volgende regenbui…

Laat me jou dansen in zonnestralen die ons begeleiden naar hoger gelegen sferen waar woordgebruik onnodig blijkt daar het hart overneemt…

Ogen zoveel ogen glijden aan mij voorbij Ogen ogen maar die ogen zitten er niet bij…

nooit meer de schoonheid ervaren van 't ontluiken de geur van een vers beregend bos verzandt jouw weg hier veel te vroeg maar zul je hen blijven omringen met liefde vanuit Zomerland ~ goede reis Renate~…

jouw vaagheid betekent niet dat je ondoordringbaar bent zolang je met gepaste tred de paden bewandelt geeft zij zich langzaam bloot…

jouw vaagheid betekent niet dat je ondoordringbaar bent zolang je met gepaste tred de paden bewandelt geeft zij zich langzaam bloot…

de fleur van woorden raakt diep van binnen de vurigheid van mijn betoog verblindt jouw zicht langzaam voer ik je mee naar onontheemde gebieden waar nimmer 'n voet de bodem heeft gekust daar laven we ons aan de schoonheid van hemellichamen die uiteindelijk kleur bekennen…

zij danst en danst onuitputtelijk haast alsof het vuur haar aan de schenen is gelegd lange haren zwaaien ritmisch mee, sommige plakken tegen haar verhitte gezicht opgaand in opzwepende klanken die haar lijken te omarmen waaraan zij zich volledig overgeeft om tot verlichting te komen…

Ik daag haar uit zo goed als ik kan toch geef ik me niet snel gewonnen zo heeft ze mij al tuk nog voordat de dag goed en wel is begonnen…

ik wacht tot zij haar entree maakt en verstop me zodat ze mij niet vinden kan zij glipt langszij zowel rechts als links toch zal ze mij niet raken draai zachtjes met haar opkomst mee, hou haar nauwlettend in de gaten tot op 't moment waarin de aandacht verslapt haalt ze zelfs in de schaduw in…

Vele honderden houden stilte toch racen alle auto's door zon brandt in op vele bollen 't Wilhelmus zingen ze in koor Is dit wel mijn oorlog die we hier aan 't herdenken zijn luisterend naar 'n in 't kamp geschreven lied, maakt de mens weer klein Rijen stoelen geraken langzaam vol 't gekakel overstemt de vrede waarom blijven sommigen…

Mijn pen hangt al even aan de wolken daar zij woorden niet vinden kan Inspiratie lijkt opgeborgen zelfs verdrongen dieper dan zichtbaar is het diepe zuchten van ongedurigheid en gemis blijft 't wachten lange dagen, korte nachten tot 't magische weer daar is…

nu 't 'volwassen'zijn gestaag nadert daar de datum weldra in zicht komt staan de haren nog sneller rechtop heb ik 't bijvoorbaat bij 't verkeerde eind ligt de wereld aan zijn voeten nee, beter nog is hij de wereld vraag ik me af of ik 'm zal vangen als hij valt…

Nu mijn dagen geteld zijn streep ik ze voor altijd door teer ik op herinneringen in gezondheid, toen dat nog vanzelfsprekend was passend op mijn tellen geniet ik van alles dat ik nog kan heeft mijn lichaam mij verraden, en zet ik koers tot mijn tijd daar is en ze me komen halen vanuit het licht…

Nu mijn dagen geteld zijn streep ik ze voor altijd door teer ik op herinneringen in gezondheid, toen dat nog vanzelfsprekend was passend op mijn tellen geniet ik van alles dat ik nog kan heeft mijn lichaam mij verraden, en zet ik koers tot mijn tijd daar is en ze me komen halen vanuit het licht…

De tijd tikt gestaag de minuten weg en bouwt de spanning op groen is het goed dat gedragen wordt de gezichten onbekend onwennig ril je van de kou nu het moment daar is het afscheid voorbij en nu overgeleverd aan een man van naam tikt de tijd gestaag de minuten weg 't grote wachten is begonnen…

Beeldschoon jouw afscheid langzaam kleurde de lucht rood in Zomerland…

wegen lijken langer gedachtengangen korter doorkruist toeval het stille zijn waar aarde zwarter kleurt en spelonken onheilspellender klinken dan te voor speelt de zon tikkertje met groene bladeren waarop druppels zich gewillig laten vangen…

wie kon vermoeden hoe donker jouw laatste dagen waren dat leven een uitzichtloze tunnel leek je al tijden rondzwierf in een onontgonnen doolhof waaruit zonnestralen waren verbannen wie heeft je niet horen schreeuwen in het gevecht waarin je verwikkeld bleek je laat ons met vele vragen achter al wat rest is je te omarmen met onze…

De boom leunt tegen zijn schaduw gooit z'n bladeren in de wind 't spiegelbeeld danst op de tonen van de vogels die onzichtbaar lijken evenals zij die haar stem inhoudt en zich te goed doet aan de weelde rondom…

ik proef vergankelijkheid op zachte wangen en lees verwarring in jouw ogen onbesproken dit onderwerp 't zal toch niet vermeden zijn stilletjes absorberen we het nieuws ineens voel ik hoe mijn stoel wankelt niet dat er aan de poten wordt gezaagd, of toch.. geduld beoefenen is nu de grootste uitdaging de tijd tikt anders…

terugdenkend aan de laatste keer dat ik door je haren streek lijkt een eeuwigheid geleden zal nooit vergeten hoe je naar me keek met onze ogen spraken we stilzwijgend hoe innig ik je ook vasthield werd jij zonder entschuldigung weggerukt mij achterlatend, in een zee van wanhoop, geknield voor altijd zal ik je blijven gedenken evenals…